my big secret. *1

hoofdstuk 29

Claire

Na wat uren leek te duren, komen we bij een kasteel aan. Er staat een grote poort omheen, net als bij ons. Alleen dit kasteel ziet er angstaanjagend uit. Er hangt een grote zwarte wolk boven het kasteel en het hele kasteel is zwart en de deuren en raamkozijnen zijn vuurrood.

We rijden door de poort en ik zie allemaal vampiers lopen. Een paar kijken me aan en ontblootten hun hoektanden. Ik snak naar adem en kijk bang naar buiten.

Opeens voel ik een schrapend gevoel langs mijn nek en ik schrik op. Snel buig ik weg en draai me om naar Lucas, die me lachend aankijkt. 'Wees niet bang, beauty. Ik zal je niet bijten, tenminste nog niet.' Ik slik en voel de auto stoppen. Lucas pakt mijn arm en trekt me achter hem aan het busje uit. Hij begeleidt me het kasteel in en loopt de trap op, naar een kamertje.

Hij duwt me het kamertje in en sluit de deur achter hem. Hij doet hem op slot en stapt op me af. Bang loop ik naar achteren en val op het matras van het bed, dat er vreemd genoeg staat. Vampiers slapen toch niet? Of ze liggen in doodskisten... Maar een bed?

Lucas grijnst. 'Bang?' Ik slik en knik. Lucas cupt mijn hoofd tussen zijn handen en drukt zijn lippen op de mijne. De lippen waar ik altijd zo verliefd op was, waar ik naar hunkerde. De lippen die ik nu haat. Een diepe haat, die opborrelt in mijn binnenste.

'Open je mond.' Het komt er dreigend uit, dus ik open bang mijn mond. Zijn tong schiet naar binnen en ik voel de tranen over mijn wangen stromen. Lucas maakt zich van me los en streelt de tranen van mijn wangen.

'Ik kom later terug, bloedpropje.'

Hij staat op en loopt de deur uit. Dan hoor ik het slot weer omdraaien en trek ik mijn benen op.

André

Moeizaam open ik mijn ogen. Alles doet pijn. Mijn lichaam, mijn geest, maar vooral, mijn hart. Het lichtpuntje uit mijn leven is ontvoerd, meegenomen, verdwenen.

Ik kijk naast me en kreun van de pijn. Gabriël ligt naast me in het twee-persoonsbed. Ook hij ziet eruit alsof hij zich wel beter heeft gevoeld. Zijn gezicht is gehavend en er zitten blauwe plekken op zijn borstkas.

Met een tot pijn vertrokken gezicht stap ik uit bed. Langzaam loop ik de gang op, de trap af en de eetkamer in. Daar zie ik de ouders van Claire, dus de koning en koningin van de witte wereld, huilend aan tafel zitten.

Ik kreun even van de pijn en Claire's moeder kijkt verschrikt op. 'André!' Ze rent naar me toe en trekt me in een knuffel. Ik kreun het weer uit van de pijn en ze laat me snel los. 'Sorry. Ik zal je wel even helpen met je wonden.' Ze schuift haar arm onder mijn oksels en begeleidt me naar de kamer met de verbandtrommel. Ze gebiedt me te liggen op de tafel en ik doe snel wat ze zegt.

Ze smeert een zalfje op mijn borst en ik bijt mijn kaken op elkaar om niet te hoeven schreeuwen van de pijn.

Na een aantal minuten is ze klaar en sta ik op. 'Dank u wel.' Ze glimlacht en ik loop weer naar de eetkamer. Ik pak snel een broodje en eet het op. Daarna loop ik de hal door, naar buiten. Ik loop de grote tuin door en neem mijn plek in bij de poort, om op poortwacht te gaan. De jongen die tegenover me staat, kijkt me even aan, maar richt dan zijn blik op de bosjes.

Oke, raar.

Sorry dat het zo lang duurde tot een update, maar ik had geen inspiratie en was druk met school. De komende tijd zal ik ook minder updaten, want er komen veel proefwerken aan in korte tijd.

Dankje voor je begrip.

Love you all xxx wondergirl101.