"Hayat mı seni karşıma çıkaran..." nefesi boynumu ısıtırken elleri belimi sardı. O gece beni şeytanlardan korumak için sırtından dökülüp koparılmış kara kanatları beni örttü. O gece bir şeytan vardı, bir de ben vardım.
"Yoksa ben çok mu günahkar bi...
🩸Asklar lütfen sırf yorum sınırı dolsun diye boş yorum atmayın. Sizin fikirlerinizi çok önemsiyorum ve hatta bu hikayenin gidişatını bile değiştirebiliyor. Bir yazar için yorumlar çok önemlidir ki bu motive eder. O yüzden gerçek yorum atarsanız çok sevinirim...
🩸Keyifli okumalar...
(Sınır: 40 vote/ 150yorum)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•22. BÖLÜM; " ASİL " •
Zihin, hiç susmayan bir sese sahiptir.
Damar, yaralanmaktan ibaret olmayan kanın bankasıdır.
Kendi zihnimin içinde ilerliyordum. Kendi zihnimin içinde ilerlerken bulduklarım terk edilmiş bir eve ait eşyalar gibiydi; hepsine benim kokum, benim parmak izlerim, benim yansımam sinmişti ama hepsi bir yabancıya aitti. Hepsinin bir zamanlar çıkış noktası bendim. Şimdi ise onlara baktığımda sadece pas kokusu alıyordum. Değiştiğimi tüm damarlarımda hissedebiliyordum.
"Uyanmışsın..." dedi zihnimin bir parçası olan adam.
Hafif açılmış bakışlarımı ona çevirdim. Ne kadar uyuduğumu bilmiyordum ama başımda bir ağrı kendine yer edinmişti. Direksiyonu kavrayan ellerinde gezindi gözlerim. Ne ara uçaktan inip arabaya binmiştik, hatırlamıyordum.
"Ne zamandır uyuyorum?" Diye sordum uyku mahrumu bir sesle.
Altımızda akıp giden yolu izleyen bakışları bana döndü. "Sen uçakta kucağımda sızıp kalınca uyandırmaya kıyamadım. Baktım hâla uyuyorsun, seni arabaya taşıdım."
Birkaç kere gözlerim kırpıştırdım. Uçak korkum bana her şeyi yaptırtıyordu cidden. Ateş'in beni kucağında arabaya taşıdığını hayal ettim. Hem bu kalbimi delecek cinsten güzel hem de komik bir şeydi.
"Hmm," dedim başımı cama yaslayıp. "Uyandırsaydın keşke."
"Horlamarın ve tişörtüme salyalarını akıtmam hiç öyle demiyordu ama."
"Ne?" Dedim yerimde düzleşerek. "Beni mi kandırıyorsun? Benim salya akıtmak gibi bi alışkanlığım yok."
"Horlarsın yani."
Kaşlarımı çattım. Gerçekten bu adamın yanındayken o kadar kaşlarımı çatıyordum ki dediği gibi erkenden kırışacaktım. "Horlamıyorum ben."
