"Kırmızı size çok yakışıyor hanımefendi. Hep böyle güzel misiniz?" Bakışlarımı Yiğit'e çevirdim.
"Başkasına ait olan kişiyi bunları söylememelisiniz!" Yiğit'in sert sesi koridorda yankılandı. Arkamı döndüm, olacaklardan habersizce bekleyen adam be...
🃏 Hoşgeldiniz, iyi okumalar diliyorum. Yorum yapmayı ve oy atmayı lütfen unutmayın.🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yiğit Asrın'dan
Gözlerimi camdan çekip koltuğun kenarına oturdum. Elimi kalbime götürdüm ve bastırdım. Kalbimdeki ağrı dün geceden beri vardı. Bunu umursamadım ve ayağa kalktım. Merdivenlerden üste çıkıp, kızın yanına gittim. Kapıyı açtığımda doktorlar ve hemşireler bana baktı. Hiçbir şey söylemeden dışarıya çıktılar. Yanına doğru gittim. Gözleri hafif açıktı. Dudaklarına doğru baktığımda bana bir şey söyleyeceğini anladım.
"Bir şey mi söyleyeceksin?" Dedim. Mırıltılar çıkarttı ama anlayamadım.
"Canın mı acıyor?" Başını hafifçe salladı.
"Geçecek merak etme, 2 güne kalmaz ayakta olursun. O zamanda gidersin." Geriye dönüp odadan çıktım. Bu kadar ilgilenmek yeter. Koridorda yürüyünce adamlardan birinin gözüktüğünü gördüm.
"Abi doktor seninle konuşmak istiyor." Başımı sallayıp aşağıya indim.
"Bir şey mi oldu?" Dedim. Doktor bana bakarak bir kâğıt uzattı.
"Tahlil sonucu." Ne yapıcam yani bunu?
"Eğer bir şey olursa beni arayabilirsiniz."
"Tamam." Dememle dışarıya çıktı. Bende sehpanın üzerinde duran işlerimle ilgilendim. Bir yandan da dün olan olayla ilgilenmem gerektiğini hatırladım. O kızın neden amcamın fotoğrafını çektiğini anlamadım. Ve yanında gördüğüm, İdris sayel'le ne ilgisi vardı? Ben bu işin peşini bırakmam. O olayda bir bok oldu ama kim yaptı onu öğreneceğim. O sırada telefonum çaldı. Abim arıyordu.
"Ne var?"
"Ne var mı? Dün gece noldu?" Her şeye karışması canımı sıkıyordu.
"Seni ne ilgilendirir?"
"Yiğit! O gece orada tehlikeli insanlar vardı. Nasıl gidersin oraya?" Ben zaten tehlikeyim. Daha yeni mi öğrendi.
"Sana ne lan! Sana ne!" Dememle telefonu kapatıp, koltuğun üzerine attım. Yine düşüncelerimi kemiren olay.
Dün gece herkesin orada olmasına mı şaşırayım yoksa silahlı çatışma çıkmasına mı? Her ikisine de?
O kadını araştırmalıyım. Belki düşmanım ve evime sızmaya çalıştı. Ayağa kalkıp kapıya doğru ilerledim. Kapıyı açıp dışarıya çıktım. Birini çağırıp kızın eşyalarını getirmesini söyledim.
"Kadının çantası, telefonu nerede?"
"Bizimkiler senin odaya bırakmışlar abi." Başımı sallayıp geri içeri girdim. Ve merdivenlerden ikişer ikişer çıktım. Odaya geldiğimde hemen gözümün önünde gözüktü çanta. Çantayı elime alıp aşağıya tekrar indim. Oturdum, çantamın içini karıştıracakken yine telefonum çaldı. Hay ben böyle işi! Kimin aradığını bakmadan direkt açtım.
