Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerinden birer birer akan yaşlar yanaklarını ıslarken, dudaklarından kaçan hıçkırık odada duyulan tek sesti. Kaç saattir ağladığını bilmiyordu. Gözleri yanıyor, göğsü şiddettli ağlamanın etkisi ile sarsılıyordu.
İki gündür ne yemek yemiş ne de su içmişti. Boğazında oluşan yumru nefes almasına bile engel olurken gözlerinin önünden gitmeyen görüntü uyumasına bile izin vermiyordu.
Tarçın'ın kanlar içinde yere yığılışı, acı dolu iniltisi yüreğini dağlarken, Baruh Ege'ye duyduğu özlem çığ gibi büyüyordu.
O adamlar onu evine getirmişti ama burada 22 yıl geçirmiş olmasına rağmen evi gibi hissetmiyordu. Nitekim ev değil artık bir hapishaneydi. Odasının önünde bekleyen iki koruma ve dışarda bekleyen beş koruma bu evden dışarı çıkmasına izin vermiyordu.
Yemeğini bile odaya getiriyorlardı ama iki gündür tek lokma yememişti.
"Kızım yapma böyle harap ettin kendini."
Ağlamaya devam ederken annesine baktı. Annesini seviyordu ama herşeyden, herkesten çok ona kırgındı.
" İstemiyorum" harfler dudakları arasından güçlükle çıkıp bir kelime haline gelirken. " Soner'le evlenmek istemiyorum. Burada olmak istemiyorum. Anne Soner çok kötü biri, masum bir hayvanı göz kırpmadan öldürecek kadar kötü. Lütfen konuş babamla istemiyorum. Hem ben başkasını seviyorum."
