"Hayat mı seni karşıma çıkaran..." nefesi boynumu ısıtırken elleri belimi sardı. O gece beni şeytanlardan korumak için sırtından dökülüp koparılmış kara kanatları beni örttü. O gece bir şeytan vardı, bir de ben vardım.
"Yoksa ben çok mu günahkar bi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21. BÖLÜM; " VEYL "
İnsanların söz geçiremediği duyguları vardı, engelleyemediği düşünceleri...
Birçok kez kendime, her şeyin bittiği konusunda yalan söylemiştim. Bir daha acımayacağını, bir daha aynı şekilde hissetmeyeceğimi, bir daha kanamayacağını defalarca kez kendime söyleyip, her seferinde bu yalana kendimi körü körüne inandırırken, içten içe sonumun yine kendimi aynanın önünde kendi saçlarımı kısaltıyorken bulacağım olduğunu biliyorum. Uzun zamandır saçlarımı kesmiyordum.
Yaklaşık 1 saattir uyanıktım ve onun aralık bıraktığı dudaklarından aldığı düzenli nefeslerini dinliyordum. Bir şey düşünecek hâlim yoktu. Bugün annem Fethiye'ye geliyordu ve onunla gerçekten yüz yüze gelmek istemiyordum. Büyük ihtimalle on numara zengin kocasını da getirecekti ve o herifin varlığını hatırlamak dahi istemiyordum. Babamı geri istiyordum.
"Söz vermiştin."
Gözlerim Ateş'in dudaklarına kaydı. Uyuyordu ve büyük ihtimalle bir rüya görüyordu. Vücudumu ona doğru çevirdim. Kasıklarımda yok sayamayacağım derecede bir ağrı vardı, ama çok belli etmiyordum.
"Anne..." dedi Ateş. Gözlerimi kısıp yüzüne baktım. Kabus gördüğü mimiklerinden belli oluyordu. Bir elimi yanağına koydum. "Ateş."
"Yalancısın." Dedi dudaklarının arasından fısıltıyla. Düzgün, erkeksi kaşları çatıldı. Çok terlemişti. Alnı ter damlacıklarıyla dolmuştu.
"Ateş, uyan."
Yatakta kımıldadı ama kapalı gözlerini açmadı. "Seni dilemiştim." Dedi gözlerinin arasından bir damla gözyaşı düşerken. Gözlerim irileşti. İçim paramparça oldu. Dışarıdan bakıldığında buz dağı gibi görünen bu adamın içini görebiliyordum. Sanırım o buzdağı kişiliğinin arkasında sakladığı kişiliğine ulaşmama izin vermişti.
"Ateş," dedim. İsmini söylemek bile zor gelmişti. Yüzümü yüzüne yaklaştırdım. Nefes alışverişleri sıklaşmıştı. Yanağından süzülerek düşen gözyaşının üzerine dudaklarımı bastırdım. Bu adam benim gittikçe kan kaybeden yarama, kanlı eliyle tampon yapıyordu.
Kollarım omuzlarını sardı. Acı çekiyordu ve bunu izlemem kalbimi paramparça ediyordu. "Anne!" Sesi bir nebze yükselirken uzun parmakları kolumu kavradı.
