Μέχρι το τέλος(GW15)

Ένας ακόμα καυγάς

-Δεν θα μου το έλεγες αν δεν βλεπόμασταν εκείνη την ημέρα; είπε ένα βράδυ ο Άκης στη Νάνσυ ενώ ήταν ξαπλωμένοι αγκαλιά στο κρεβάτι τους, είχαν μόλις κάνει έρωτα και ήταν η στιγμή που το μυαλό και των δύο είναι τόσο γεμάτο από ιδέες, απορίες και σκέψεις.

-Τι να μην σου έλεγα; Είπε εκείνη μην καταλαβαίνοντας τι εννοούσε.

-Για την μπέμπα, ότι είναι δικιά μου.

-Είναι δικιά ΜΑΣ, του τόνισε θέλοντας να αλλάξει κουβέντα αφού είχε καταλάβει που το πήγαινε εκείνος.

-Έστω, δικιά μας. Δεν θα μου το έλεγες έτσι; Παραδέξου το.

-Ωχ, ρε μωρό μου όρεξη έχεις; Νυστάζω τώρα...

-Αυτά αλλού μωρό μου, όχι σε εμένα. Θέλω μια απάντηση και την θέλω τώρα.

-Συγγνώμη, το θυμήθηκες τώρα; Οχτώ μήνες μετά;

-Το θυμάμαι κάθε μέρα οχτώ μήνες τώρα, απλά τώρα μου βγήκε να το πω.

-Πάλι καλά που κάναμε νέα αρχή και είπαμε δεν θα έχουμε μυστικά και δεν θα κρατάμε μέσα μας ότι μας πνίγει.

-Μην αλλάζεις πάλι θέμα Νάνσυ, σε ρώτησα κάτι, απαιτώ τώρα μια απάντηση.

-Δεν ξέρω...

-Τι δεν ξέρεις;

-Δεν ξέρω αν θα σου το έλεγα.

Ο Άκης σηκώθηκε απότομα και άρχισε εκνευρισμένος να ντύνεται. Η Νάνσυ δεν του είπε ψέματα, του μίλησε ειλικρινά όπως πάντα έκανε. Ομολόγησε πως ήξερε από την αρχή ότι εκείνος ήταν ο πατέρας και πως είχε αποφασίσει να μεγαλώσει το παιδί με τον Αργύρη γιατί ήξερε, -θεωρούσε λανθασμένα- του είπε, έβλεπε πως εκείνος θα ήταν καλύτερος πατέρας για το παιδί της από ότι ο Άκης. Όχι γιατί ο δεύτερος δεν ήταν ικανός αλλά γιατί μαζί της σίγουρα θα δημιουργούσαν και οι δύο ένα περιβάλλον όχι ιδιαίτερα καλό για να μεγαλώσει ένα παιδί. Θα καυγάδιζαν και θα τρέλαιναν το μωρό όπως έκαναν και εκείνη την στιγμή. Ο Άκης εξαγριώθηκε, απορούσε, δηλαδή αν δεν είχαν συναντηθεί εκείνη την ημέρα τυχαία δεν θα ήξερε τίποτα, θα υπήρχε κάπου το παιδί του και θα μεγάλωνε με κάποιον άλλο πατέρα. Ούτε εκείνος ούτε η μπέμπα θα είχε την παραμικρή ιδέα για την αλήθεια. Θα φώναζε μπαμπά κάποιον ξένο ουσιαστικά και ακόμα χειρότερα η Νάνσυ θα κοιμόταν με κάποιον άλλο, θα φιλούσε κάποιον άλλο, θα έκανε κάθε βράδυ έρωτα με κάποιον άλλο στο κρεβάτι που τώρα ήταν οι δύο τους. Φώναζαν αρκετή ώρα ρίχνοντας όπως κάθε φορά ευθύνες για διάφορα ο ένας στον άλλο, τονίζοντας πως δεν ήταν σωστοί και πως πλήγωναν για μια ακόμα φορά τους εαυτούς τους. Και ενώ έλεγαν τα ίδια ακριβώς πράγματα δεν έβλεπαν πως πληγωνόντουσαν και πλήγωναν με τα ίδια λόγια, για τους ίδιους λόγους. Ο Άκης δεν άντεχε το ψέμα, το ότι τόσους μήνες δεν ήξερε την αλήθεια και πως η Νάνσυ δεν τον υπολόγιζε, δεν μετρούσε τα συναισθήματα του και το ότι μπορεί να πονούσε με όσα άκουγε. Η Νάνσυ είχε κουραστεί να τον ακούει να την προσβάλει για τον Αργύρη, να μην παραδέχεται ότι και εκείνος έφταιγε που τόσο καιρό πριν γεννηθεί το παιδί δεν είχε ρωτήσει αν είναι καλά, ζούσε και αυτή στην αμφιβολία, είχε την αγωνία πως εκείνος ήταν πια μαζί της μόνο για το παιδί και επιπλέον δεν σκεφτόταν πως με όσα της έλεγε την πονούσε. Χτυπούσαν ο ένας τον άλλο εκεί που πονούσε, και πάλι ο θυμός είχε ξεπεράσει τα όρια της λογικής. Έπαψαν μόνο όταν η μπέμπα άρχισε να κλαίει δυνατά γιατί είχε τρομάξει από τις φωνές και είχε ξυπνήσει.