"Hayat mı seni karşıma çıkaran..." nefesi boynumu ısıtırken elleri belimi sardı. O gece beni şeytanlardan korumak için sırtından dökülüp koparılmış kara kanatları beni örttü. O gece bir şeytan vardı, bir de ben vardım.
"Yoksa ben çok mu günahkar bi...
🩸Öncelikle şunu söylemek istiyorum, bazılarınız bana mesaj olarak, " Kitap mutsuz son mu, eğer öyleyse okumayacağım." diyorsunuz. Kitap mutlu son arkadaşlar. Sadece her kitapta olduğu gibi araya dram koyuyorum, ama bu demek değil ki kitap kötü sonla bitecek. Emin olabilirsiniz ki aklımda çok iyi bir son yazdım.
🩸Yorum ve oylarınızı unutmayın lütfen.
🩸Keyifli okumalar...
(Sınır: 25 vote/ 100 yorum)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
18. BÖLÜM: " ACININ EŞİĞİ "
Kalbim miydi acıyı çeken, yoksa acı mıydı kalbimde yer edinmek isteyen?
Buna cevap veremezdim.
Oyun bitince şah ve piyon da aynı kutuya konur. Ölüm eski bir şeydir ama her insana yeni görünür.
Bu yüzden mi bana bu kadar yabancıydı?
"Baba?"
Baba. İki hecenin tekrarlanmasıyla oluşan bir kelime sadece. Bir yerde okumuştum. En büyük hasarı babaları verir kız çocuklarına ve bir daha kızlar babalarına aynı gözle bakmazlar, bakamazlar.
Şimdi acıyı birlikte yaşayacağımızı düşündüğüm adamın yanında, onun şefkatini değil de, acısını hissediyordum.
Seni asla affetmeyeceğim...
Çıplak ayakları sallanıyordu.
Bacaklarını kavradım. Bacaklarına tutundum.
Beni bırakacak korkusuyla ayaklarına sarıldım.
Ağırlaşan bedenini ufacık cüssemle ayakta tutmaya çalışırken olup biteni kavrayamıyordum.
Çığlık atmak istiyordum ama boğazımda bir delik açılmıştı da, tüm kelimeleri toplayıp bir kayığın içine binmiş, boğazımdaki deliğin kan nehrinde alabora olmak pahasına yüzüyordu.
Buz gibi ayaklarını tutarken "Baba," diyebildim, fısıltım sessiz bir çığlıktı. Bacaklarına daha sıkı sarıldım. "Baba!"
