my big secret. *1

hoofdstuk 23

Claire

Langzaam open ik mijn ogen. Ik kijk even om me heen en voel twee sterke armen om me heen. Verschrikt draai ik me om en hoor André kreunen, die wakker word. 'Goodmorning, sunshine!' Ik glimlach bij het horen van zijn hese ochtendstem.

'Goodmorning.' Ik druk een kus op zijn neus en hij grinnikt. André drukt een zacht kusje op mijn lippen en laat me los. Hij stapt uit bed en ik volg zijn voorbeeld, wat toch ergens fout gaat, want ik lig opeens op de grond. Een pijnscheut trekt door me heen en ik kreun van de pijn. Meteen komt André bezorgd naar me toe en helpt me overeind te zitten.

'Gaat het?' Ik knik langzaam. 'Alleen pijn, verder niets volgens mij.' Ik zie André naar mijn been kijken en volg zijn blik. Een bloedende wond komt tevoorschijn. 'En die wond dan.' André tilt me op en draagt me naar de verbandtrommel-kamer. Hij zet me op de tafel en pakt de verbandtrommel. Hij haalt het ontsmettingsmiddel eruit en doet het op een doekje. 'Dit kan prikken.' Ik knik en druk mijn kaken op elkaar.

Een prikkend gevoel gaat door mijn been als de doek in contact komt met mijn huid en ik kerm het uit van de pijn. 'De wond is niet diep. Gewoon wat zalf en verband, verder niets.' Ik knik en André begint het koude, verfrissende zalfje op mijn huid te smeren. Daarna doet hij een steriel gaasje en een verbandje erom heen.

'Klaar!' Ik kijk verrast naar mijn verbonden been en stap voorzichtig van de tafel. 'Dankje. Jij kan ook goed verbinden!' 'Dankje.' André ondersteund me met lopen, tot we bij de eetkamer uitkomen. Ik ga op een stoel zitten en draai hem zo, zodat ik mijn been op de stoel naast me kan leggen. André gaat aan de linkerkant van me zitten en pakt een broodje. Ik pak er ook een en besmeer hem met Nutella.

'Claire, wat is er gebeurd?!' Mijn moeder komt gehaasd naar me toe,gevolgd door mijn vader. 'Ik ben uit bed gevallen en heb een wond aan mijn knie.' Mijn moeder knikt en kijkt naar André. 'Kunnen we je zo even spreken?' André knikt en staat op. Hij loopt met mijn ouders naar de gang en sluit de deur. Ik hoor gedempte stemmen en eet verder.

Waarom doen ze zo geheimzinnig?

Gaat het om mijn verjaardag?

Of gaat het over de zwarte weerwolfen en de vampieren?

Voor ik het weet voel ik een hand op mijn schouder en ik kijk verschrikt op. André grinnikt. 'Diep in gedachten verzonken?' Ik knik en grinnik ook. 'Ben je klaar met eten?' Ik knik en haal mijn been van de stoel. André wil me helpen met lopen, maar ik haal zijn hand weg. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Ik wil het zelf proberen.'

Hij knikt en blijft staan. 'Tot de deur, oké?' Ik knik en begin te lopen. Achter me hoor ik voetstappen, maar ik negeer het. Het lopen gaat al veel beter en voor ik het weet sta ik bij de deur. 'Dat ging goed.' Ik glimlach en knik vrolijk. André loopt op me af en legt zijn hand op mijn onderrug. Zo lopen we verder. Even later lopen we buiten. Ik kijk André vragend aan. 'Wat doen we hier?'

'Ik wil je wat laten zien. Kom.' We lopen verder, ik steeds nieuwsgieriger.

Beetje late update? Nee, ik noem het een vroege update. Ik kon niet slapen, dus vandaar dat ik zo vroeg nog aan het schrijven ben.

Ik ga weer proberen te slapen, tenzij mijn broer straks een chagrijnige mij voor zich wil hebben, maar dat denk ik niet. Ja, mijn broer komt me wakker maken, how cute?

Nou, bye en good night, voor degenen die ook niet konden slapen.

Love you all xxx wondergirl101.