"Yan yana yürümeyelim diye dar yapılmıştı kaldırımlar. Ve yine yan yana yürümeyelim diye dar kafalıydı insanlar. Ve sırf dardı diye kafalar düşünmeyi bırakıp sevmeyi denedik. Sarılmak yakar bizi deyip aşkı hep uzaktan sevdik."
-
"Kaybettim ben!"...
Arkadaşlarım öncelikle merhabalar. Bir önce ki bölümü attığımda bölüme sadece 3 yorum geldi. Üç... Küfür eder gibi hahajskelf bölümü attıktan sonra telefon elimde sizden gelecek yorumları bekliyorum. Ve yorum gelmeyince aşırı derecede üzülüyorum, moodum düşüyor :(( lütfen yorum yapmayı, bölüm hakkında ki düşüncelerinizi yoruma yazmayı unutmayın🥺💖💖💖💖
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arabadan inip Kartalların eve doğru yürümeye başladım. Eğer biraz daha Öner ile konuşmazsam vicdan azabından ölecektim. Önerin beni neden sevmiyorsun demesi kulaklarımda çınlayıp duruyordu. Rüyalarıma bile girmişti.
İnsan sinirlenince kör oluyordu gerçekten. En azından ben olmuştum. Sadece Kartal'a sinirlendiğim için nasıl davranmıştım öyle Öner'e?
Ofladım.
Gerçekten salaktım. Hayır çıksa gelse Zeynep teyze sorsa bana neden oğluma sahip çıkmadın, hani ablasıydın dese ne diyecektim? Kusura bakma Zeynep teyze, biz sizi kaybedince birbirimizi de kaybettik mi diyecektim?
Kaybetmeyecektik birbirimizi. Geç kalmıştık ama bu saatten sonra yanyana olacaktık...
Kartalların evin önüne gelip bahçe kapısından içeriye girince durdum. Bahçede ki merdivenlere baktım. Kartalın evine çıkan merdivenlere.
Zeynep teyze ölmeden önce orada yaşıyorlardı. Yani aşağıya da kullanıyorlardı ama Zeynep teyze o eve gelin gelmişti. Eşyaları oradaydı. Zeynep teyze öldükten sonra orası Kartalın olmuştu.
Osman amca anılar ile iç içe yaşayamamıştı. Kartal ise o anıların tam içinde yaşamıştı, yaşamaya devam ediyordu.
Kartal korkak biri değildi. Hiç bir zaman olmamıştı. Yüzleşmekten hiç bir zaman korkmamıştı. Konu annesinin anıları bile olsa kaçmamıştı. Canı da yansa arkasını dönmemişti o anılara.
4 Eylül 2010
"Osman." Diyerek durup Osman amcaya döndü babam. "Kartal nerede? Göremedim onu."
Osman amcanın yüzü düştü. Üst kata çıkan merdivenlere baktı. "Üst katta." Dedi. "İyi, toparladı derken daha beter oldu. Evden çıkmıyor, aşağıya bile gelmiyor."
"Hadi ya." Dedi babam.
Gerçekten de evden bile çıkmıyordu Ömer abi. Kaç gündür görmemiştim...
"Konuşmuyor da doğru düzgün." Dedi Osman amca.
"Ben gidebilir miyim yanına?" Diye sordum bir anlık cesaretle.
Sonuçta o benimle her gün mezarlığa gelmişti. Beni yalnız bırakmamıştı. Bende onu bırakmak istemiyordum.
