Hindi Tugma

Kabanata 47

Jm's POV

Nagising ako ng mabigat ang buong katawan ko, para ding sasabog ang ulo ko sa sakit. Napasigaw ako dahil sa nararamdaman ko, napakasakit Ng ulo ko hindi ko maintindihan may kung ano akong nakikita malabo. Mga ala alang napaka labo napalapit na lamang ako sa aking ulo dahil sa sakit na nararamdaman ko.

" Mahal are you ok? Jm look at me please!" I heard Jk calling me pero napaka sakit parin ng ulo ko.

" Jm! Anong nangyayare sayo?" It's my sister this time

" Tatawag na ako ng doctor!" It was Jk's sister

" Mahal please talk to me anong problema? Kumalma ka please! Jm!"

Hindi parin ako makapagsalita dahil sa sakit ng aking ulo. May kung sinong pinilit akong makahiga at may kung anong tinurok sakin dahilan para maging kalmado ako. Napapikit na lamang ako at huminga ng malalim, bago muling nagmulat ng aking mga mata.

" What's happened doc? Bakit nananakit ang ulo niya?" Tanong ni Jk sa doctor na tumitingin sakin

" Maybe it's because of the medicines side effects! But don't worry Mr. Martinez his fine. Tawagin niyo na lamang akong muli kapag nagkaproblema!" Sabi ng doctor bago lumabas ng silid.

" Bakit ako naka dextrose diba ang usapan check up lang bakit niyo ako hinayaang maconfine? Ate alam mong ayoko dito!" Sabi ko na medyo tumaas ang boses

" Jm? Bakit moko tinataasan ng boses?"

I'm also shocked on what I've just done, never pa akong nagtaas ng boses sa kahit na sino pero bakit? Anong nangyayare sakin?

" Mahal may problema ba? Hindi ka naman ganyan! Alam ko ayaw mo dito pero kaylangan eh!"

" I'm sorry! Nagulat din ako sa sarili ko, hindi ko alam pero ang bigat lang ng pakiramdam ko! Magpapahinga na lang siguro ako!"

I turned my back on them and started to cry. Andito na naman ako, pano kung this time hindi na ako makalabas? Pano kung tuloyan ng lumala yong sakit ko at hinayaan lang akong maging masaya ng ilang taon. Hindi ko kaya hindi ko na kakayanin pang muling lumaban at muling maiwan. Mas lalo akong naiyak sa aking mga naisip, patuloy lang ako sa pag iyak ng may yumakap sakin mula sa likoran.

" Shh! Don't cry baby please! Andito lang ako I told you kakayanin natin to pareho! Be strong Mahal andito lang ako!" He said while back hugged me.

" Natatakot ako sobra anong natatakot! Hindi ko alam kung pano kakayanin to Jk! Pano kung hindi ko na kayanin pano tayo? Pano pag iniwan mo din ako pano na ko?" I said and cried even more

" Mag usap muna kayo lalabas muna kami ni Nika!" Ate Andrea said

Pagkalabas nila ate ay nagsalita naman si Jk.

" Mahal no! Hindi kita iiwan alam mo yan! I promise I won't leave you, at wala akong  balak baliin ang pangako ko!"

" Jk lahat ng tao napapagod, lahat ng tao sumusuko! At ayokong sumugal ulit, dahil ayokong masaktan ulit!"

Dahan dahan niya akong binitawan at tumayo sa hospital bed na aking inuukopa.

" What are you trying to say Jm? Bakit pakiramdam ko hindi ka naniniwala? Bakit pakiramdam ko parang gusto mo na akong bitawan?"

" Jk nakikita mo ba ako? Kunting oras na lang ata mawawala na ako, ipipilit mo parin ba? Kahit alam mong sa huli kung hindi man Ikaw eh Ako yong mang iiwan!"

" Damn it Jm! Kulang pa bang andito ako para isipin mo yang bagay na yan?"

" Be realistic Jk! Mawawalan ka din ng amor sakin, Kaya habang maaga pa lang taposin na natin to! Ayokong mawala sa mundo na nasasaktan ulit dahil sa taong minahal ko! Let's end this here you can go now!"

" Tang ina Jimin anong utak meron ka para ganyan yong sabihin mo sakin? All this time ganyan ka mag isip? Nasan na yong Jimin na nakilala ko, that's not you anymore! Jimin sakit lang yan ako inisip mo man lang ba huh? Ganon na lang ba kadali sayo lahat? I bit you'll regret this day pag naalala mo na lahat!"

He went out of the room and slam the door. Muling bumuhos ang luha ko bakit ang bigat bigat sa pakiramdam, bakit ang sakit sakit ng puso ko na parang gusto kong bawiin lahat ng sinabi ko?

" I'm sorry Mahal I'm really sorry!"  Mas bumuhos pa ang mga luha ko ano tong nagawa ko!