my big secret. *1

hoofdstuk 44

Gabriël

Samen met mijn beste 9 krijgers, lopen we achter het bruinharige meisje aan. Nou ja, ik loop naast haar en houdt haar goed in de gaten. Nog steeds vertrouw ik haar niet. Het kán een valstrik zijn.

'Hoe heet je eigenlijk?' Ze kijkt op.

'Mandy. Ik was een vriendin van Claire. Maar ik moet je waarschuwen.' Ik kijk haar verschrikt aan.

'Waarvoor?!'

'Claire is... gebeten. En Lucas kennende, voert hij haar nu met bloed.' Mijn ogen worden groot.

Fuck!

'Kunnen we haar wel aan? Ik bedoel, vampiers zijn sterk. En in het begin zijn ze nog meer hongeriger naar bloed dan later.' Mandy knikt.

'Dat klopt. Daarom heb ik snel houten kogels meegebracht, zodat ze verzwakken.' Ik zucht opgelucht.

'Weten de andere zwarte weerwolven ook dat je ons helpt?' Ze knikt.

'Maar maak je geen zorgen. We moeten op dit moment samenwerken tegen de vampieren, dus ze zullen jullie niks doen.' Ze is even stil. 'De vampiers vallen ons land steeds binnen. En ze moorden onze volkeren uit.'

'We zullen jullie helpen. Nadat we Claire hebben.'

We lopen een bos in en mijn ogen wennen even aan het donker. Als weerwolf heb je een soort van nachtvisie. Je kan in het donker net zoveel zien als overdag.

In de verte zie ik een huisje verschijnen, en Mandy grijpt mijn arm vast, waardoor ik stil sta. 'Daar zitten ze.' Ik knik en focus mezelf.

'We sluipen via de bossen naar het huisje, en op mijn teken vallen we binnen. Let op: we moeten Claire er levend uit krijgen, en Lucas bewusteloos, niet dood! We hebben hem nodig voor het tegengif.' Ik hoor instemmend gegrom en de groep verspreid zich. Ik loop naar links en trek Mandy met me mee.

'Het spijt me trouwens van je broer. Hoe gaat het nou met hem?' Ik kijk haar verbaasd aan.

'Was jij dat?' Ze knikt langzaam, spijt staat in haar ogen geschreven.

'Ik moest het doen van Lucas.' Ze kijkt naar beneden.

'Dat verklaart al een heleboel. Hij is nog steeds bewusteloos, maar geneest al voldoende. Ik verwacht dat hij vandaag of morgen ontwaakt.' Mandy zucht opgelucht.

'Het spijt me echt heel erg, Gabriël.' Ze kijkt op en ik zie tranen staan in haar ogen. Ik wrijf een ontsnapte traan van haar wang en kijk haar aan, een kleine glimlach op mijn gezicht.

'Het geeft niet. Het is goed dat je het hebt bekend.' Ze glimlacht nu ook naar mij.

-

'We zijn er, jongens. Maak je klaar om binnen te vallen.' Iedereen verandert in zijn wolvengedaante en gromt, ten teken dat ze klaar zijn. Ik kijk naar Mandy, die een knikje geeft.

'Oke. 3, 2, 1, nu!' Iedereen sluipt naar het huisje en beukt tegen de voor-, of achterdeur. Ik houdt de ramen in de gaten en hoor het gegil van een meisje.

Claire!

De voordeur breekt open en we rennen naar binnen. Iedereen schiet een kamertje in, en Mandy en ik gaan samen naar boven. Mandy weet natuurlijk waar ze zitten.

Even later staan we oog in oog met Lucas, die Claire achter zijn lichaam verbergt. Hij gromt en ontbloot zijn hoektanden. Ik grom terug en ontbloot mijn tanden ook.

Lucas grijnst. 'Claire? Nu laat ik je zien hoe je moet jagen. Let op!' Achter me verschijnen nu de andere wolven en Lucas vliegt op ons af. Twee seconden later voel ik hoektanden in mijn nek, en iemand die begint te zuigen. Alles duizelt om me heen, en dan hoor ik een schot. Het zuigen stopt en ik plaats mijn hand tegen mijn nek.

Iemand knielt naast me neer, en dan hoor ik de stem van Mandy.

'Blijf bij me!' Ik open mijn ogen en kijk haar zwak aan.

'Het komt goed. Pak Claire.' Claire wordt vastgepakt door een paar krijgers en haar handen worden vastgebonden op haar rug. Andere krijgers doen hetzelfde bij Lucas en trekken hun mee naar beneden. Een andere krijger duwt mij op de grond, en geeft iets aan Mandy.

'Druk dit op zijn nek. Ik houdt hem vast.' Een pijnscheut gaat door mijn nek en ik grom, probeer me te verzetten tegen de sterke handen. Daarna wordt alles zwart.

Nee, Gabriël!

Hierna nog twee hoofdstukken, denk ik. Ik zit nog steeds te twijfelen over een vervolg.

Love you all xxx wondergirl101