my big secret. *1

hoofdstuk 4

Claire

Ik sta in de keuken drinken en eten te verzamelen. Ik gooi alles op een dienblad en pak 7 glazen.

'Lukt het?'

Ik schrik en draai me om. André staat tegen de deuropening geleund met zijn armen over elkaar geslagen.

'Waarom loop je steeds achter me aan? Hoe wist je dat we zouden zwemmen? Hoe weet je waar ik woon? Waarom kijk je me steeds aan met zo'n rare blik?'

André staat rechtop en loopt langzaam op me af. Hij sluit de deur. De angst benijpd me. André komt steeds dichterbij. Ik steek mijn hand uit.

'Blijf staan!'

André blijft staan.

'Geef antwoord op mijn vragen!'

'Daar kom je nog wel achter. Ik wist waar je woont, omdat dat op de adressenlijst staat en ik wist dat jullie gingen zwemmen. Vraag me niet hoe ik het wist, want je zal me toch nooit geloven.'

Ik kijk hem vragend aan.

'Waar kom ik later achter?'

'Blijf alert. Je komt er vanzelf achter. Ik mag er verder niks over vertellen, daar moet je zelf achter komen.'

Hij draait zich om en loopt weer naar buiten. Ik haal opgelucht adem. Deze jongen is echt raar. Wat zal hij bedoelen?

Ik laat het er maar bij liggen en pak het dienblad en loop ook naar buiten. Ik zet het dienblad op het terras-tafeltje en ga zitten op mijn ligstoel. Nu zie ik pas dat André naast me ligt, aan de linkerkant, en aan de rechterkant ligt Lucas.

Ik sta weer op en pak een glas Cola en een handje ships.

'Claire!'

Ik kijk verschrikt op en zie mijn vader in de deuropening staan. Ik trek mijn slippers aan en ren naar mijn vader. Ik vlieg hem om zijn nek.

'Papa!'

Ik voel mijn vader lachen en hij slaat zijn armen om me heen. Dan glijdt zijn blik naar de ligstoel waar André op ligt. Hij duwt me zacht van zich af en ik kijk hem verbaasd aan.

'Pap, wat is er?'

'Wie is die jongen?'

'André. Hoezo?'

'Ik wil niet dat je met hem omgaat.'

'Wat? Hoezo niet? Wat is er aan de hand?'

'Niks. Ga maar weer terug naar je vrienden.'

'Wacht, pap!'

'Wat is er?'

'Waarom ben je zo vroeg thuis?'

'Ik ben een paar belangrijke documenten vergeten. Ik ging ze even ophalen.'

'Oke. Maar pap?'

'Ja?'

'Waarom mag ik niet omgaan met André?'

'Dat leg ik je later wel uit. Niet nu. De muren hebben oren.'

Hij draait zich om en loopt weg. Ik kijk hem verbaasd na en loop dan terug naar het zwembad. Ik schop mijn slippers uit en neem een slok van mijn Cola.

'Was dat je vader?'

Ik knik en draai me even om naar André. Waarom mag ik niet met hem omgaan? Wat gebeurt er allemaal?

Ik draai me weer terug naar het zwembad en lach om mijn vrienden, die als kleuters in het water spelen.

Ik heb echt gekke vrienden.

Ik zet mijn glas Cola weg en sta op van de ligstoel. Ik ren op het zwembad af en spring met een grote plons in het water. Christy en Mandy beginnen te gillen en ik duw ze lachend onder water.

Even later wordt ik onder water geduwd. Ik kom weer boven water en we gieren het uit van het lachen.

-

Na een lange middag zit ik om half 6 weer alleen op de bank. Mijn moeder zal rond 6 uur thuis komen.

Ik zit nog steeds te denken over wat mijn vader zei. Waarom mag ik niet met André omgaan? En waarom wil ik uberhaupt met André omgaan? Waarom kan hij niet bij me weg blijven? En wat bedoeld hij met: je komt er vanzelf achter? Ik vind dit bepaald eng worden. Iedereen doet geheimzinnig.

Zal het iets met mijn verjaardag te maken hebben? Zijn ze een verrassingsfeestje aan het plannen? Maar ik ken André helemaal niet. Tenminste, niet echt.

Opeens hoor ik een sleutel in het slot. Ik kijk snel naar de klok. Kwart voor 6. Mijn moeder is nooit voor 6 uur thuis.

Angst giert door mijn lijf en ik pak een bezem. Mijn handen trillen als nooit tevoren en ik loop langzaam naar het halletje. Ik ga achter het muurtje staan en zie iemand die druk bezig is de voordeur open te krijgen.

Ik bijt nerveus op mijn lip. Straks is het een inbreker. Iemand die me komt overvallen. Ik slik de brok in mijn keel weg en hoor een klik, een klik ten teken dat de deur van het slot is.

Ik hoor zachte voetstappen en er valt een schaduw over de muur heen. Een mannelijke schaduw. Ik houdt mijn adem in en hoop dat diegene me niet hoort. Het gedaante loopt de hal verder in en is nu voorbij het muurtje.

Ik laat een aanvalskreet horen en breng de bezem boven mijn hoofd. De jongen draait zich verschrikt om.

'André, wat the fuck doe je hier en hoe kom je aan die sleutel?!'

André kijkt me nog steeds bang aan en ik leg de stok weg.

'Ik moet je waarschuwen.'

Ik kijk hem verward aan. Waarschuwen?

'Waarvoor?'

'Dat kan ik niet zeggen. Het enigste dat ik kan zeggen is dat ze met veel zijn en deze kant op komen. Wees alert, blijf goed om je heen kijken. Loop niet alleen, vooral niet in het donker. Let op de ogen.'

André verlaat het huis snel. Ik ren hem achterna, maar verlies hem al snel uit het oog, doordat hij de bosjes insprong. De zon begint onder te gaan en ik hoor in de verte het geluid van een jankende wolf.