my big secret. *1

hoofdstuk 5

Claire

Na tien lange minuten hoor ik het slot van de deur weer open gaan.

'Claire, ik ben thuis!'

Ik zucht opgelucht als mijn moeder de woonkamer binnen komt lopen.

'Hoe ging het op school?'

'Ging wel. Ik heb mijn vrienden uitgenodigd om te zwemmen vanmiddag en zag papa ook nog.'

'Was je vader thuis?'

'Ja, hij had belangrijke papieren laten liggen ofzo.'

Mijn moeder knikt. Iets in haar ogen laat zien dat ze zich zorgen maakt.

'Mam, is er iets?'

Zo snel als de twinkeling in haar ogen er was, was het ook weer verdwenen. Ze glimlacht en doet alsof er niks aan de hand is, maar ik weet wel beter.

'Nee hoor, schat. Gewoon een drukke dag.'

Dat zegt ze de laatste tijd vaak. Een excuus voor alles. Gewoon een drukke dag. Ik heb ook drukke dagen op school, maar ik doe toch ook niet zo raar?

'Wat wil je eten?'

'Lasagna.'

Mijn moeder knikt en verdwijnt in de keuken om Lasagna te maken. Ik zit ondertussen op de bank op Instagram te kijken. Daarna leg ik mijn telefoon weg en zucht diep.

Ik pak mijn mobiel weer en open whatsapp. Ik klik op André. Ik klik op zijn profielfoto. Een foto van een huilende wolf. Een wolf met flijmscherpe tanden. Het lijkt zo echt.

Gevaar. Weerwolf.

Oke, mijn gedachten slaan op hol. Deze dag is er gewoon teveel gebeurd.

'Claire, het eten is klaar!'

Ik sta op en loop naar de keuken. De ogen van mijn moeder zijn felgekleurd groen. Normaal zijn ze veel doffer.

Het zal wel door het licht komen.

Ik schep wat Lasagna op en begin te eten. Mijn moeder begint ook te eten. Zwijgend zitten we aan tafel. Niemand zegt wat, heeft iets interessants te vertellen.

Na het eten sprint ik meteen naar boven en ga ik aan mijn bureau zitten. Ik zet mijn bureau-lamp aan en ga met mijn handen in mijn haren zitten.

Opeens voel ik me bekeken. Kippenvel ontstaat op mijn armen en ik loop langzaam naar het raam. Waarom weet ik niet, het lijkt wel alsof ik wordt aangetrokken naar het raam, alsof er een magneet op zit.

Ik kijk naar buiten en zie een gedaante verdwijnen in de bosjes. Dan hoor ik weer wolvengejank. Wat is er toch met me aan de hand? Weerwolfen bestaan niet!

Of toch wel?

Ik ga snel bij het raam weg en kijk op mijn klok. Kwart over 7. Ik zucht en besluit een film op te zetten. Ik start mijn laptop aan en klik op PopcornTime. Ik ga naar favorieten en klik the mortal instruments: city of bones aan.

Daar bestaan wel weerwolfen. En vampiers. En demonen. Maar in het echte leven bestaan die niet.

Opeens hoor ik een harde bons op mijn raam en ik slaak een gilletje. Ik loop snel naar mijn raam en kijk naar buiten. Ik zie een vleermuis wegvliegen en haal opgelucht adem. 'Het was niks.' Zeg ik zacht tegen mezelf.

Ik kijk opnieuw op mijn klok en zie dat het alweer 10 uur is. Ik zet mijn laptop uit en trek mijn hemdje en short uit. Ik trek een sportbroekje en hemdje aan en stap mijn bed in. Ik sluit nog snel de gordijnen en ga liggen. Na een paar minuten val ik in slaap.