Şehreküstü | Tamamlandı

20.Bölüm

Arkadaşlar bölüm yorumları, okunma sayılarına göre çok düşük :(( neredeyse her gün bölüm atıyorum ve almak istediğim tek geri dönüş sizin yorumlarınız. O yüzden lütfeen yorum yapmayı unutmayınnn sizi seviyorummm💖

"5 yıl boyunca en çok zoruma giden şey neydi biliyor musun?" Diyen Kartal'a döndüm.

Kartal, Tan ve Öner mezarlığa girdikten sonra bende onları beklemeye başlamıştım. Kartal, Tan ve Önerden önce çıkmıştı.

Yanıma gelip mezarlığın alçak duvarına yaslanmıştı benim gibi.

"Buraya gelememek." Diye devam etti Kartal.

Beş yıl boyunca annesinin mezarına gelememişti. 5 kere hem biz, hem Osman amcalar o iki mezarın başında toplanmıştık. Ama Kartal yoktu.

Osman amcanın yüzü hep eğikti.
Mahçuptu çünkü oğlunu koruyamamıştı. Mahçuptu çünkü oğlunu annesine getirememişti.

"İnsan kaç yaşında olursa olsun içinde ki şu anne özlemi geçmiyor."

Doğru söylüyordu.
Geçmiyordu ve geçmeyecekti.

"Hani bana sormuştun ya Gökçen, bu acı geçecek mi demiştin. Ben sana geçecek demiştim ama bende o acıyı ilk defa yaşıyordum. Sana yalan söyledim Gökçen. O acı hiç geçmeyecek."

Gözümden bir damla yaş aktı.

"Sen bana yalan söylemedin Kartal." Dedim. "Sen hep olduğu gibi bana kötüyü iyi söyledin."

"Üzülme diye."

12 Haziran 2010

Ağlayarak elimi annemin mezarının toprağına uzattım. Canım yanıyordu. İçim acıyordu. Canımdan can koparıyorlardı sanki.

İçimde kocaman bir yangın vardı. Hiç azalmadan, aksine her geçen gün çoğalarak içimi cayır cayır yakan bir yangın.

Ne zaman geçecekti bu? Geçecek miydi?

Annem ölmüştü benim.

Bu geçer miydi?

Yanımda oturan Ömer abiye baktım. O da benim gibi üzgündü ama ağlamıyordu. Zaten o hiç ağlamıyordu.

Canı yanmıyor muydu? Yanıyordur.
Benim içimde ki yangından onun içinde de vardı.

Benim annem diye baktığım mezarın yanında onun annesinin mezarı vardı.

"Ömer abi." Dedim ağlayarak.

"Efendim?" Diyerek bana döndü Ömer abi.

Yorgundu. Gözleri kızarıktı ama ağlamıyordu, kupkuruydu.