Aşkın Tüm Çağları

10.

Merhaba, bölümleri düzenlemeye başladığımdan beri 17. bölüme, yani henüz hiç okumadığınız bölüme gelene kadar, böyle bir açıklama yapma niyetinde değildim. Fakat canımı fena halde sıkan bir durum var, kalp kırmak istemiyorum ama kırarım o yüzden lütfen şimdiki isteğimi ciddiye alın. 

Burada, okuduğunuz diğer hikayelerde sık sık bölüm gelmiş olmasına alışmış olabilirsiniz. Zaten okuduğunuz bir hikayede daha öncesinden bildiğiniz bölümleri okumak istemiyor olabilirsiniz. Bunlar anlaşılabilir şeyler. Fakat hikayeyi kaldırırken de derdim içime sinmeyen yerler oluşuydu. Yani bölümler içime sindiği haliyle içime sindiği zamanda, DÜZENSİZ bir şekilde gelmeye devam edecek. 

Yorumları okumayı eskiden çok severdim çünkü insanlar hislerini paylaşırlardı. Zaten okuduğunuz bölümler olduğu için bu paylaşımı kesmenizi de hoşuma gitmese de makul bulabilirim, her şey hoşuma gitmek zorunda değil. Keza sizin de. Yorumlar bir süredir -birkaç kişiyi tenzih ederek söylüyorum- sadece yeni bölümlerin ne zaman geleceğinden ibaret. Naçizane düşüncem okuduğunuz şeyle ilgili paylaşacak bir hissiniz yoksa okumayı kesmeniz yönünde ama illa devam edecekseniz bana yeni bölüm sorusu sormayı bırakın. Sadece canımı sıkıyorsunuz, çok rahatsız oluyorum. Rahatsız edilerek burada olmak istemiyorum. Bu tarz yorumların tekrarı olduğunda ne kadar can sıkıcı bir insan olduğumu da göstermek mecburiyetinde kalırım. Hikayeyi okumayı kesebilir ya da bitmesini bekleyebilirsiniz. Canımı sıkmayacağınız seçeneklere yoğunlaşın. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkürler. İyi okumalar.

Aşkın Tüm Çağları - Babasız Kızlar Balosu

"Bu baloya davetli kızlar,
babalarının cenazelerinde bulunmayacaklar."

Sevdiklerini toprakla paylaşmak mecburiyetinde kalan herkese...

Haziran, 2020

Çekirdek aileler üç birimden oluşurlardı. Anne, baba ve çocuk. Kurallarına uygun bir çekirdek aileye sahip olduğum son gün daha on dört yaşına bile basmamıştım. O günden sonra küçüleceğini sandığım çekirdek ailem aksine büyümüştü. Büyümesinden mütevellit artık geniş aile sıfatını kullanmam gerektiğini bilsem de annem, Ege, dedem, anneannem, teyzem, kuzenlerim, eniştem ve Ilgaz'dan oluşan aileme çekirdek aile demeye devam ettim. Dünyanın iç çekirdeği yoğunluk ve ağırlık bakımından en ağır elementlerin bulunduğu bölümüydü ve onlar da benim hayatımın en ağır yapı taşlarıydı. Bir noktada işler umduğum gibi gitmemiş, dedem ölmüş, ben çokça büyümüş ve çekirdek ailem anne ve çocuktan ibaret hale gelmişti. Ben ve Burçak... Ama mühim olan hikâyenin bu kısmı değildi. Benim çokça büyüdüğüm günlerde neler yaşadığımdı.

Bazı insanlar hayatımızdan ölerek çıkarlardı, bazılarıyla artık farklı yollara gitmemiz gerektiğini fark ederdik, bazen de hayat küçük oyunlarıyla bizi ayrı düşürürdü. Bazen ise gitmeye gücü yetmeyen korkaklar çıkar, yakıp yıktıktan sonra kovulurlardı. Kemal'in, on dört yaşıma kadar baba dediğim adamın, hayatımdan çıkışı da tam da böyle olmuştu. O dürüst olacak cesareti bulamamış, annemi aldatmıştı. Mühim olan yine de burası değildi. İnsan olmanın doğasında büyük hatalar yapmak vardı. Herkes yapabilirdi. Ancak hata denemeyecek bir şey yapmıştı o. İnsanın doğasında olmayan bir şey... Her ne kadar insanlığın varoluşunun henüz başında Kabil'in Habil'i öldürerek dünyadaki ilk cinayeti işlediğine inananlar olsa da inançsız bir insan olmak en çok böyle zamanlarda işime geliyordu. Öldürmek insanın varoluşunda yoktu. Annemin boynuna dolanan parmakları öyle sıkıydı ki o parmakların yavaş yavaş beyazlaştığını, yeşil gözlerininse tam tersi koyulaştığını hala çok iyi hatırlıyordum. Kemal bu yüzden korkaktı. Bir insan gibi bizimle vedalaşıp hayatımızdan çıkamadığı için korkaktı.