Czekając na Ciebie Texas Hot Blood 2.

Rozdział 18.

Avery

Pukanie w drzwi wyrwało mnie z krótkiego snu. Preston poruszył się pode mną i mruknął "Czego".

- Jest ósma, Pres. Kazałeś się obudzić!

Ktokolwiek nas obudził, szybkim krokiem poszedł dalej. Podniosłam głowę i spojrzałam na mojego mężczyznę. Przecierał oczy i ziewał rozciągając swoje potężne ciało pode mną. Gdy skończył oplótł mnie mocno ramionami i pocałował w czubek głowy.

- Dzień dobry Lisico... - wymruczał sennym głosem.

- Cześć... - wychrypiałam i pławiłam się w jego uścisku. Nasze nogi były splątane i nie miałam najmniejszej ochoty się ruszać, ale musiałam pozwolić mu wstać. W ciszy ubraliśmy się, a kiedy stanęłam przy drzwiach Pres chwycił mnie za poły kamizelki i mocno pocałował.

- Jesteś bardzo cicho... - stwierdził mrukliwie.

Pokiwałam głową, bo gardło miałam ściśnięte ze strachu. Preston patrzył na mnie, a potem mnie zwyczajnie przytulił. Wtuliłam się w niego i ciche łzy popłynęły po mojej twarzy. Nie padło ani jedno słowo, ale pełne zrozumienia uściski Prestona w dziwny sposób mnie trochę uspokoiły. Chwilę później wycierając twarz weszliśmy do głównej sali. Kilkoro braci piło kawę, a w kuchni była już Em i kilka innych kobiet.

- Pójdę pomóc przy posiłku.

Powiedziałam i odeszłam dając Prestonowi całusa w policzek, a on z kolei usiadł obok Roba przy stoliku.

W kuchni nie było zbyt tłoczno, ale wydawało się, że wszystko jest pod kontrolą.

- Dzień dobry! - zawołałam gdy tylko przekroczyłam próg kuchni. Kilka osób mruknęło powitanie, a kilka szeroko się uśmiechnęło i głośno odpowiedziało. Podeszłam do stołu, przy którym Em przygotowywała kanapki.

- W czym mogę pomóc? - zapytałam.

- Skarbie przejmij ode mnie te kanapki, bo muszę szybko wyskoczyć po kilka drobiazgów do pobliskiego sklepu. Dzięki kochana...

Emily wyszła prędko z kuchni, a ja zajęłam jej miejsce. W kuchni napięcie i nerwy szybowały wokoło i z każdą chwilą robiło się coraz bardziej ponuro i nienaturalnie cicho. Włączyłam swój telefon i puściłam moją ulubioną playlistę do tańca na rurze. Zaczęłam sobie śpiewać, a po chwili zaczęły dołączać do mnie inne głosy. Dolores przy ladzie za barem zaczęła tańczyć i po chwili już każda z kobiet albo tańczyła, albo śpiewała i śmiała cicho. 

- Dobra laski jedziemy z tym koksem! - krzyknęłam i chwyciłam dwa duże półmiski pełne kanapek. - Chodźmy nakarmić naszych mężczyzn!

Wyszłam z kuchni kiwając się do rytmu piosenki, a za mną poszło kilka innych kobiet z talerzami, miskami i sztućcami. Parada przeszła przez całą salę i poukładałyśmy wszystko na wcześniej przygotowanych ławach przy wtórze męskich śmiechów i cichych pomruków aprobaty. Ktoś przeniósł mój telefon i wsadził do stacji dokującej, muzyka rozbrzmiała w całym pomieszczeniu, ale nie w sposób typowo imprezowy, raczej jako odwrócenie uwagi od powagi dnia. Bracia zaczęli podchodzić i częstować się kanapkami, kiełbaskami i jajkami, chwytali tosty i pakowali na talerze ogromne ilości jedzenia. Stałam w pobliżu nalewając kawę do kubków i zamieniając z każdym przynajmniej kilka słów.

- To miło, że się tak starasz, Av. - powiedział Yuri.

- To nic takiego... Od wczoraj jesteście moją rodziną, prawda?

- Myślę, że byliśmy już wcześniej, teraz to tylko jest oficjalne. - Yuri uśmiechnął się i odszedł.

 Kiedy każdy miał już pełny talerz, dziewczęta podzieliły między sobą jedzenie, a reszta zgodnie z hierarchią została dla klubowych panienek, które po posiłku miały posprzątać. Wiem, może to brzmi nie do końca fajnie, ale tak to wygląda.