Μέχρι το τέλος(GW15)

Διάλεξε, εγώ ή εσύ;

-Έχετε ζήσει όλη σας την ζωή ο ένας σε πείσμα του άλλου...Πότε επιτέλους θα καταλάβεις ότι έτσι καταστρέφεις τον εαυτό σου; Σταμάτα πια να κάνεις σαν μωρό και ανέλαβε τις ευθύνες που σου πρέπουν. Δεν τραβάει άλλο αυτό το θέμα....δεν βλέπεις πόσα πρόσωπα πληγώνονται; Σκέψου τους άλλους μια φορά και όχι τον εαυτό σου και εκείνον και κάνε αυτό που πρέπει. Από εδώ και πέρα εγώ δεν υπάρχω για αυτό το θέμα, σε αγαπάω, σε στηρίζω αλλά όσον αφορά αυτή την ιστορία μην περιμένεις τίποτα από εμένα, ούτε καν την υποστήριξη μου.

Ο αδερφός μου φώναζε εκνευρισμένος μιλώντας μου για πρώτη φορά τόσο θυμωμένα, τόσο απότομα. Από ένα σημείο και μετά έπαψα να τον ακούω, τον έβλεπα μπροστά μου να φωνάζει ενώ σκεφτόμουν πόσο δίκιο είχε και πόσες φορές είχα σκεφτεί και εγώ όλα αυτά που τώρα μου έλεγε. Αλλά δεν ήμουν σε θέση ποτέ να κάνω πράξη τις σκέψεις μου, να αποφασίσω πραγματικά να τελειώσω αυτό το χαζό θέατρο, να πάψω να κανονίζω την ζωή μου σε πείσμα του Άκη. Τόσα χρόνια, τόσες στιγμές, τόσες κινήσεις, τόσα λάθη και όλα να υποκινούνται από το πάθος. Ένα πάθος που ξεκίνησε σαν συμπάθεια, έγινε έρωτας, αγάπη, μίσος και κατέληγε πάντα σε ένα τρελό πάθος. Τόσο έντονο που μας είχε κάνει άρρωστους και τους δύο.

-Φτάνει, έχεις δίκιο. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Πρέπει να τελειώσει εδώ όλο αυτό. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος, ο μόνος τρόπος που ξέρω εγώ και που μπορεί να δώσει ένα τέλος. Πήγαινε στο σπίτι να δεις και την Έλενα, εγώ πρέπει να πάω να τον δω.

-Μα καλά είσαι τρελή; Λέμε να σταματήσετε τις μαλακίες και θα πας να τον δεις;

-Ρε Άγγελε σου λέω ότι πάω για τελευταία φορά, είτε το θέλω είτε όχι μετά από σήμερα δεν θα μπορέσω να τον ξαναδώ, άφησε με να κάνω αυτό που θα κάνει τους πάντες να ηρεμήσουν από αυτό.

-Εσύ ξέρεις..., είπε αδιάφορα και με περιέργεια που δεν εξέφρασε ταυτόχρονα και πήγε να φύγει. Τον σταμάτησα και έπεσα στην αγκαλιά του κλείνοντας τα μάτια μου για να κρατήσω δυνατά αυτή την στιγμή μέσα μου.

-Συγγνώμη για όλα...ευχαριστώ για την υπομονή σου, για την βοήθεια σου....για το ότι υπήρχες πάντα εκεί δίπλα μου σαν αδερφός.

Δεν μου απάντησε, δεν έδωσε σημασία. Πίστευε πως όπως πάντα θα άρχιζε ξανά το ίδιο παραμύθι που τόσες φορές του είχα υποσχεθεί να πάψω είχε ξαναρχίσει. Δεν τον αδικούσα, είχε βαρεθεί να ζει τα ίδια και τα ίδια τόσα χρόνια χωρίς ποτέ να καταφέρνω να κρατάω τον λόγο μου. Αυτή την φορά όμως είχα βρει τον τρόπο να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Να απομακρυνθώ για πάντα από τον Άκη με την θέληση μου ήταν αδύνατο, ακόμα και όταν τον μισούσα μέσα μου τον λάτρευα, ήταν το άλλο μου μισό, ο άντρας της ζωής μου, η ζωή μου η ίδια. Όπως ήξερα πως το ίδιο ήμουν και εγώ για εκείνον. Αν του ζητούσα να μην με ξαναενοχλήσει θα τον ενοχλούσα εγώ λίγο καιρό μετά, αν αποφασίζαμε να μην ξαναβρεθούμε ποτέ θα ερχόταν ένα βράδυ και θα ικέτευε να του ανοίξω την πόρτα για λίγο. Ήμασταν δεμένοι ο ένας επάνω στον άλλον, σαν ναρκωτικό, εξαρτημένοι από τους εαυτούς μας. Για αυτό και εκείνη την στιγμή βρήκα το μόνο τρόπο να χωριστούμε σίγουροι πως δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ.