my big secret. *1

hoofdstuk 6

Claire

'Claire, wakker worden.'

Ik open moeizaam mijn ogen en ga rechtop zitten. Ik haal een hand door mijn blonde haren en kijk een beetje om me heen. Mijn moeder staat naast mijn bed.

'Ik ga naar mijn werk. Tot vanavond.'

'Doei, mam.'

Mijn moeder loopt de kamer uit en ik stap uit bed. Ik loop mijn inloopkast in en pak een shortje en een roze hemdje. Ik pak ook nog snel wat lingerie en loop mijn badkamer in.

Als ik helemaal klaar ben, loop ik weer naar mijn kamer en pak mijn boeken in die ik vandaag nodig heb. Ik kijk nog even snel uit het raam, maar zie gelukkig niks meer.

Ik loop naar beneden om mijn eten te pakken en kijk op de klok. Half 8. Mandy zal wel rond kwart over 8 hier zijn. Dat wordt dus lekker rustig aan doen.

Ik pak mijn gevulde broodtrommel en een flesje Fanta en loop weer naar de gang om mijn eten in mijn rugzak te doen. Opeens zie ik wat bewegen voor de voordeur en ik duik in elkaar.

Dan schelt de bel door het huis. Ik loop voorzichtig naar de voordeur en kijk door het gaatje.

Andrè...

Ik open de deur.

'Kun je eens een keer niet zo stalkerig doen?! Serieus, gast, ik wordt bang van je!'

André loopt verder naar binnen en even later hoor ik hem op de bank neerploffen. Ik loop hem zuchtend achterna en blijf in de deuropening staan, met mijn armen over elkaar.

'Heb ik gezegt dat je binnen mocht komen?!'

André staat op, loopt naar me toe en drukt een plukje haar achter mijn oor. Er gaat een glinstering door zijn felblauwe ogen en ik voel een rilling over mijn rug lopen.

'Wees dankbaar. Ik bescherm je.'

Hij loopt weer naar de bank en ik loop langzaam achter hem aan.

'Waarvoor? Waarvoor zou ik mezelf niet kunnen beschermen?'

Hij kijkt me diep in mijn ogen aan. Vlinders gieren door mijn buik. Nee, dat mag niet. Ik heb Lucas.

'Voor de onbekende wereld vol gevaren.'

'Ik ben geen onnozel pubermeisje, ik weet heus wel wat ik doe.'

'Ik bedoel niet alleen deze wereld. Niet alleen voor pubermeisjes. De wereld is bedekt door een grote schaduw van gevaar, en daar zit jij in je eentje middenin. Ik bescherm je tegen de dingen die jij nog niet begrijpt, maar dat komt nog wel. Over een maandje, als je 16 bent geworden. Dan zal je de wereld pas echt begrijpen.'

'Wat bedoel je toch de hele tijd? Ik snap er niks meer van.'

'Dat mag ik niet zeggen. Je bent in gevaar, Claire. Je moet er zelf achter komen. Ik kan alleen zeggen dat je hele wereld op z'n kop zal staan.'

Hij staat op en loopt langs de foto's die aan de muur hangen.

'Ben jij dit?'

Ik loop naar hem toe en knik.

'Toen was ik 5.'

Hij draait zich naar me toe.

'Je was schattig. En dat is in alle jaren niet veranderd.'

'Wow, wat een flirt ben jij, zeg.'

Hij grinnikt en ik loop naar de keuken om eten te pakken. Ik pak een appel en een cracker en loop weer terug naar de woonkamer.

'Ben je op de fiets?'

Hij knikt, zonder zijn ogen van de foto's te halen.

'Dan kan je wel met Mandy en mij meefietsen. Tenminste, als ze het goed vind.'

Hij knikt weer.

'Maar waarom kom je steeds achter me aan?'

Hij draait zich helemaal naar me toe en kijkt me diep in mijn ogen.

'Omdat jij belangrijk bent voor de samenleving, Claire. Jij bent de sleutel. De sleutel naar de oplossing, naar de vrijheid, naar de vrede. Je hebt speciale gaves, die je zelf nog niet weet. Maar dat komt nog, dat komt op je 16e verjaardag.'

Ik kijk hem verbaasd aan en hij gaat weer zitten.

'Hoelaat gaan we?'

'Zometeen.'

Op dat moment gaat de deurbel. Ik loop naar de voordeur en doe open. Ik hoor voetstappen achter me en zie André achter me staan. Mandy kijkt me vragend aan.

'Wat doet hij hier?'

'Lang verhaal. Zullen we gaan?'

Mandy knikt en André loopt achter me aan naar buiten. Ik pak mijn fiets uit de schuur en stap op.

Ik fiets naast Mandy en André fietst achter ons. Onderweg is het angstaanjagend stil.