Son Nefes

Bölüm-4

Merhaba, umarım iyisinizdir :) yorum yapmayı ve hikayemizi beğenip destek olmayı unutmayın keyifli okumalar :)

"Savaşın bahsettiği Birinci karşılaşmanız ne zaman oldu nevra?" dedi Mahir baba, sesli bir şekilde yutkundum ne yapacaktım ne diyecektim bilmiyordum köşeye sıkışmıştım ve eğer gerçekleri anlatırsam plandan atılacaktım...

Köşeye sıkışmak terimini bizzat dakikalardır yaşıyordum ne yapacağımı ne diyeceğimi bilemez halde susuyordum sadece Mahir baba öğrenmişti, anlamaması mucize gibi bir şey olurdu zaten gördüğüm en zeki ve analitik düşünebilen insandı, yalan her insan gibi Mahir babanın en sevmediği şeylerden biriydi kim yalanı severdi ki? Sözde kimse sevmezdi ama herkesin en çok yaptığı şey yalan söylemek değil mi? İnsanoğlu bu konuda bile iki yüzlü.

Mahir babanın olayı çakmasını geçtim adam bizzat duymuştu onu geçtim diğerleri de duymuştu. Yıllarca plan üzerinde çalışmalar yaparken bu konuda defalarca sert bir şekilde Mahir baba tarafından uyarılmıştık. Ben bir hata değil iki hata yapmıştım ikisi de planın seyrini değiştirip planın iptal olmasını ve bizim ortaya çıkmamıza sebep olacak kadar büyük hatalardı.

"Bir açıklama bekliyoruz" dedi Kemal abi, ne söyleyebilirdim ki? Ne bekliyorlardı? Ayaklarına kapanıp ne olur affedin diye yalvarmamı mı? Hatalar yapmıştım hem de büyük hatalar ama şu an burada başaranların evindeydim, gün sonunda savaşla isteyerek karşılaşmamıştım ilk seferde o geceyi aklımdan tamamen silmek için üzerini karalamıştım bile üstelik gerçekten doğru düzgün ne olduğunu hatırlamıyordum ama savaşın beni hatırlayacağını düşünmüyordum, denemek istedim ve hayatımda ilk defa şansım yaver gitti savaş beni tanıdı.

"Bunca yıllık emeğimizi nasıl tehlikeye attın?" Dedi derin, hala sessiz bir şekilde dinlemekten başka hiçbir şey yapamıyordum. "Üzgünüm, çok üzgünüm hepinizden teker teker özür dilerim. Bana izin verin anlatayım" dedim üzgün olduğum doğruydu işlerin böyle gideceğini tahmin edemezdim. "Anlatacaksın zaten nevra anlatacaksın kuzey seni bizim yanımıza getirecek" dedi Mahir baba ve telefon suratıma kapandı.

Kuzeyin bana getirdiği kıyafetler arasında duran kapüşonlu ceketimi giydim. Kuzey app üzerinden 'hazırlan' mesajı atmıştı. Zaten sabah olmak üzereydi hava hafiften aydınlanmıştı gün doğmak üzereydi savaş en son evdeydi, evden gittiğimi anlamayacak mıydı? Her neyse nevra bu ayrıntıları bırak onlar düşünsün.
Kapım tıklatıldığında gelen kişi kuzey olduğu için hemen ayağa kalktım.

"Nasılsın?" Dedi kuzey, omzumu silktim "sence?" Dedim üzgün bir tavırla bana kıyafet getirdiğinde bile sinirlenmemişti çünkü kuzey böyle şeylere takılmazdı bana kolay kolay sinirlenmezdi bağırmazdı. Kalbimi kırmamak için ekstra hassas davrandırdı bu çocukken bazen sinirimi bozardı ama her zaman yanımda olduğunu bilmek  iyi geliyordu.

"El yazınla not yaz şuradaki kağıda" dedi kuzey masanın üzerindeki kağıt ve kalemi göstererek "savaş evde mi?" Dedim bu ayrıntıyı yine de kontrol etme zorunluluğu hissetmiştim. "Hayır çıktı kumarhanede olay çıkardık hepsi oraya akın etti." dedi kuzey, bu ayrıntıyı düşündüklerini zaten tahmin ediyordum. "Plan dışı şeyler yapıyoruz. Mahir babanın öfkesini tahmin bile edemezsin" dedi kuzey stresli ve endişeliydi bu da tavırlarına çok yansıyordu benim için endişeleniyordu benim için benden daha çok endişelenmesi ironik bir durumdu. "Başaranların evlerine girdikten sonra bizimle tüm ilişkin kesilecekti nevra ama şu an savaşın sana söylediği her şeyi çiğneyip evden kaçıyor gibi görüneceksin üstelik seni bizimkilerin yanına götürüyorum cihan tehlikeli savaş ondan daha tehlikeli seni gizlice takip ettiriyor olmamalarının garantisi yok özetle şu an yaptığımız her şey senin için tehlikeli"