my big secret. *1

hoofdstuk 22

Claire

'Laat me met rust!'

Snel ren ik weg, een aantal keren achter me kijkend. Lucas komt op me afvliegen en ik probeer harder te rennen. Opeens hoor ik gegrom voor me en kijk verschrikt op. Er staat een groep zwarte weerwolfen en ik stop abrupt.

Een van de weerwolfen loopt dreigend op me af en ik zet een paar stappen achteruit, tot ik tegen een lichaam opbots. Ik voel twee armen om me heen en dan voel ik de grond onder mijn voeten verdwijnen.

Ik kijk onder me en zie de weerwolfen steeds kleiner worden. Ik slik. Ik kan niet tegen hoogtes! Ik kijk snel weer naar het landschap voor me en zie het allemaal achter de bomen verdwijnen, wat betekent dat we dalen. Op het moment dat ik de grond onder mijn voeten voel, laat ik me op de grond vallen.

Lucas komt grijnzend boven me hangen en ontbloot zijn hoektanden. Hij komt dichterbij mijn gezicht en zet zijn tanden in mijn nek. Ik gil het uit en sla om me heen, in de hoop mezelf los te krijgen.

'Claire! Claire!' Mijn ogen vliegen open en ik kijk in twee felblauwe ogen. Ik haal opgelucht adem en kom overeind. André komt achter me zitten en slaat zijn armen om me heen. Ik laat me tegen zijn borst aanhangen en adem in en uit, om mijn gejaagde ademhaling te verminderen. Tranen stromen over mijn wangen en André fluisterd kalmerende woordjes in mijn oor.

Opeens vliegt de deur open en komen mijn ouders binnen stormen. Als ze mij zien, loopt mijn moeder meteen op me af en neemt mijn handen in de hare. 'Wat is er, schatje?' 'I-ik had een nachtmerrie.' 'Waarover?' Ik bijt op mijn lip. 'Lucas.'

Achter me voel ik André verstijfen. 'Wat deed hij?' 'Hij beet me. En redde me van de zwarte weerwolfen.' Mijn vaders gezicht wordt bleek en hij loopt langzaam naar me toe. Hij kijk me indringend aan en vraagt dan: 'is Lucas een vampier?' Ik knik langzaam.

Inmiddels ben ik weer rustig geworden en mijn ouders kijken me even aan, waarna ze zich omdraaien naar de deur. 'Ga maar weer slapen.' Ik knik en André draait zich om, zodat we goed liggen. Ik zucht zacht en sluit mijn ogen.

Ik hoor mijn ouders de kamer uitlopen en draai me om naar André. 'Ik ben bang.' 'Het is oké, ik ben bij je en ik zal je nooit verlaten. Probeer maar weer wat te slapen, ik blijf bij je liggen.' Ik knik en sluit mijn ogen, terwijl ik mijn hoofd op André's borst leg. 'Slaap lekker.'

'Sleep well, beautyfull.' André drukt een kus op mijn haren en ik val al snel in een droomloze slaap.