"Yan yana yürümeyelim diye dar yapılmıştı kaldırımlar. Ve yine yan yana yürümeyelim diye dar kafalıydı insanlar. Ve sırf dardı diye kafalar düşünmeyi bırakıp sevmeyi denedik. Sarılmak yakar bizi deyip aşkı hep uzaktan sevdik."
-
"Kaybettim ben!"...
Bol bol yorum yapmayı, vote vermeyi tekrar yorum yapmayı unutmayın lütfeen💓🎉 İyi Okumalar♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elimde ki poşetleri dükkana bıraktıktan sonra hızlı hızlı yürümeye başladım.
Yağmur ile Mudanyaya gideli neredeyse bir hafta olmuştu. Bu gün de Cuma olduğu için dükkan oldukça yoğundu. Sadece dükkanda değil bütün çarşı öyleydi.
"Gökçen!" Diye seslendi babam arkamdan.
Kalabalıkta ezilmemek için büyük bir özen göstererek babama döndüm. "Efendim?"
"Bir gelsene."
Tekrardan dükkanın önüne geldim. "Ne oldu baba?" Diye sordum. Şimdi çıkmıştım zaten dükkandan.
"Bunu Osman amcanların dükkana bıraksana." Dedi elinde ki poşeti bana uzatarak.
"Ne bu?"
"Hasan biliyor ne olduğunu."
"Baba sen götürsen?" Dedim çekinerek.
Kartalı görmek istemiyorum diyemezdim babama. Ama o götürse çok mutlu olurdum.
"Kızım yolunun üstü ondan dedim. Hem ben dükkanı kapatıp Cumaya gideceğim şimdi."
"Tamam baba." Diyerek elinden aldım poşeti.
Osman amca ve babam yakın arkadaştı. Zaten aynı mahallede doğup büyümüşlerdi. Eşleri de yakın arkadaş olunca evlendikten sonra daha samimi olmuşlardı.
Ama araya ölüm girince ister istemez uzaklaşmıştık. Yani eskiden şuan olduğundan çok daha fazla görüyordum Kartal'ı. O zamanlar benim için hava hoştu. Ömer abiyi (!) görmek çok hoşuma gidiyordu.
Şimdi de şanslıydım ki sık sık gidip gelmiyorduk.
Kartalların dükkanın önüne gelince derin bir nefes aldım. Kapının önünde ki masaların arasından geçip içeriye girdim.
"Abla kapalıyız." Diyen kişiye döndüm. Burada çalışan biriydi. Bir kaç kere görmüştüm ama kim olduğunu bilmiyordum.
