my big secret. *1

hoofdstuk 33

Claire

Ik open verschrikt mijn ogen. André staart me aan. 'Wat is er?'

'Je had een nachtmerrie, of niet?' Ik bijt op mijn lip en knik. 'Kom eens hier.' Hij trekt me op zijn schoot en slaat zijn armen om me heen. 'Waar ging je nachtmerrie over?'

'We waren aan het trainen. Je weet wel, bij dat vrolijk gekleurde dorpje.' Hij knikt. 'Toen kwamen er zwarte wolven en vampiers. Een vampier beet je en je veranderde ook in een vampier. Je liep op me af en stak je mond in mijn nek.'

André's hand gaat langzaam door mijn blonde haren. Ik ontspan en leun tegen zijn borst aan. 'Ik zal je nooit bijten. Ik kan me bedwingen.' Ik knik langzaam en kijk in zijn hazelnoot kleurige ogen. 'Als ik ooit gebeten wordt door een vampier, of iemand anders van onze wereld, dan moet je meteen naar je vader toe.' Ik knik weer.

'Hoe laat is het?' André kijkt op zijn horloge.

'Half 11.' Ik knik en stap uit bed. Meteen zak ik door mijn rechterbeen. André komt meteen naar me toe en tilt me weer op het bed.

'Je been is verlamd voor een dag. Dat is altijd na een wolvenbeet, als je hem tenminste verdoofd en het tegengif erin spuit.' Ik knik begrijpend. 'Waar wil je heen?'

'Naar de wc.' André tilt me op en loopt naar beneden, naar de badkamer. Hij trekt mijn slipje uit en zet me op de wc. Hij draait zich om en ik begin te plassen.

'Klaar?' Ik knik, tot ik doorheb dat hij me niet kan zien.

'Ja.' Hij draait zich weer om en tilt me op, trekt mijn slipje weer naar boven en trekt de wc door. Hij tilt me naar de wasbak en zet me voorzichtig neer op de grond, waarna hij me goed vasthoudt. Ik was mijn handen en droog ze af. André tilt me weer op en draagt me de badkamer uit.

'Hee, André en prinses Claire!' Ik kijk om en zie Gabriël lopen.

Prinses?

'Hee, broertje.'

'Je weet dat ik ouder ben, toch?' Ik grinnik kort.

'Hoezo prinses?' Gabriël kijkt me verbaasd aan.

'Weet je niet dat jij de prinses bent? Je vader en moeder zijn de koning en koningin!' Mijn ogen worden groot.

Mijn ouders koning en koningin?!

Wow!

'Je maakt zeker een grapje?' Ze schudden hun hoofd.

'Nee. Maar... wat is er gebeurd?'

'Zwarte wolvenbeet. Van Bas.'

'Bas?!'

Ik knik. 'Maar ik heb hem uitgeschakeld. Met mijn krachten. En daar wil ik meer over weten. Welke krachten heb ik?'

'Wat voor krachten?' Ik kijk André aan, hoe kan hij dat niet weten? Hij is vaak bij mijn ouders.

'Geen idee. Ik had gehoopt dat jij dat wist. Maar ik had het mis?' André knikt.

Opeens voel ik een pijn door mijn hoofd. Ik grijp naar mijn hoofd en schreeuw.

'Claire?! Wat gebeurt er?!' Ik schreeuw nogmaals en zie mijn moeder voor me, die ruw vermoordt wordt door een zwarte wolf.

'Mam!' Ik begin wild te bewegen en val uit de armen van André. Ik grijp naar voren en opeens wordt ik meegesleurd door de wind.

Wacht. Kan ik vliegen?!

Wow!

Ik vlieg door de gangen, naar de kamer van mijn ouders. Ik vlieg door de openstaande deur en zie mijn moeder liggen met allemaal bloed om haar heen.

Met een klap belandt ik op de grond en tijger verder naar het bed.

'Mam?' Een traan verlaat mijn oog en valt op het witte laken.

Ik kijk om me heen, maar de zwarte wolf is weg.

'Kom tevoorschijn! Ik zal je vermoorden!' Stilte.

Die is dus al gevlugt.

Ik hoor voetstappen achter me en draai me om. André en Gabriël komen in de deuropening te staan en kijken me met grote ogen aan.

'Hoe kan je vlie...' zijn stem breekt af als zijn blik op mijn moeder valt. 'Zag je dat voor je?' Ik knik.

Opeens gaat de deur van de badkamer open en mijn vader stapt naar binnen. 'Wat is er aan... Rosan!' Hij sprint naar het bed en zakt bij mijn moeder neer.

'Wat is er gebeurd?'

Iedereen kijkt naar mij.

'Een zwarte wolf. Ik zag het voor me.' Mijn vaders ogen worden groot.

'We zullen die wolf vinden, en vermoorden!'

Beetje drama. Wie zal de zwarte wolf zijn? Iemand die ze kent?

Misschien, misschien niet.

Love you all xxx wondergirl101.