Nazendem

24.Bölüm/Yalanlar Ve Yalancıları

Yalanlar ve yalancıları

Bazı geceler vardır ki;
insan gecenin karanlığından çok,
ruhunun ağırlığından saklanmak isterdi...

Karanlık bir odada,tek hissiyatım sıcaklık,huzurdu.

Yeni aralanmış gözlerim hala uyku için yanıp tutuşmaya devam ediyordu.

Yavaşça soluma doğru döndüğümde karanlıkta bile kaybolmayan o iki çift göz ile karşılaştım.

Tam yanımda,yan şekilde uzanmış,bir elini çenesinin altına dayamış halde yalnızca bakıyordu.Sıcaktı ve fazlasıyla dayanılamaz...

Üstümden sıyrılmış yorganı umursamadan sanki tüm sıcaklık ondan geliyormuşcasına aramızda ki bütün mesafeyi aşıp ona iyice yaklaştım.İki elimi birden boynuna sımsıkı kenetleyip başımı omzuna dayadım.
Kolunun biri altımda kalmışken kısa süre sonra diğer kolunu da belimde hissettim.

Gene aynısı olmuştu.
Aklımdan geçen bütün saçmalıkları söylemek için çırpınıyor gibiydim.

Gözlerim kapalıyken,uyku sersemi sesimle,"Sen neden böyle bir adamsın?""diye fısıltıyla.

"Nasıl bir adamım ki ben?"

"Çözemiyorum ki."

Belimdeki eli sertleşip neredeyse sıkarcasına beni kavradığında,"Çözdürürüz be nazendem!"

"Neyi çözücez adamı bostan korkuluğuna çevirdin zaten."dedim mızırdanır gibi."Hem sen bana hiç mi güvenmiyorsun?"

Sessiz kaldı.

Kısa süre karanlık odanın içinde o halde kaldık.Uyuşuk beynim ve yumulu gözlerimle hareketsizce duruyordum.Bundan ziyade boynundan gelen keskin losyan kokusu fazlasıyla uykumu getiriyordu fakat uyumamak için bütün çabalarımı veriyor gibiydim.

Sonra fısıltıyla karışık sesi geldi kulağıma.Sanki kendine bir şey itiraf edersin ama kimseler duymasın istersin ya öyle."O adamın niyeti çok başkaydı ama nazendem."

Sonra da tek kelime etmedi.Bu uyuşmuş kafam ile bile bu cümlenin ağırlığını hissedebiliyordum.

Elleri ağır ağır saçlarıma girdiğinde nazik bir şekilde sadece saçlarımı ovalıyordu.

İşte bu uykunun kollarına düşmemde ki son darbem olmuştu.

Sözler unutulur bazen,
gözler hep hafızalardan silinir.
Yüzler kaybolur,
karakterler ise hep zamanla unutulur.

Peki bu gece?
Bunlara dahil miydi?
*
Adeta çatlamak üzere olan başımdan dolayı acıyla aralandı gözlerim.Fakat hala yataktan kalkmaya mecalim yoktu.

Aras ortalıkta görünmüyordu gerçi saat neredeyse sekize geliyordu ve onu yediden sonra uyurken bulmak pek olağan bir şey değildi.

Güç bela kalktığım yataktan kendimi hemen duşa attım.Açtığım ılık suyun altında inanın ne kadar öylece kalmışım hiç hatırlamıyorum.

Giydiğim bornoz ve saçlarıma sardığım havlu ile odadan çıkıp,aşağıya doğru ilerledim.Tek gayem bir ağrı kesici alıp yatağa geri dönmekti.

Ağır ağır indiğim merdivenlerden yüksek bir ses ile irkildim.Sanki mutfakta birileri vardı...

Tedirgin adımlarımı geri çekmeden o halde indim.Yukarıya çıkıp üstümü giyinme fikri sadece zaman kaybı olurdu.

Boşlukta duran rafların birini ses çıkarmadan açtım.Aras'ı az çok tanıyorsam buralarda illa bir gömüsü bulunurdu.

Tamda tahmin ettiğim gibi çekmece boşluğunda bulduğum silahı kavrayıp içinde ki şarjörü kontrol ettim.