"Hayat mı seni karşıma çıkaran..." nefesi boynumu ısıtırken elleri belimi sardı. O gece beni şeytanlardan korumak için sırtından dökülüp koparılmış kara kanatları beni örttü. O gece bir şeytan vardı, bir de ben vardım.
"Yoksa ben çok mu günahkar bi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
20. BÖLÜM; " DALGA "
İçini sıcak tutabilmek için kendini yakmıştı.
Sırtında palto gibi taşıdığı dünyanın içinden çırılçıplak geçiyordu. Bir yangınla yaşamaya alışan insanı cehennemle korkutamazdınız, ateşi içmiş bir insan için cehennem sadece gidilecek yeni bir şehir, yerleşilecek yeni bir ev olurdu; hepsi buydu.
Damarlarında kan değil, ateş akmaya başladığı gün insan, bir daha hiçbir kötülüğe aynı masum gözlerle bakmazdı. Kötülük kötülüktü; rengi yoktu, dini yoktu, ırkı yoktu, kökeninde bir meleğin de bir şeytanın da damarlarını taşıyordu.
Damarlarında bazen iyiliğe bile rastlanabiliyordu. Üzerine yıkılan rafların altında hâla nefes alıp verebiliyordu. Nefesinin onu terk etmesine çok az kalmış gibiydi. Yıkılmış rafın havaya kaldırıldığı tozu izlerken elim kolum bağlıydı, uzanıp onu rafın altından alamıyordum, sadece izliyordum ve bazen sadece izlemek, rafın altında kalmaktan daha zordu.
Kağıt parçası ardında dumanlar bırakarak tutuşurken sadece izledim. Bu mektubun varlığına dayanamazdım. Babamın bana bir veda mektubu yazmış olmasını kaldıramazdım.
Sanki ruhum orada dikiliyordu, bir kağıt gibi buruşturulmadan hemen önce dimdik duruyordu.
Kağıt küçücük kaldı, tamamen yok olmadan önce son parçanın üzerinde yazan düzgün el yazısını görebiliyordum. Gözümün tek gördüğü kızım...
Hava soğumuştu. Çimlerin üzerine attığım mektup tamamen yok oldu ve rüzgarlar alevleri yok etti. Arkamı küllere döndüm.
"Gitti..." dedim karşımdaki en az yüzü kadar kaskatı bir şekilde beni izleyen yıldırım mavisine.
Adımlarını bana yaklaştırdı. Elini avucumun içine aldı ve beni kendine çekti. Kollarının arasındayken gözlerim babamın solan ağacına kaydı. Çoktan ölmüş ve dalları kurumuştu. Bir kere dokunsam küle dönüşecek gibiydi.
"Gidelim mi artık?" Diye sordu sıcak nefesi saçlarımı okşarken.
Başımı salladım. "Gidelim."
Beni serbest bırakırken soğuk hava bedenimi ele geçirdi. Sırtıma dokunan bakışlardan haberdardım. Arkamı Ateş'e döndüm.
