Μέχρι το τέλος(GW15)

Είναι η κόρη ΜΑΣ...

Μερικά χρόνια αργότερα............

-Άγγελε πάρε τον άντρα της και ελάτε γρήγορα, εγώ θα φύγω μόνο όταν φτάσετε εδώ, δεν την αφήνω μόνη της. Πονάει πολύ ρε...δεν αντέχω να την βλέπω έτσι.

Έκλεισε και έτρεξε έξω από την αίθουσα τοκετών, ζητούσε επίμονα κάποιον να τον ενημερώσει και είχε αναστατώσει τον όροφο με τις φωνές του. Δεν τον ένοιαζε που το παιδί που εκείνη έφερνε στον κόσμο δεν ήταν δικό του, όπως ήξερε. Εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν πως η Νάσυ υπέφερε και αυτός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Πηγαινοερχόταν πάνω κάτω ρωτώντας κάθε λίγο αν υπήρχε καμία εξέλιξη, αν πονούσε ακόμα, αν είχε γεννήσει ή αν μπορούσε έστω να την δει.

Η Νάνσυ από την άλλη περνούσε τον δικό της Γολγοθά. Μέσα στο παραλήρημα και στους πόνους της έπρεπε να εξηγήσει στον γιατρό της πως ο άντρας που ήταν μαζί της ήταν ο άνθρωπος της, αυτός για τον οποίο τόσες φορές του είχε μιλήσει και είχαν προσπαθήσει να βρουν μια λύση.

-Φωνάζει πάλι...πολύ φοβισμένος είναι ο σύζυγος σας, ανυπόμονος πολύ. Της είπε χαμογελώντας μια νοσοκόμα και την έκανε να συνέλθει απότομα. Άρχισε να πονάει πάλι και ζήτησε τον γιατρό της.

-Φωνάξτε τον μέσα...σας παρακαλώ....

-Νάνσυ μου δεν κάνει, δεν μπαίνει όποιος θέλει μέσα εδώ. Σε λίγο που θα έρθει ο πατέρας θα τον φωνάξουμε μέσα. Τον ειδοποιήσαμε και έρχεται.

-Όχι...τον θέλω εδώ, δίπλα μου είναι αυτός...

-Ο πατέρας; Ο πραγματικός;

-Ναι γιατρέ μου, σας παρακαλώ...

ο γιατρός εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά στον Άκη και τον πήρε στον προθάλαμο των χειρουργείων, αφού του εξήγησε πως έπρεπε να είναι ψύχραιμος και δυνατός του έδωσε την στολή που έπρεπε να βάλει και τον πήγε δίπλα στην Νάνσυ. Όταν τον είδε να στέκεται δίπλα της χαμογέλασε διάπλατα και ένιωσε τον πόνο να ηρεμεί κάπως.

-Μπορείς;

Τον ρώτησε σφίγγοντας του το χέρι αν μπορούσε να αντέξει να σταθεί δίπλα της εκείνη την στιγμή, να της συμπαρασταθεί και να μετριάσει με την παρουσία του τον πόνο της. Δεν της απάντησε, απλά έσκυψε και την φίλησε κλείνοντας τα μάτια του και μένοντας για λίγο κολλημένος επάνω της.

Τρεις ώρες ήταν εκεί, προσπαθούσε μαζί της, πάλευε μαζί της, πονούσε μαζί της, γέννησε μαζί της, έχοντας την εντύπωση ότι βοηθάει την γυναίκα της ζωής του να γεννήσει το παιδί ενός άλλου. Όταν το μωρό βγήκε και το κράτησε στην αγκαλιά της δακρυσμένη και ταλαιπωρημένη ένιωσε ηρεμία μέσα της και πληρότητα. Επιτέλους κρατούσε στα χέρια της το μωράκι της, την κορούλα της, τον καρπό του Άκη. Περνώντας αυτή η σκέψη από το μυαλό της την έκανε να νιώσει ακόμα πιο ευτυχισμένη. Ταυτόχρονα πίστεψε πως ήταν πια η ώρα να μάθει και εκείνος την αλήθεια, να του πει επιτέλους πως το μωρό ήταν δικό του.

-Πάρτη αγκαλιά και εσύ, του είπε και του έδωσε το μωρό.

-Όχι άσε καλύτερα να την πάρει ο πατέρας της πρώτα.

-Ναι για αυτό σου λέω, πάρτη εσύ...είναι η κόρη σου δεν θα την δεχτείς;

Γούρλωσε τα μάτια του και σαστισμένος πήρε το μωρό αγκαλιά. Δεν είχε καμιά αμφιβολία για ότι του είπε η Νάνσυ, δεν θα του έλεγε ψέματα για κάτι τόσο σοβαρό, αλλά από την άλλη πλευρά ήταν και ο λαιμός της μικρής που είχε εκείνο το μικρό σημαδάκι που είχε και αυτός στο ίδιο ακριβώς σημείο. Δάκρυσε από ευτυχία και δεν σκέφτηκε καν να ρωτήσει γιατί τόσο καιρό δεν το ήξερε. Κοιτούσε την κορούλα του γεμάτος αγάπη όταν μπήκε φουριόζος ο γιατρός και τους διέκοψε.

-Ζητάνε να δούνε το μωρό οι συγγενείς σας και ο πατέρας του. Είπε και δίχως να τους δώσει περιθώριο να απαντήσουν πήρε το παιδί και έφυγε αφήνοντας τους μόνους.

Η Νάνσυ φοβόταν πως θα της φώναζε και θα θύμωνε που δεν του είχε πει τίποτα. Περίμενε την έκρηξη του φτιάχνοντας στο μυαλό της αυτά που θα του έλεγε για να του αποδείξει πως εκείνη είχε δίκιο και πως σωστά είχε πράξει τόσους μήνες. Ο Άκης όμως για πρώτη φορά στην ζωή του δεν φώναξε, δεν θύμωσε δεν έκανε τίποτα από όσα ήταν αναμενόμενα. Μόνο την αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί.

-Η κόρη μας...έχουμε παιδάκι...μαζί, εγώ και εσύ, δικό μας. Εσύ η μαμά και εγώ ο μπαμπάς του....Θεέ μου είναι απίστευτο....τόσα χρόνια και...δεν έχει συμβεί τίποτα καλύτερο, τίποτα πιο όμορφο από αυτό. Είδες...την είδες πόσο κούκλα είναι, σαν ψεύτικη ...λογικό ... αγαπιόμαστε τόσο πολύ που αυτό φάνηκε στον καρπό μας, της είπε και χωρίς τα δάκρυα του να έχουν σταματήσει να κυλάνε λεπτό και την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του..