Μέχρι το τέλος(GW15)

Επιστροφή στο Ναύπλιο

Έφτασε στο Ναύπλιο και πήγε κατευθείαν προς το σημείο που της είχαν υποδείξει τα παιδιά ότι είναι το σπίτι. Βλέποντας το μπροστά της τα έχασε με το θέαμα που αντίκρισε. Ένας τεράστιος φράχτης άφηνε να φανερωθούν μόνο τα ψηλά δέντρα που βρίσκονταν μέσα στο οικόπεδο που έμοιαζε με μικρό δάσος που οδηγούσε στο βάθος σε ένα υπέροχο σπίτι. Πάρκαρε και προχώρησε περίεργη προς την πόρτα του φράχτη, ήθελε να ανακαλύψει αυτό το μαγικό μέρος όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Άνοιξε την καγκελόπορτα και για άνοιξε διάπλατα τα μάτια της, ενθουσιασμένη με αυτό που έβλεπε. Κατά μήκος του φράχτη υπήρχαν μεγάλα καταπράσινα δέντρα που από έξω έκρυβαν τον όμορφο κήπο. Παντού ήταν στρωμένο γκαζόν, και όπου δεν υπήρχε γρασίδι το χώμα κάλυπταν πολύχρωμα λουλούδια και μικροί χαριτωμένοι θάμνοι. Ένα πέτρινο μακρύ μονοπάτι οδηγούσε προς μια βεράντα μπροστά από το σπίτι. Περπάτησε προς τα εκεί και όταν έφτασε στην είσοδο άγγιξε το αναρριχώμενο φυτό που σκίαζε το μπαλκονάκι, για να δει αν ήταν πράγματι αληθινό. Το φυτό με τις άσπρες ξύλινες καρέκλες και το μεγάλο τραπέζι έδεναν υπέροχα, και ενώ ήθελε να μείνει εκεί, είχε τόσο ενθουσιαστεί με ότι είχε ήδη δει και η περιέργεια της την τράβηξε προς το εσωτερικό του σπιτιού.

Η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο, με το αγαπημένο της χρώμα το λευκό να κυριαρχεί παντού. Άσπρα λιτά έπιπλα με λίγες χρωματιστές λεπτομέρειες έκαναν το σπίτι να μοιάζει με φωτογραφία από διαφήμιση περιοδικού. Στο ισόγειο υπήρχε ένα μεγάλο σαλόνι, η κουζίνα και ένα μικρό μπάνιο. Ανέβηκε τις σκάλες και όταν μπήκε στο πρώτο υπνοδωμάτιο έβγαλε ασυναίσθητα μια κραυγή ενθουσιασμού. Όλος ο όροφος ήταν σαν σοφίτα, έτσι όπως η ξύλινη σκεπή έκανε γωνία στο ταβάνι πάνω από το κεφάλι της.

Στην μέση του δωματίου υπήρχε ένα παραμυθένιο κρεβάτι με μια οροφή καλυμένη με γαλάζια υφάσματα που θύμιζαν ουρανό. Δεν υπήρχαν πολλά έπιπλα, παρά μόνο δύο μικρά κομοδίνα και μια πολυθρόνα στο χρώμα του πάγου. Τον ένα τοίχο κάλυπτε μια τεράστια κουρτίνα στο ίδιο χρώμα με τα υφάσματα του κρεβατιού και η Νάνσυ την τράβηξε για να της αποκαλυφθεί η πιο όμορφη θέα που είχε δει ποτέ. Όλος ο τοίχος ήταν από τζάμι, ένα τεράστιο παράθυρο που έβλεπε στην θάλασσα που μέσα της είχε το όμορφο Μπούρτζι να μοιάζει με καραβάκι που επιπλέει στο νερό. Άνοιξε το παράθυρο και βρήκε στο μικρό μπαλκονάκι δύο καρέκλες και ένα τραπεζάκι γεμάτο με κεριά.

Στάθηκε εκεί ρουφώντας τον αέρα που έφερνε μαζί του την αλμύρα της θάλασσας και φαντάστηκε για μια στιγμή εκείνη με τον Άκη και την μικρή σε αυτό το σπίτι. Έβρισε μόνη της με την βλακεία που σκέφτηκε, ιδανική ψεύτικη εικόνα που δεν θα μπορούσε πια ούτε να φαντάζεται. Ο Άκης ετοιμαζόταν να παντρευτεί κάποια άλλη και αυτή έκανε χαζές ρομαντικές σκέψεις σε ένα σπίτι ξένο, που ούτε καν της άνηκε. Πριν την πάρει από κάτω χτύπησε το τηλέφωνο της, ήταν η Μαρία.