my big secret. *1

hoofdstuk 12

Claire

'Wat was dat? Wat wilden ze?'

André draait zijn hoofd om en kijkt me diep in mijn ogen aan. 'Als ik dat vertel, geloof je me toch niet.'

Ik zucht diep en kijk naar buiten. Opeens heb ik door dat we niet naar mijn huis gaan. Ik kijk verbaasd naar André. 'Waar gaan we heen?'

André kijkt me niet aan en houdt zijn ogen strak op de weg gericht. 'Naar een veilige plek.' Ik rol met mijn ogen. 'Hoezo veilig? Wat willen ze van me?' Nu kijkt hij wel om. 'Ze willen jou. Je bent belangrijk.' 'Belangrijk voor wie?'

'Voor ons.'

'Wie is ons?' André blijft stil. 'Zeg wat!'

Stilte.

Kwaad kijk ik naar buiten. Even later voel ik een hand op mijn bovenbeen. Ik sla zijn hand weg.

'Het spijt me. Ik mag er niks over zeggen. Je moet er zelf achter komen.'

'Het zal wel.' Mompel ik zacht. 'Wat is er?' 'Ik wil gewoon verdomme weten wat er aan de hand is en waarom ik zo belangrijk ben!'

Ik hoor André zuchten. Opeens zie ik een groot zwart gebouw aan de horizon verschijnen. 'Daar is het.' Mijn mond valt open.

Na een poosje komen we bij een grote poort. Een man komt naar André's kant gelopen en André doet zijn raam naar beneden. 'Het is oke, Carlos.' De man, genaamd Carlos knikt en doet de poort open. Een reusachtige tuin komt tevoorschijn en aan het einde staat een fontein, met daarachter het gebouw.

Opeens staat de auto stil. Ik kijk André verbaasd aan. 'We mogen niet verder rijden. Dat is tegen de regels.' Ik knik en stap uit. André stapt ook uit en staat meteen naast me. Hij pakt mijn hand en ik ruk hem los.

André zucht diep en loopt voor me uit naar binnen. We lopen dour het gebouw heen en komen bij een grote zaal aan. Aan het einde van de zaal staat een tafel, met daarachter twee mensen. Een met bruin haar en een met kort blond haar.

'Pap? Mam?'

Ik ren naar de tafel en geef mijn ouders een dikke knuffel. 'André, hoe komt Claire hier?' Mijn vader staat op en loopt naar André toe. 'Kan ik je even spreken?' André knikt en hij loopt met mijn vader mee naar buiten.

'Mam, wat is dit?' Ze bijt op haar lip en friemeld met haar handen. 'Nou, uhm... Dit is... onze... wereld.' Mijn ogen vergrootten zich.

'Dit is allemaal van jullie?!' Mijn mond zakt open. Mijn moeder knikt en ik plof neer op een stoel. 'Waarom wonen we hier dan niet?'

'We gaan hier na je zestiende verjaardag wonen.'

'Waarom dan pas?'

'Omdat je dan compleet volgroeid bent.'

Ik knik begrijpend en op dat moment komen mijn vader en André weer binnen lopen. Ik sta snel op en André loopt op me af en legt zijn arm om mijn middel. Ik probeer mezelf los te trekken, wat niet lukt.

'Claire?' Ik kijk mijn vader vragend aan.

'André is je persoonlijke beschermer.'