Μέχρι το τέλος(GW15)

Η Ελσα

Είχε γυρίσει κουρασμένος από μια φωτογράφηση που είχε κρατήσει πολλές ώρες και είχε αποφασίσει ότι θα μείνει σπίτι να ξεκουραστεί. Ξάπλωσε στον καναπέ και άλλαζε γρήγορα τα κανάλια της τηλεόρασης βρίζοντας που δεν υπήρχε τίποτα ενδιαφέρον να δει. Το πήρε απόφαση πως δεν θα χαλάρωνε έτσι και αποφάσισε να βγει για τρέξιμο. Μετά το νοσοκομείο τότε, ο γιατρός του είχε προτείνει να περπατάει συχνά αφού αυτή ήταν και η μόνη άσκηση που επιτρεπόταν. Με τον καιρό και όσο ένιωθε καλύτερα το περπάτημα έγινε τρέξιμο και αυτό του έγινε συνήθεια. Πλέον έτρεχε σχεδόν κάθε μέρα έστω και λίγο. Ένα μικρό κομμάτι του ένιωθε πως καθώς τα πόδια του αφήνουν το έδαφος πίσω του αφήνει και τον πόνο μαζί πίσω του. Έτσι για λίγο τουλάχιστον, πίστευε πως ήταν τόσο δυνατός και ξεπερνούσε αυτό που βάραινε ακόμα την καρδιά του, τον έρωτα και την αγάπη του για την Νάνσυ.

Τόσα χρόνια μετά και ακόμα δεν την είχε ξεπεράσει. Και ενώ υπήρχαν λεπτά μέσα στην ημέρα που δεν την σκεφτόταν, το βράδυ πάντα πριν κλείσει τα μάτια του η τελευταία εικόνα που έβλεπε ήταν η δική της. Και το χειρότερο ήταν κάθε φορά που πονούσε η πληγή που του είχε μείνει. Εκείνο το μικρό σημαδάκι λίγο πιο κάτω από το στομάχι του που ο γιατρός του είχε προτείνει να κάνει πλαστική για να το εξαφανίσει και ο Άκης είχε αρνηθεί ρητά και απόλυτα. Το σημάδι αυτό ήταν η ζωή του όλη. Έπρεπε να μείνει εκεί για να του θυμίζει τα πάντα. Τα καλά και τα κακά και την βλακεία που παραλίγο να κάνουν με την Νάνσυ. Ήταν τυχεροί και οι δύο, αυτό έλεγε στον εαυτό του. Ο θεός ή η όποια δύναμη βρίσκεται εκεί ψηλά, τους είχε χαρίσει την ζωή παρά την χαζομάρα τους και τους είχε δώσει μια δεύτερη ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι γονείς. Κάθε φορά λοιπόν που είχε λίγη παραπάνω υγρασία το σημαδάκι τον τσιμπούσε, σαν να ήταν εκεί για να μην τον αφήνει να ξεχάσει...

Έτρεχε στο πάρκο προσπερνώντας ανθρώπους και εικόνες γύρω του σαν να μην υπήρχαν μέχρι που δίπλα του πέρασε με μεγαλύτερη ταχύτητα από εκείνον μια ξανθιά κοπέλα. Ασυναίσθητα αύξησε και αυτός την ταχύτητα του για να την προσπεράσει και όταν το κατάφερε τότε εκείνη έκανε το ίδιο μέχρι που επιδόθηκαν σε αγώνα, για το ποιος θα τερματίσει πρώτος. Λίγα μέτρα πιο κάτω σταμάτησαν και οι δύο την ίδια στιγμή λαχανιασμένοι.

-Έλσα. Του είπε εκείνη και χαμογέλασε γλυκά.

-Άκης, είπε αυτός και πήρε μια βαθιά ανάσα για να συνέλθει.

-Πάντα έτσι κάνεις;

-Τι εννοείς;

-Ανταγωνίζεσαι τον κόσμο που τρέχει ήσυχα στο πάρκο; Του είπε παιχνιδιάρικα και αυτός της απάντησε στον ίδιο τόνο πως εκείνη είχε κάνει αυτό για το οποίο τον κατηγορούσε. Έπιασαν την κουβέντα και κάθισαν σε ένα παγκάκι ενώ νύχτωσε και δεν είχαν καταλάβει πως είχε περάσει τόσο γρήγορα η ώρα.