Μέχρι το τέλος(GW15)

Θα μάθω να σε αγαπάω...

Ο Αργύρης ήταν ο κατάλληλος για να περάσει την ζωή της μαζί του, αυτός που άξιζε να μεγαλώσει το παιδί της μαζί του και ας μην ήταν ο πατέρας. Έβαλε τις φωτογραφίες πίσω στο κουτί και το κλείδωσε. Το έκρυψε σε μια γωνία και το σκέπασε με όλα της τα ρούχα σε μια προσπάθεια κάτω από τα ρούχα να εξαφανίσει και τις αναμνήσεις από το μυαλό της.

Σχημάτισε τον αριθμό του τηλεφώνου του Αργύρη ενώ προσπαθούσε να σκεφτεί τι θα του έλεγε.

-Που είσαι;

-Στο...σε ένα ξενοδοχείο, εσύ;

-Στο σπίτι μας...

-Πως είσαι;

-Όχι καλά, σε χρειάζομαι...

-Τα είπαμε αυτά Νανσούλα μου, τέλος.

Ο τρόπος του και μόνο της έδωσε ελπίδες, είχε περάσει ο θυμός του, την είχε πει Νανσούλα μου... χαμογέλασε ελπίζοντας πως το χαμόγελο της θα ακουστεί! Και συνέχισε να του μιλάει.

-Σε χρειάζομαι για πάντα όχι τώρα, μου λείπεις ρε Αργύρη. Μπορείς τουλάχιστον να έρθεις να μιλήσουμε; Να σε δω λίγο;

-θα περάσω το βράδυ για λίγο εντάξει μου; Να προσέχεις εεεε...φιλάκια. Της είπε γλυκαίνοντας πολύ τον τόνο του και το κλείσανε. Στις εννέα ακριβώς χτύπησε το κουδούνι και αμήχανα την χαιρέτησε με ένα φιλί στο μάγουλο. Εκείνη δεν μίλησε, καθίσανε στον καναπέ γέρνοντας στο πλάι για να μπορούν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο και για δευτερόλεπτα έμειναν με τα βλέμματα τους καρφωμένα.

-Λοιπόν, ήθελα να σου μιλήσω και θα αρχίσω εγώ την κουβέντα. Είχες δίκιο, σε όλα όσα είπες είχες δίκιο. Δεν φέρθηκα ποτέ όπως έπρεπε, ήμουν η χειρότερη σύζυγος που θα μπορούσες ποτέ να έχεις και δεν σου άξιζα και όλας, ήμουν πολύ λίγη για εσένα. Η αλήθεια είναι πως ναι πήγα με τον άλλο αλλά δεν τα είχαμε ποτέ. Αυτός ο άνθρωπος ήταν η προηγούμενη μεγάλη μου σχέση που σου έχω πει ότι δεν θέλω να μιλάω για αυτό, κατάφερε κάποιες φορές να ελέγχει το πάθος μου και έτσι έγινε ότι έγινε. Αν θες με πιστεύεις αν όχι...δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ξέρω πως δεν σε πονάει αυτό όσο σε πονάει η συμπεριφορά μου απέναντι σου τόσο καιρό. Ναι, πράγματι δεν σου έχω πει ποτέ πως σε αγαπάω, δεν σου φέρθηκα ποτέ σαν τον άνθρωπο μου και είναι λογικό αυτό να μην το αντέχεις. Δεν το έκανα επίτηδες όμως. Απλά θεωρούσα αυτονόητο πως ότι αισθάνομαι το καταλαβαίνεις εσύ και πως δεν χρειαζόταν να το δείξω. Όταν έφυγες προχθές κατάλαβα πολλά. Έχω δεθεί μαζί σου Αργύρη, μου λείπεις όταν δεν είσαι στο σπίτι, όταν κοιμάμαι μόνη μου και δεν με αγκαλιάζεις για να μην φοβάμαι το σκοτάδι, όταν γυρίζω και είμαι μόνη μου εδώ, όταν πηγαίνω έξω να ψωνίσω και δεν είσαι μαζί μου να μου φωνάξεις που χαζεύω και δεν παίρνω αυτά που χρειάζεται το σπίτι αλλά ότι βλακεία μου γυαλίσει στο μάτι. Όπως καταλαβαίνεις είσαι κομμάτι μου, κομμάτι της ζωής μου, της καθημερινότητας μου και μάλιστα απαραίτητο. Κατάλαβα πως σε αγαπάω πάρα πολύ και πως σε χρειάζομαι γιατί δεν είμαι καλά χωρίς εσένα. Σου υπόσχομαι πως αν γυρίσεις θα αλλάξουν όλα, θα σου δείχνω ότι κρατούσα μέσα μου τόσο καιρό, θα είμαι αλλιώτικη. Θα ρίξω και το παιδί και θα προσπαθήσουμε να κάνουμε οι δυο μας ένα και αν δεν μπορούμε τότε θα υιοθετήσουμε ένα αν θέλεις. Μόνο σε παρακαλώ γύρισε για να μπορέσω να επανορθώσω, για να σου ζητήσω συγγνώμη με τις πράξεις μου για όλα όσα έκανα τόσο καιρό.

