Μέχρι το τέλος(GW15)

Είπαμε τέρμα... δεν τον σκέφτομαι

Πέρασε ο καιρός και είχε πλέον μπει στον μήνα της. Όλοι γύρω της έμοιαζαν τόσο ευχαριστημένοι που η ζωή της έδειχνε πια να έχει αποκοπεί από τον Άκη και αυτή να αγαπάει αληθινά τον Αργύρη, ζούσε ήρεμα κάνοντας όνειρα που όλο και πλησίαζαν.

-Αλήθεια δεν μιλάτε καθόλου πια; την ρώτησε κάποιο πρωινό ο Άγγελος, ο αδερφός της, ενώ προχωρούσαν ανάμεσα στα παιδικά κρεβατάκια του εμπορικού κέντρου.

-Αφού δεν ξέρει καν πως είμαι έγκυος σου λέω, άλλωστε καιρός ήταν πια. Για κοίτα αυτό εδώ σου αρέσει; Του απάντησε και του έδειξε μια όμορφη ροζ κούνια θέλοντας να αλλάξει θέμα και να αποφύγει την κουβέντα για τον Άκη.

-Δεν ξέρει; ...Χμ μμμ..Ναι όντως γιατί προχθές που είχαμε βγει οι τέσσερις μας κάτι λέγαμε και ανέφερα εγώ ότι τρέχουμε για να φτιάξουμε το δωμάτιο του μωρού και απόρησε...

-Οι τέσσερις σας; Της βγήκε αυθόρμητα η απορία και περίμενε να της πει ο Άγγελος.

-Ναι μωρέ, τα ξαναβρήκε με την μικρή, είναι καιρό μαζί, τέσσερις μήνες νομίζω και τα πάνε μια χαρά. Είδες τι καλά που είστε που προχωρήσατε τις ζωές σας;

-Ναι μια χαρά...

-Όχι ρε πούστη μου...καλά πως μπορείς; Τον σκέφτεσαι ακόμα; Αγανάκτησε ο Άγγελος που κατάλαβε το ύφος της και τον πόνο της στην ψεύτικη αδιαφορία που προσπαθούσε να του πασάρει.

-Τι λες παιδί μου; Αφού είπαμε τέρμα, δεν τον σκέφτομαι.

-Τώρα θες να μου πεις ότι ξαφνικά τον ξεπέρασες εντελώς;

-Άγγελε έχω το παιδί μου να σκεφτώ τώρα και τον άντρα μου, ο Άκης δεν χωράει πια πουθενά., τον καθησύχασε και αυτός την πίστεψε. Ήξερε πως δεν του έλεγε την αλήθεια αλλά ήθελε τόσο πολύ να ξέρει πως αυτοί οι δύο είχαν τελειώσει που πίεσε τον εαυτό του να πιστέψει ότι του έλεγε η αδερφή του. Συνέχισαν να χαζεύουν ανάμεσα στα κρεβατάκια χωρίς να μιλάνε πλέον για τίποτα άλλο παρά μόνο για το τι θα έπρεπε να διαλέξουν.

Η Νάνσυ γύρισε πίσω πάλι με το νου της, τότε στην τελευταία φορά που είχαν βρεθεί. Πραγματικά της έλειπε τόσο πολύ, όσο και αν τον μισούσε και αν δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει ήταν ο πατέρας του παιδιού της, έλεγε στον εαυτό της θέλοντας να βρει δικαιολογίες για να μην αισθάνεται τύψεις που τον σκεφτόταν. Να ήταν άραγε αληθινά ευτυχισμένος με εκείνη την κοπέλα που είχε στο πλάι του; Να την είχε ξεχάσει στα αλήθεια; Πως ήταν δυνατόν τόσο γρήγορα να σβήσει τόσες στιγμές; Όχι ήταν βέβαιο πως την είχε ξεπεράσει, άλλωστε ήταν πάντα τόσο υποκριτής που ίσως και να μην την είχε αγαπήσει ποτέ. Ναι αυτό ήταν, τόσα χρόνια υποκρινόταν για να την τυραννάει και να περνάει αυτός καλά και τώρα που είδε πως δεν μπορούσε άλλο να παίζει με εκείνη είχε βρει την μικρή. Αφού αν την αγαπούσε όπως έλεγε θα είχε ψάξει να την βρει, θα είχε προσπαθήσει να τα ξαναβρούν όπως είχε γίνει και πιο παλιά. Αλλά σίγουρα δεν ήθελε να την δει, αυτή όμως πέθαινε για να τον δει έστω για λίγο από κοντά, να νιώσει πως μπορεί να τον ακουμπήσει έστω και για λίγο, αλλά όχι, δεν θα έκανε κίνηση, αυτή την φορά το είχε υποσχεθεί, δεν θα τον πλησίαζε εκείνη. Μόνο ίσως αν υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος, μόνο τότε ίσως να τον έβλεπε. Βασάνιζε το μυαλό της με ανόητες σκέψεις που την κούραζαν, δίνοντας πάλι αιτία να τον μισεί. Αφού ήξερε κατά βάθος πως σίγουρα την σκεφτόταν ακόμα, την λάτρευε και προσπαθούσε μάταια όπως και εκείνη να την ξεπεράσει με κάποιο άλλο πρόσωπο χωρίς να τα καταφέρνει. Απλά ο εγωισμός της και πάλι δεν την άφηνε να σκεφτεί αυτό που η καρδιά της, της έλεγε. Και αυτό ήταν το σωστό.