Güzel Aşk (Tamamlandı)

1

GEÇMİŞ

13 yıl önce (İtalya'da)

Beş yıl önce Isabella Erdem' e koyulan kanser teşhisi, bütün aileyi yıkıma uğratmıştı. İki yıl boyunca tedavi görsede, tedaviye cevap vermeyen vücudu bugün ölümüne sebep olacaktı.

Isabella Erdem, son günlerinin yaklaştığını hissettiğinden, son kez İtalyaya gelip ailesiyle vakit geçirmek istemiş ve çocuklarına, babasıyla yaşadığı aşk dolu sokakları göstermek istemişti.

Burak Erdem, deliler gibi aşık olduğu Bella' sını kıramayıp, eşinin isteğini seve seve yerine getirmişti. Son iki hafta çocukları Can Massimo ve Cansel Adele ile çok güzel geçmişti.

Fakat bugün birden kötüleşen Bella, bütün ailesini endişeye sokmuştu. Bella, veda etmek için önce eşini yanına çağırdı.

- Amore, seninle tanışmak hayatımın en güzel şansıydı. Seni şirkette gördüğüm ilk an, sana aşık olacağımı anladığım ilk andı. Önce fiziğinle bana hoş görünmüş, seni tanıdıkça karakterine tutulmuştum. Seninle geçen 18 yılımı diğer sensiz geçen yıllarıma değişmem. Dünyaya bir kez daha gelsem yine seninle olur, yine seni severdim. Her zaman seveceğimide asla unutma.

Burak, akan yaşlarıyla:

- İl Mi Amore (aşkım benim)... deyip soğumaya yüz tutmuş ellerinden öptü.

Burak, acıyla son nefesini vermek üzere olan kadınına bakıp çocuklarını çağırmak için yanından ayrıldı.

Zaten endişeyle kapının önünde bekleyen 17 yaşındaki Can ve 15 yaşındaki Cansel, babalarını görmeleriyle oturdukları yerden kalktılar. Can:

- Baba...

Burak:

- Anneniz sizi görmek istiyor.

Can, içeri girmekten korkan kız kardeşini alıp annesinin yanına geçti. Can annesinin sırma saçlarını okşarken, Cansel de ellerini tuttu. Bella:

- Yavrularım...

Can, dolan gözleriyle:

- Annem...

Bella:

- Sizi çok seviyorum, birbirinize emanetsiniz, deyip sonsuzluğa gözlerini kapattı.

Cansel annesinin ölümüyle hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Can da ona eşlik etti.

Bu sahneye şahit olan Burak, çocukları duymasın diye ağzını kapatıp diğer odaya geçti ve orada haykırarak ağlamaya başladı.

Bir yıl sonra (Türkiye' de)

Burak Erdem eşinin ölümünden sonra kendini iyice çevresine kapatmış, sadece çocuklarıyla konuşan birine dönüşmüştü. Bugünde eşinin ölümünün yıldönümü olduğu için kendisini odasına kapatmış, Bella' sıyla dolu olan fotoğraflara dalmıştı.

Çocuklarda aynı yasla sessizce salonda oturuyordu. Cansel:

- Abi?

- Efendim güzelim?

- Sende özlüyor musun onu?

- Çok.

- Artık babamda iyi olacak mı?

- Olacak, bizim için...

- Ya olmasa ya onu da...

Can hızla kardeşinin ellerini tutup onu susturdu.

- Hayır Cansel, öyle bir şey olmayacak. Babam kendini toparlayacak.

- Çok korkuyorum abi.

- Korkma birtanem, (onu sarmalarken) sakın korkma.

Cansel abisinin sarılışına karşılık verirken yukarıdaki odadan bir gürültü koptu. Can bunu duymasıyla hızla ayağa kalkıp annesinin ve babasının odasına girdi. Yerde baygın halde yatan babasını görmesiyle endişeyle:

- BABA?!

Can, arkasında gözlerindeki akan yaşlarla duran kardeşine seslenip:

- AMBULANS ÇAĞIR CANSEL?!

- Abi...

- HEMEN?! HADI CANSEL?!

Cansel hızla aşağı indi ve akan yaşlarıyla ambulansı aradı. Zaten yakınlarında olan ambulans hemen eve geldi.

Cansel sağlık görevlilerine yolu gösterdi. Sağlık görevlileri, elindeki fotoğrafla hareketsiz yatan adamın başına gitti. Biri:

- NABIZ YOK?! ACELE EDİN?! Deyip Burak Erdem' i sedyeye bindirdiler.

Can ve Cansel de peşlerinden çıkıp arabaya bindiler. Can endişeden direksiyonu sıkarken, Cansel sessizce ağlıyordu.

Kısa süre içinde varmalarıyla Burak yoğun bakıma alındı. Onu hayata döndürmek için birkaç kere elektro şok verildi. En yüksek waltta bile onu döndürememeleriyle hemşirelerden biri:

- Ölüm saati öğleden sonra 2:15.

Can ve Cansel bu beş kelimeyi duyduktan sonra Can:

- Hayır HAYIR HAYIR?! Deyip olduğu yerde çöküp hüngür hüngür ağlamaya başladı.

Bunun olduğuna inanamadı. Bir yıl arayla ailelerini kaybettiklerine inanamadı. Cansel çaresiz haliyle abisine doğru bir adım attı.

- Abi... diye fısıldadıktan sonra abisinin kucağına düşüverdi. Can endişeyle:

- CANSEL?!

~•~