Ο Αργύρης την κοιτούσε δακρυσμένος, δεν την είχε ξανακούσει να του μιλάει έτσι, και ήξερε καλά πως του έλεγε την αλήθεια, το έβλεπε στο βλέμμα της. Και εκείνη πράγματι του έλεγε την αλήθεια, τουλάχιστον όση αλήθεια έπρεπε να ξέρει, δεν ανέφερε πως τον αγαπούσε σαν φίλο και όχι σαν σύζυγο αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία, ήταν διατεθειμένη να τον αγαπήσει με κάθε τρόπο αφού τον ήθελε κοντά της και ήταν σίγουρη πως θα τα κατάφερνε.

-Το παιδί δεν χρειάζεται να το ρίξεις, δεν θέλω να το κάνεις αυτό. Μπορώ να το αναλάβω εγώ σαν να ήταν δικό μου παιδί, άλλωστε με εμένα θα ζει άρα...το ίδιο είναι. Της είπε και την αγκάλιασε, τον κοίταξε και τον φίλησε στο στόμα έντονα, γλυκά, με πάθος...περίεργα για εκείνον. Τον τράβηξε στο δωμάτιο και έκαναν έρωτα όλη την νύχτα.

-Αργύρη μου το φως...ψιθύρισε τρομαγμένη από το σκοτάδι όταν αποφάσισαν να κοιμηθούν.

-Έλα αφού είμαι εγώ εδώ θα σε κρατάω αγκαλίτσα μέχρι να ξημερώσει της απάντησε και έσφιξε τα χέρια του για να την κάνει να αισθανθεί ασφάλεια.

«Γιατί δεν έβλεπα τόσο καιρό πόσο καλός είναι; Πόσο καλά μπορώ να είμαι δίπλα του. Ο Άκης ποτέ δεν θα σκεφτόταν να με αγκαλιάσει για να μην φοβάμαι, ο Άκης θα άναβε απλά το φως και θα μου έλεγε πως δεν υπήρχε λόγος να φοβάμαι δίπλα του, ο Άκης δεν θα με συγχωρούσε αν είχε γίνει αυτό και ήταν στην θέση του Αργύρη, για την ακρίβεια ο Άκης ούτε καν θα με άφηνε να του μιλήσω, ο Άκης θα απαιτούσε να κάνω έκτρωση, ο Άκης δεν θα δεχόταν να μεγαλώσει το παιδί ενός άλλου, ο Άκης θα με έβριζε και όλας, ο Άκης μου δεν....» σκεφτόταν μέχρι που τις σκέψεις της σταμάτησε ο ύπνος που την πήρε στα χέρια του και την κοίμισε γλυκά.

Χωρίς να το καταλάβει και πάλι εκείνον είχε στο μυαλό της, ακόμα και αν ήθελε να πείσει τον εαυτό της πως τον μισούσε, πως ο Αργύρης ήταν καλύτερος ο Άκης υπήρχε στο νου της καρφωμένος, εκεί, στην γωνιά του πάντα. Στο κομμάτι του μυαλού της που τον αγαπούσε, που τον λάτρευε και που ακόμα και αν δεν το καταλάβαινε δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν.

Κράτησε τον λόγο της όμως και άλλαξε απέναντι στον άντρα της. Ήταν πια υπόδειγμα συζύγου και έκανε ότι ήταν δυνατόν για να είναι ο Αργύρης ευτυχισμένος. Με τον Άκη δεν είχε μιλήσει μέχρι και που έφτασε στις αρχές του ένατου μήνα της εγκυμοσύνης της. Δεν είχε μάθει ότι ήταν έγκυος και σίγουρα δεν θα μάθαινε ποτέ ότι το παιδί ήταν δικό του. Έτσι είχε αποφασίσει η Νάνσυ να κάνει και έτσι έκανε. Την αλήθεια ήξερε μόνο ο Αργύρης και κανείς άλλος, ούτε καν οι δικοί της.