Μέχρι το τέλος(GW15)

Συγχαρητήρια;

Η Νάνσυ ανακουφισμένη άφησε το μυαλό της να ταξιδέψει πίσω στην ημέρα που έμαθε πως περίμενε παιδί. Στεκόταν έξω από τον θάλαμο των εξετάσεων και μετρούσε τα δευτερόλεπτα και τις πιθανότητες. Έπαιζε μηχανικά με τα κλειδιά που κρατούσε στα χέρια της ενώ το βλέμμα της είχε καρφωθεί στον πίνακα απέναντι της. Ένα μωράκι μέσα σε μια γλάστρα με ένα λουλουδάκι στο κεφάλι. Ένιωθε να την κοιτάζει και να της χαμογελάει ειρωνικά και αυτό την τρόμαζε ακόμα πιο πολύ.

-Δεσποινίς Παπά; Φώναξε η νοσοκόμα πλησιάζοντας προς το μέρος της με έναν φάκελο στο χέρι, ορίστε...οι εξετάσεις σας. Συγχαρητήρια.

Μια λέξη τόσο καλή, τόσο θετική την έκανε να χάσει την γη κάτω από τα πόδια της, ήταν σίγουρα έγκυος, αφού της είχε πει συγχαρητήρια. Άνοιξε τον φάκελο μόνη της για να επιβεβαιωθεί έχοντας ακόμα στο βάθος του μυαλού της μια ελπίδα πως δεν θα ήταν έγκυος αλλά απογοητευμένη είδε πως η νοσοκόμα είχε δίκιο.

Και τώρα; Τι θα έκανε; Σε ποιόν θα το έλεγε; Πως θα ήταν σίγουρη; Όχι έπρεπε να μετρήσει τις ημερομηνίες. Βγήκε από το διαγνωστικό κέντρο, μπήκε βιαστικά στο αυτοκίνητο της και στάθηκε στο κάθισμα μετρώντας της ημέρες. Τελευταία είχε κάνει έρωτα με τον άντρα της μόνο. Τον Άκη είχε να τον δει δύο μήνες, άρα οι πιθανότητες ήταν λίγες. Μέτρησε τις ημέρες. Δεκαεννέα Απριλίου είχε δει τελευταία φορά τον Άκη και έκαναν έρωτα, την επόμενη το πρωί με τον άντρα της. Μια από αυτές τις δύο ημέρες είχε συλλάβει. «Θεέ μου τι μπλέξιμο...», μουρμούρισε απελπισμένη και έβαλε μπρος στην μηχανή του αυτοκινήτου. Πως θα μπορούσε να βρει τον πατέρα; Ήταν αδύνατο, με εικοσιτέσσερις ώρες διαφορά δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι σίγουρη. Ξαφνικά φρενάρισε απότομα...αυτό ήταν, μια εικόνα που πέρασε από μπροστά της, της έδωσε την απάντηση. Με τον Άκη είχαν χρησιμοποιήσει προφυλακτικό. Ναι, ήταν τότε που είχαν καυγαδίσει για το συγκεκριμένο θέμα. Εκείνη απαιτούσε να πάρουν προφυλάξεις γιατί όπως έλεγε σιχαινόταν να τον αγγίζει αφού πριν ίσως είχε πάει με την άλλη. Άρα ήταν πια σίγουρη, το παιδί δεν ήταν του Άκη. Προς στιγμήν χάρηκε που είχε βρει την απάντηση αλλά δευτερόλεπτα μετά ένιωσε άδεια. Ήθελε το παιδί του Αργύρη; Ο Αργύρης σίγουρα θα το ήθελε, την αγαπούσε τόσο πολύ που αν μάθαινε ότι περιμένουν και παιδί θα τρελαινόταν από την χαρά του. Άλλωστε ήταν άνθρωπος που υποστήριζε πολύ τον θεσμό της οικογένειας, πόσο μάλλον όσον αφορούσε τον ίδιο. Προσπαθούσε να φανταστεί την αντίδραση του όταν θα το μάθαινε, θα την άρπαζε από την μέση και σηκώνοντας την ψηλά θα την αγκάλιαζε με όλη του την δύναμη δείχνοντας την ανείπωτη χαρά του. Μετά χαμογελώντας συνεχώς θα άρχιζε να κάνει όνειρα και να προγραμματίζει τις κινήσεις τους, τα επόμενα βήματα που θα έπρεπε γρήγορα να κάνουν. Θα της ζητούσε να μάθουν το φίλο του παιδιού για να φτιάξουν το δωμάτιο και να αγοράσουν τα πάντα στο σωστό χρώμα, σίγουρα θα ήθελε κοριτσάκι, άλλωστε της το είχε πει κάποτε που το είχαν συζητήσει. Αν ποτέ έκανε παιδί θα ήθελε ένα κοριτσάκι, σε αυτά είχε αδυναμία και τέτοιο θα προτιμούσε, βέβαια θα έβαζε πάνω από όλα την επιθυμία να είναι υγιές και έπειτα όλα τα υπόλοιπα. Όμως, τι θα έκανε αν του έλεγε πως δεν το ήθελε, αν του ανακοίνωνε απλά πως ήθελε να κάνει έκτρωση και χρειαζόταν την υποστήριξη του; Πάλι θα ήταν στο πλευρό της, θα χαμογελούσε συμπονετικά, θα την αγκάλιαζε και θα την νανούριζε επιβεβαιώνοντας την πως εκείνος θα ήταν για όλα στο πλευρό της και να μην ανησυχούσε για τίποτα. Θα προσπαθούσε ίσως να την μεταπείσει αλλά όχι να την πιέσει. Την αγαπούσε τόσο πολύ που θα δεχόταν ότι εκείνη ήθελε ακόμα και αν δεν συμφωνούσε μαζί της. Όμως γιατί την ένοιαζε τι θα έλεγε αν του μιλούσε για έκτρωση; Θα έριχνε το παιδί; Της περνούσε αυτή η ιδέα από το μυαλό; Όχι, θα ήταν φρικτό, αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει. Ότι και να ήταν, ότι και να είχε συμβεί, ακόμα και αν δεν ήταν ποτέ ερωτευμένη με τον Αργύρη το παιδί δεν θα μπορούσε να το ρίξει, άλλωστε ήταν και δικό της και είχε ήδη αρχίσει στο μυαλό της να πλάθει την εικόνα του στην αγκαλιά της.