Aşkın Tüm Çağları

Sıfır Noktası

Aşkın Tüm Çağları- Sıfır Noktası

"Onu, sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.
Titreme daha fazla kalbim.
Bağışla kendini artık onu da
Bırak gitsin.
Bırak gitsin.
O senin ezel gününden kaderin
Sen onu nasılsa bin kere daha
Seveceksin..."

Eylül, 2020

Bir aynanın karşısındayım. Aralık pencereden gelen orkestranın melodisine karışan dalgaları dinliyorum. Sevmediğim bir merasim melodisini dinlemektense dalgaları seçmememi onunla adaş olmamıza vermek işime geliyor. Güneş aynaya vurup küçük kırılmalarla etrafa dağılırken üzerimdeki elbisenin yaldızları parlıyor. Pencerenin önünde, yere kadar uzanan bembeyaz tül rüzgarla uçuşuyor. 

Bir filmin içinde gibi hissediyorum kendimi. Az sonra kapının açılacağı ve esas erkeğin geleceği bir filmin içinde gibi... Ama bir filmin içinde değilim. Bu tamamıyla gerçek. Her şey neredeyse yedi yıl sonra tekrar eve dönmemle başladı. Ya da yedi yıl önce evimi kaybetmemle... Belki de on yedi yıl önce onunla tanıştığım gün başladı. Ya da bir dağı evim bellediğim gün...

Bu uzun ve karmaşık bir hikâye. Anlatmaya nereden başlayacağımı bilmiyorum. Bildiğim tek şey bu hikâyenin nasıl biteceği. Çünkü az sonra bitecek. Çocukluğum, ilk gençliğim, en iyi arkadaşım, bir kaldırım kenarında öptüğüm çocuk... Az sonra hikâyeyi tamamlamak için buraya gelecek. Ve ne yazık ki bu hayal kırıklıklarıyla dolu bir bitiş olacak. Çünkü bizimkisi hiçbir zaman muhteşem bir hikâye olmadı. Öyle olması için, yazarın dediği gibi, bir yolculuğa çıkmam ya da şehre bir yabancının gelmesi gerekirdi. Birkaç saat sonra bir yolculuğa çıkacağım doğruydu. Zaman zaman şehre bir yabancının geldiği ya da benim yabancı olarak gittiğim şehirler olduğu da doğruydu. Fakat benim anlatmayı en sevdiğim hikâye bunların hiçbirisiyle başlamıyordu. Tam olarak nasıl ve nerede başladığını söylemek de kolay değildi. Şayet hikayemizin başlangıcı için büyük büyük laflar etmem gerekse bile edemez, olsa olsa o şarkıdaki gibi, şehre eski bir tanıdığın gelmesiyle başlıyordu, derdim.