"Yan yana yürümeyelim diye dar yapılmıştı kaldırımlar. Ve yine yan yana yürümeyelim diye dar kafalıydı insanlar. Ve sırf dardı diye kafalar düşünmeyi bırakıp sevmeyi denedik. Sarılmak yakar bizi deyip aşkı hep uzaktan sevdik."
-
"Kaybettim ben!"...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2 Hafta Önce
Metrodan inip hızlı hızlı yokuşu çıkmaya başladım. Babamın işi olduğu için erkenden çıkmıştı evden. Dükkanı ben açacaktım ama uyuyakalmıştım sabah. Şimdiye çoktan açmış olmam gerekirken ben daha yeni gelmiştim.
Hızlı hızlı attığım adımlar karşıdan gelen tanıdık simayı görünce yavaşladı.
Adımlarım yavaşlarken kalp atışlarımhızlanmaya başladı. 1 haftadır görmekten kaçtığım adam tam karşıdan bana doğru geliyordu.
Yaklaştıkça daha net gördüm yüzünü. Gittiği gibi değildi.
Genç bir delikanlıydı bileklerinde kelepçe o arabaya binerken. Şimdi koca adam olmuştu. Yüzüne yaşanmışlık gelmişti. Sürekli çatık duran kaşları artık alnında bir iz bırakmıştı. Göz altları daha belirgindi. Köprücük kemiklerinin üzerinde kendini belli eden kırışıklıklar bile vardı...
Gittiği gece deli gibi ağladığım adam şimdi bana doğru geliyor diye neredeyse kaçacaktım.
Hak etmiş miydik bu hale gelmeyi? Böyle olmayı hak etmiş miydi içimde ki aşk? Etmemişti.
İçimde bir yerlerde daima haklı çıkarmaya çalışmıştım. Yaptığı her hatayı görmezden gelmiştim. İnsanlar onun hakkında hep aynı şeyler söylerken ben farklı şeylere sunmuştum. Hiç bir zaman söyleyememiştim içimden geçenleri rahat rahat.
Sana ne oluyor derler diye diyememiştim o öyle biri değil diye.
Yaptığı her şeye rağmen gitmemiştim. Yüzünden yara bere eksik olmazken hep haklı olduğuna inandırmıştım kendimi. Yaptığı her şeyin bir açıklaması olduğuna inanmıştım.
Kalbimde ki sevgisi yaptığı her hatayı ört pas etmişti. Ama bazen görmezden gelmek, kendi içinde haklı çıkarmaya çalışmak yetmiyordu. Eğer gerçekten haksızsa bir şekilde karşına çıkıyordu o haksızlık. Tam bir şeyler olacak derken, tam umutlanmışken, tam gerçekten inanmışken çıkıyordu.
Geriye doğru gitmek isteyen adımlarım ileriye doğru giderken aramızda iki adımlık bir mesafe kalmıştı. İkimizde durduk. Ne ben arkamı dönüp gittim, ne o yanımdan geçip gitti.
"Gökçen." Dedi sakince.
"Çıkmışsın." Dedim sadece. Adını söylemeye dilim varmadı. Ne diyecektim ki? Artık benim gözümde de herkesin gözünde olduğu gibi bir adamdı. Bir şekilde savunduğum Ömer değildi. Herkes gibi benim içinde Kartal'dı artık. Mahallenin belalı, kavgacı Kartal'ı...
"Çıktım." Dedi.
"İyi."
Yanından geçip gidecekken "Bu kadar mı?" Diye sordu.
