"Kırmızı size çok yakışıyor hanımefendi. Hep böyle güzel misiniz?" Bakışlarımı Yiğit'e çevirdim.
"Başkasına ait olan kişiyi bunları söylememelisiniz!" Yiğit'in sert sesi koridorda yankılandı. Arkamı döndüm, olacaklardan habersizce bekleyen adam be...
🃏 Bu bölüm fazlasıyla harika. Herkesin beğeneceğine eminim. Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın. Sizleri seviyorum, iyi okumalar!
Not: Yiğit için soyadı değişikliği yapıldı.
Şarkı ile dinlenmesi tavsiye edilir!
~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12.Bölüm "ACININ İLACI"
Siz hiç uyanmak istiyorum dediğiniz bir rüya ya da oldu mu? Ben defalarca içimde tekrarladım bu cümleyi. Çünkü uyanmak istiyordum. Bitsin istiyorum bu kabus. Yatağımın köşesine defalarca vurdum ama sesime yetişen olmadı. Korktuğun bu kabustan hissettiğim tek şey çaresizlikti. Kalbimin çarpıntısı, akan terler, bitmeyen kulak çınlamalarını hepsi aynı anda devam ediyordu. Yüzüme ne kadar su serpsemde yine devam ediyordu. Ağlayacak konuma geldiğimde nefes nefese yataktan kalktım. Elimi boğazıma götürdüm ve sıkmaya başladım. Dizlerimin yere değdiğini bile anlamamıştım. Bacaklarımda ki uyuşukluk gittikçe artarken bunun son olması için dua ettim. Bağırıyordum, çağırıyordum ama kimse sesimi duymuyordu. Nefesim tükenirken artık çırpınmayı bıraktım. Ve yaşadığım şey rüya mı yoksa gerçek mi anlayamıyordum.
Gerçek gibiydi ama...
Gözlerimi hafif araladım, başımı hafif sağa çevirdim. Ve bir de sola. Kimseyi göremeyince gözlerimi tamamıyla açtım. Hastane odasında olduğumu anlayınca bana ne olduğunu hatırlamaya çalıştım. Dün gece galiba kabus görmüştüm ya da görmemiş de olabilirim. Bilmiyorum şu an ne yaşadığımın farkında değilim. Gördüğüm şeyler gerçek ya da kabus hiç fark etmez çok korkunçtu.
Beynimin içindeki ağrı hâlâ devam ediyordu. Elimi başıma koydum ve bastırmaya başladım. Daha fazla ağrıdığını hissedince elimi geri indirdim. Kalkmak için hareketlendim. Kolumda ki seruma baktım.
"Of bu ne şimdi!" Diyerek serumu kolumdan çıkarttım. Ve ayağa kalktım. Gözlerimi sıkı bir şekilde yumdum. Ve geri yatağa oturdum. Gözlerimi tekrar açıp saniyeler içinde kapatıp açtım. Bu bana iyi gelirken tekrar ayağa kalktım. Pencerenin önüne gidip dışarıyı seyrettim. Zifiri karanlığın ardından hiçbir şey görmüyordum. Kaldığım odaya baktım. Etraf loş ışık altındaydı. Sadece bir ışık açıktı. Ve bazı makinelerin ışıkları yanıp sönüyordu.
Üzerimdeki kıyafetlere baktım. Hastane kıyafetleri ile kötü kokuyordum. Aynı zamanda ayaklarım çıplaktı. Ayaklarımı oynatıp gülerken içeriye hemşire girdi. Bana fazlasıyla şaşkınca bakıyordu.
"Aylin hanım neden ayaktasınız?" Dedi ve koşarak yanıma geldi. Koluma girip beni yatağıma kadar götürdü.
"Serumunuzu çıkarmamanız lazım." Diyerek devam etti. Bende dediklerini yaparak yatağa oturdum. Tekrardan serumu koluma taktı. Ardından yatağıma uzandırdı. Ve bir kaç işlem daha yapıp odadan çıktı.
