"Kırmızı size çok yakışıyor hanımefendi. Hep böyle güzel misiniz?" Bakışlarımı Yiğit'e çevirdim.
"Başkasına ait olan kişiyi bunları söylememelisiniz!" Yiğit'in sert sesi koridorda yankılandı. Arkamı döndüm, olacaklardan habersizce bekleyen adam be...
🃏 Bir sabah uyandım ve okuyucu kitlemde büyük bir artık olduğunu gördüm. Öncelikle hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim. Bu denli yarışda beni mutlu ettiniz. Bölümlerin okunması görünce kısa bir şok geldi. Çok çok teşekkür ederim. Bölümle hep geç geliyor farkındayım. Ama yoğun bir dönemin içindeyim. Anlayışla karşılandığımı düşünüyorum. Hepinize iyi okumalar.🤍
"Bana huzuru tattırdığın için teşekkür ederim. Seni kendimde hep farklı buluyorum. Hiç hissetmediğim onca duyguyu seninle tarif ettim. Teşekkür ederim Aylin."
Şarkı: dedubluman - Belki ~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15.BÖLÜM "GİZEM"
Bana acımı unutturabilir miydi? Bu dediğini yapabilir miydi? Sanmıyorum. Çünkü yaşadıklarımın tarifi yoktu. Ne hissettiğimi, nasıl hissettiğimin önemi yoktu. Yalnız başıma olduğum bu dünyada birden bire karşıma o çıktı. Bana başlarda ne kadar kötülükte etsede, yaptıklarını unuttum. Dile bile getirmedim.
Unuttuğum sandığım bir çok şeyi hatırlamaya çalıştım. Pek anlaştığımız söylenemez. Onun bana karşı, benim ona karşı tavrım netti. Ve ben bu değişmez diye düşünmüştüm. Yanılmışım. Çok garip hissediyorum onun yanındayken. Rahattım ve utanmıyordum artık. Bana bir bebekmiş gibi davranması da hoşuma gidiyor. Dokunuşu, sesi, gözleri ruhumu dokuyordu. Hep onunla olayım istiyorum.
Geçirdiğimiz vakitler çok kıymetli. Hepsi benim için bir anı. İlk tanıştığımızda ondan memnun değildim. Sonrasında ona aşık oldum. Kendini bana sevdirdi. Kalbimin içinde bana yer ayırttı. Benim için o kadar özel birisi ki..
Saçlarımın okşanması ile gözlerimi açtım. Yan tarafa dönüp bana bakarak gülümseyen, kalbimin sahibini gördüm. Birlikte uyandığımız ilk sabah. Bunu takvime not olarak düşmeliyim. Ellerini yanağıma yerleştirip okşadı. Gözlerimi saniye içerisinde kapatıp açtım. Çokça huzurluydu.
"Günaydın." Dedim.
"Sayende günüm aydı." Büyük bir şekilde kahkaha attım. Şu an uyku ile uyanıklık arasında gidip geliyordum. Söylediği şey ile silkelendim. Ardından devam etti. "Sana da günaydın güzellik."
Öylece bakıştık. O yanağımı okşamaya devam ediyordu. Bende heykel gibi duruyordum. Hareket etmek ne mümkündü.
"Yemeğe inelim mi yoksa oda servisimi istersin." Aramızdaki sessizlik bozuldu. Düşünüp karar verdim.
"Yemeğe inelim. Sonrasında yürüyüşe çıkalım. Hazır buradayken doğa ile iç içe olalım." Yiğit alayla bana bakarken kaşlarımı çattım. Yanlış bir şey mi söyledim acaba? Yoksa benim dediğim şey komiğine mi gitti?
