Μέχρι το τέλος(GW15)

Ο πα-τέρας

Πέρασαν δύο μήνες και ακόμα έβγαινε τα Σαββατόβραδα με τον αδερφό της για να φύγει κρυφά με τον Άκη. Δεν τον έβλεπε όμως μόνο τότε, εκείνος πήγαινε τακτικά στο σχολείο και την έβλεπε, είτε στα διαλείμματα είτε στις κοπάνες που πλέον είχε αρχίσει να κάνει η Νάνσυ. Δεν την ένοιαζε αν θα το μάθαινε ο πατέρας της, ούτε αν θα την χτυπούσε, το μόνο που την ενδιέφερε ήταν η σχέση της και ο Άκης που είχε αρχίσει να τον ερωτεύεται τόσο που να μην έχει μυαλό για τίποτα άλλο.

Μέχρι που ήρθε ο καιρός που έπαιρνε βαθμούς.

-Τι είναι αυτά; Απουσίες; Αφού δεν αρρώστησες που έλειπες; Έκανες κοπάνες; Τι είσαι κανένα πουτανάκι που φεύγει από το σχολείο για να βγει με γκόμενους;

-Μην μου μιλάς έτσι σε παρακαλώ, ικέτευε η Νάνσυ που έβλεπε την θύελλα να πλησιάζει, ο πατέρας της ήταν πολύ θυμωμένος, σίγουρα θα την χτυπούσε πάλι.

-Τολμάς και μου αντιμιλάς και όλας; Παλιοθήλυκο...θα σου δείξω εγώ, θα σου μάθω εγώ πώς να σέβεσαι... φώναξε και άρχισε να την χτυπάει με μανία. Άρχισε να ουρλιάζει από τους πόνους και αυτή την φορά δεν φώναξε την μάνα της αλλά τον Άγγελο. Πρώτη φορά ο πατέρας της την χτυπούσε ενώ ήταν ο Άγγελος στο σπίτι, συνήθως φρόντιζε να το κάνει όταν εκείνος έλειπε. Και μετά την απειλούσε πως αν του έλεγε κάτι θα τον χτυπούσε και εκείνον. Από αγάπη για τον αδερφό της κρατιόταν και δεν του είχε πει ποτέ τίποτα. Αυτή την φορά όμως ο αδερφός της ήταν εκεί και η Νάνσυ το εκμεταλλεύτηκε.

Ο Άγγελος μπήκε φουριόζος στο δωμάτιο και άρχισε να βρίζει τον πατέρα του. Έπεσε επάνω του από πίσω και άρχισε να τον χτυπά όπου έβρισκε. Τον έριξε κάτω και αφού πάλεψαν για λίγο οι δυο τους τον απείλησε πως αν άγγιζε ποτέ ξανά την Νάνσυ θα τον σκότωνε. Ο πατέρας εκνευρισμένος σηκώθηκε να φύγει.

-Μακάρι να μην γύριζες ποτέ...μακάρι να πέθαινες, σε μισώ....φώναξε κλαίγοντας η μικρή και έπεσε στην αγκαλιά του αδερφού της. Εκείνος προσπάθησε να την ηρεμήσει, ενώ την χάιδευε και την παρηγορούσε τονίζοντας πως ήταν αυτός δίπλα της και δεν θα την άγγιζε ξανά.

Πράγματι, ο άγγελος ήθελε δεν ήθελε θα τηρούσε την υπόσχεση του. Δυο μέρες μετά ο πατέρας τους σκοτώθηκε με το αυτοκίνητο. Έπεσε σε μια νταλίκα ενώ έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα και δεν πρόλαβε να αντιδράσει, ο θάνατος του ήταν ακαριαίος. Και η αντίδραση των υπολοίπων επίσης.

Το σπίτι για λίγους μήνες βυθίστηκε σε πένθος. Όλοι έμοιαζαν να έχουν ταραχτεί πολύ και να πονούν, όλοι εκτός από την Νάνσυ.

-Εντάξει, έκλαψα γιατί λυπήθηκα για την μητέρα μου και τον αδερφό μου, εγώ όμως δεν πονάω, δεν θα μου λείψει και ιδιαίτερα, το αντίθετο θα έλεγα χαίρομαι. Αυτός ο άνθρωπος θα σκότωνε εμένα αν ζούσε λίγο ακόμα. Δεν με αγάπησε ποτέ και δεν ζήτησε την αγάπη μου, ούτε απλή συμπάθεια δεν είχαμε μεταξύ μας, γιατί να κλαίω που πέθανε;

Κάπως έτσι εξήγησε στον Άκη την ηρεμία που είχε ενώ όλοι ήταν τόσο άσχημα. Μιλούσε σκληρά αλλά έλεγε την αλήθεια, δεν έκρυβε τα συναισθήματά της.

Ο καιρός πέρασε και ήρθε το καλοκαίρι, είχαν πια περάσει έξι μήνες από τον θάνατο του πατέρα. Οι ζωές και των τριών είχαν ξαναβρεί τους παλιούς τους ρυθμούς και όλα έβαιναν καλώς. Η κατάσταση στο σπίτι ήταν πιο ήρεμη από ποτέ. Οι τρεις τους τα πήγαιναν θαυμάσια και περνούσαν εκπληκτικά. Έμοιαζε σαν να είχε φέρει την ευτυχία εκεί μέσα ο θάνατος αυτού του ανθρώπου.

Μαζί με την ηρεμία ήρθε και ο πρώτος χωρισμός της Νάνσυ και του Άκη. Για λόγους κατά βάθος ανόητους αλλά για εκείνους σοβαρούς. Δεν μπορούσαν να αποφασίσουν ένα κοινό μέρος για να πάνε διακοπές. Ο Άκης ήθελε κάτι ήρεμο και ρομαντικό για να χαρούν τον έρωτα τους ενώ η Νάνσυ κάτι κοσμοπολίτικο για να διασκεδάσει τις πρώτες τις διακοπές. Ο ένας κατηγορούσε τον άλλο πως δεν καταλαβαίνει και δεν συμμερίζεται τις ανάγκες του και έτσι έφτασαν στο σημείο έπειτα από αρκετούς καυγάδες να χωρίσουν. Έμειναν χώρια όλο το καλοκαίρι, μέχρι που το Σεπτέμβριο μετά από προσπάθειες του Άγγελου τα ξαναβρήκανε.

Ήταν καλύτερα αυτή την φορά. Πιο ήρεμοι και οι δύο, είχαν γεμίσει τις μπαταρίες τους από τις διακοπές τους και ζούσαν τον έρωτα τους ευτυχισμένοι.