Μέχρι το τέλος(GW15)

Το σημάδι

Η Νάνσυ είχε χαθεί στις αναμνήσεις των τελευταίων μηνών και δεν άκουγε τον Άκη που της μιλούσε, σκουπίζοντας τα δάκρυα που λίγο πριν είχαν γεμίσει το πρόσωπο του από την χαρά και την συγκίνηση που μόλις είχε κρατήσει την κόρη του στην αγκαλιά του.

-Γιατί δεν μου το είπες ότι είναι δικό μας;

-Γιατί...γιατί δεν ήθελα να έρθεις κοντά μου εξ αιτίας του παιδιού.

-Είσαι τελείως χαζή... δεν ήξερες πόσο σε λατρεύω; Μόνο για το παιδί θα επέστρεφα; Και τώρα πως ήρθα ενώ ήξερα ότι περίμενες και παιδί από άλλον; Γιατί λες ήρθα;

-Τώρα βρεθήκαμε τυχαία...

-Ναι...τυχαία στο πάρκο που ξέρουμε και οι δύο πως πάμε συνεχώς και που έκανα βόλτες επί τρεις ώρες μήπως παρ ελπίδα σε πετύχω. Τέλος πάντων, πρέπει να δούμε τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Προς το παρόν εγώ θα φύγω για να μην με δει αυτός, ο Αργύρης σου εδώ και έχουμε τίποτα μπλεξίματα, της είπε και χτύπησε την γλώσσα του στον ουρανίσκο του θέλοντας να δείξει την ειρωνεία όταν έλεγε «ο Αργύρης σου». Την είδε που βούρκωσε με την αντίδραση του και μαγεμένος ακόμα από το θαύμα του παιδιού τους μαλάκωσε αμέσως.

- Θα ξαναέρθω το βράδυ να μείνω μαζί σου εντάξει ζωή μου;

Του έγνεψε θετικά με το κεφάλι της και πριν φύγει της έδωσε ένα φιλί. Τον παρατηρούσε καθώς έφευγε και ένιωθε στο βάθος τόσο ευχαριστημένη που όλα είχαν πάει τόσο ανέλπιστα καλά. Έγειρε το κεφάλι της από την άλλη μεριά και αποκοιμήθηκε, ήταν πολύ κουρασμένη για να κρατήσει και άλλο τα μάτια της ανοιχτά. Ξύπνησε στο δωμάτιο της όπου ήταν όλοι μαζεμένοι και την κοιτούσαν με ανυπομονησία. Δίπλα της στεκόταν ο Αργύρης και της χάιδευε στοργικά τα μαλλιά. Ο Άγγελος με την Έλενα ήταν καθισμένοι σε δύο καρέκλες πιο κάτω από το κρεβάτι της και συνομιλούσαν.

-Την είδατε; Ψιθύρισε όταν άνοιξε τα μάτια της και τους είδε.

-Ναι, είναι πανέμορφη, σου μοιάζει πολύ. Της απάντησε ο Αργύρης και την αγκάλιασε. Πριν της απαντήσουν και οι άλλοι μια νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο φέρνοντας το καρότσι με το μωρό. Η Νάνσυ το πήρε στα χέρια της σαν να κρατούσε πορσελάνη και άρχισε να μιλάει στην κορούλα της. Της μιλούσε και της έδειχνε τα πρόσωπα γύρω της, «ο μπαμπάς σου μωρό μου ο Αργύρης, η γιαγιά Έλενα και ο θείος Άγγελος». Λίγα λεπτά μετά ο αδερφός της πρότεινε στον πατέρα και την γιαγιά να πάνε να πιουν ένα καφεδάκι για να ξεκουραστούν για λίγο και θα έμενε αυτός με την Νάνσυ. Ενώ αρχικά αρνήθηκαν η επιμονή του Άγγελου τους έπεισε, έτσι εκείνοι κατέβηκαν και έτσι η εκείνη έμεινε μόνη με τον Άγγελο. Ήταν έτοιμη για την καταιγίδα που θα ακολουθούσε. Ο Άκης τον είχε ειδοποιήσει άρα ήξερε πως ήταν μαζί του νωρίτερα και άρα θα της φώναζε τώρα για τις βλακείες που έκανε και πάλι. Ένιωθε πως ο αδερφός της δεν μπορούσε να την καταλάβει, δεν ήξερε πως είναι να νιώθεις τόσο δυνατά πράγματα για κάποιον που τίποτα να μην μπορεί να τα ελέγξει. . Ήταν σίγουρη πως θα άρχιζε το κήρυγμα όπως πάντα και θα κατέληγαν να τσακωθούν. Δεν φανταζόταν όμως πως μπροστά σε ότι είχε ανακαλύψει ο Άγγελος το γεγονός πως είχε βγει με τον Άκη ήταν κάτι μηδαμινό.