Μέχρι το τέλος(GW15)

Λογική και παραφροσύνη

Ήξερε καλά πως αν την έπαιρνε από τα χέρια των γιατρών θα της έκανε κακό, αφού θα την τάραζε πιο πολύ αλλά δεν άντεχε άλλο να την βλέπει να υποφέρει. Φώναξε επιβλητικά απαιτώντας να την αφήσουν και την πήρε αγκαλιά. Την κρατούσε σαν μικρό παιδί ενώ εκείνη κούρνιασε στο στέρνο του και έκλαιγε με λυγμούς.

-Φοβάμαι... μην με αφήνεις, φοβάμαι εδώ,... μείνε μαζί μου, έστω για το βράδυ, μείνε να διώξεις τις σκιές που θα με κυνηγάνε πάλι την νύχτα, σε ικετεύω...

Παρόλο που ήταν εκτός των κανονισμών του ιδρύματος ο Άκης έμεινε όλη την νύχτα μαζί της. Δεν ήταν οι ενοχές του για την κατάσταση της που τον κράτησαν κοντά της, ήταν η αγάπη του και ο πόνος που ένιωθε όταν έβλεπε την γυναίκα της ζωής του σε αυτή την κατάσταση. Δεν ήξερε τι να κάνει, και έτσι απλά την κρατούσε στα χέρια του μέχρι που εκείνη αποκοιμήθηκε.

Ήταν ξαπλωμένοι και οι δύο στο κρεβάτι της, σε εκείνο το παγωμένο δωμάτιο της νευρολογικής κλινικής και δεν την άφηνε λεπτό από την αγκαλιά του. Κάθε τόσο η Νάνσυ τιναζόταν και φώναζε τρομαγμένη, κάποιες φορές τον αναγνώριζε και χαλάρωνε αμέσως, άλλες τον έβλεπε σαν εχθρό και τον έδιωχνε ενώ άλλες απλά τον κοιτούσε σαν να ήταν ξένος, σαν να μην τον είχε δει ποτέ ξανά.

Την κοιτούσε που είχε τα μάτια της κλειστά και είχε χάσει ακόμα και την ηρεμία του ύπνου της. Τα βλέφαρα της τρεμόπαιζαν, και το σώμα της είχε συχνούς σπασμούς, παραμιλούσε και έδειχνε κάποιες στιγμές να της κόβεται η αναπνοή. Έκλαιγε προσπαθώντας να μείνει σιωπηλός για να μην την ξυπνήσει και την ταράξει. Έκλαιγε για την κατάσταση της Νάνσυ, γιατί εκείνη πονούσε, δεν ήταν καλά άρα δεν ήταν και αυτός, γιατί είχε καταστραφεί ξαφνικά η ζωή της, γιατί την έχανε, μα πιο πολύ έκλαιγε από τύψεις. Ήξερε καλά πως αυτός ήταν η αιτία, ο δρόμος που την είχε οδηγήσει στην τρέλα...και αυτό τον σκότωνε ακόμα πιο πολύ.

Μα πως; Πως ήταν δυνατόν να φτάσει τόσο εύκολα σε αυτό το σημείο; Να αγγίξει τα άκρα τόσο απλά; Αφού ποτέ δεν είχε σημάδια που να δείχνουν ότι θα μπορούσε να τρελαθεί, εντάξει, ήταν πάντα νευρική αλλά και αυτός ήταν, τι σήμαινε; Ότι θα τρελαινόταν και αυτός; Όχι, κάτι θα είχε που εκείνος δεν είχε προσέξει.

«η τρέλα όπως λέτε κύριε δεν έρχεται σταδιακά, ο νους σαλεύει μια και καλή, δεν έχει δείγματα ούτε έρχεται σιγά σιγά. Μια φορά χάνει τα λογικά του κάποιος και αυτό συμβαίνει από την πολλή πίεση συνήθως» του είχε πει ένας γιατρός όταν τον είχε ρωτήσει πως και δεν το είχε καταλάβει κανείς τόσα χρόνια, πως ήταν δυνατόν να ήταν καλά την μια στιγμή και την άλλη να ήταν έτσι;