Μέχρι το τέλος(GW15)

Μέχρι το τέλος

Η Νάνσυ, επέστρεψε στο δωμάτιο και κοίταξε το είδωλο της στον καθρέπτη. Δεν την ένοιαζε που το φόρεμα της ήταν μικρό, γιατί μέσα σε αυτό ένιωθε ξανά κοριτσάκι, όπως τότε, αρκετά χρόνια πριν, που ήταν στο ίδιο μέρος και ήταν τόσο ευτυχισμένη δίπλα του. Βγήκε στην μπροστινή βεράντα του σπιτιού και στάθηκε όρθια με το βλέμμα καρφωμένο στην καγκελόπορτα.

Άκουσε τον ήχο από ένα αυτοκίνητο που έφτασε κοντά και μετά την μηχανή που έσβησε. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που φοβήθηκε ότι θα βγει από το σώμα της, αλλά δεν την ένοιαζε.

Κοιτούσε την πόρτα με ανυπομονησία, είδε το χερούλι να γυρνάει και τα δευτερόλεπτα που περνούσαν έμοιαζαν με αιώνα. Η πόρτα άνοιξε και τότε επιτέλους τον είδε. Την κοίταξε με έκπληξη, δεν φανταζόταν καν ότι θα στέκεται να τον περιμένει εκεί ούτε ότι θα φοράει το φόρεμα. Αναρωτήθηκε πως το ήξερε ότι θα έρθει και πως είχε φτάσει το φόρεμα στα χέρια της, αλλά δεν τον ενδιέφερε, η εικόνα που είχε μπροστά του ήταν μαγική που όλα τα άλλα έμοιαζαν ασήμαντες λεπτομέρειες. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε, ήθελε να την απολαύσει. Ήταν τόσο όμορφη μέσα στο λευκό της ρούχο, σαν νεράιδα, και ήταν ίδια, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε. Της χαμογέλασε από μακριά και το ίδιο έκανε και εκείνη. Οι εξηγήσεις θα ήταν περιττές, το ίδιο και οι ερωτήσεις, τα μάτια τους είχαν πει περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να περιγράψουν οι λέξεις. Άρχισε να περπατάει προς το μέρος της και εκείνη σαν να μην άντεχε να περιμένει ούτε μια στιγμή ακόμα μακριά, έτρεξε κοντά του. Άνοιξε τα χέρια του και την υποδέχτηκε στην αγκαλιά του. Έμειναν να κοιτάζονται μέχρι που την τράβηξε επάνω του και της χάρισε το πιο όμορφο φιλί που της είχε δώσει ποτέ.

-Πόσο μου έλειψες, ψιθύρισε η Νάνσυ και άφησε τα δάκρυα της να μουσκέψουν την μπλούζα του.

-Όχι άλλα δάκρυα αγάπη μου.... όχι πια, ούτε και αν είναι από χαρά, φτάνει! Έχουμε κάνει τόσες βλακείες που άλλοι χρειάζονται δέκα ζωές για να τα κάνουν. Και παρόλα αυτά εμείς δεν μπορούμε ο ένας χωρίς τον άλλο... Ξέρεις κάτι; ...Δεν μπορώ να βρω καλύτερο λόγο από αυτόν για να σου ζητήσω να γίνεις γυναίκα μου....Λοιπόν, Ροδάνθη μου, θέλεις να με παντρευτείς; Της είπε και γονάτισε μπροστά της.

-Ναι, ναι, ναι... χίλιες φορές ναι, απάντησε γελώντας η Νάνσυ και ο Άκης την πήρε αγκαλιά και την σήκωσε στον αέρα, γυρνώντας γύρω, γύρω σαν τρελός.

-Και αν δεν τα καταφέρουμε πάλι; Είπε ξαφνικά συννεφιασμένη εκείνη και τον κοίταξε στα μάτια.

-Ε τότε θα έχουμε πάντα την Ροδάνθη και τον Ιούλιο να μας θυμίζουν πόσο αγαπιόμαστε, απάντησε ο Άκης και εκείνη έπεσε ξανά στην αγκαλιά του. Δεν τους ένοιαζε αν θα χώριζαν ξανά ή αν θα μάλωναν, ότι και να γινόταν θα προσπαθούσαν ξανά και ξανά, γιατί η αγάπη τους ήταν πιο δυνατή από τον θυμό τους. Γιατί πια είχαν αλλάξει και είχαν μάθει να κάνουν πίσω, γιατί εκείνη την στιγμή ένιωθαν πως ήταν μικρά παιδιά που μόλις γνωρίστηκαν και ξεκινούσαν από την αρχή. Κάπως έτσι, άρχισαν να κυνηγάνε ο ένας τον άλλο μέχρι που βγήκαν στον δρόμο.

Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία, ούτε τα λάθη, ούτε το παρελθόν τους, μόνο η αγάπη τους και η ατελείωτη ευτυχία που πλημύριζε τις καρδιές τους. Η ζωή είχε αποφασίσει πως αυτοί οι δύο έπρεπε να είναι μαζί και εκείνοι είχαν απλά ακολουθήσει την μοίρα τους.

Έπαιζαν στον δρόμο και δεν έδιναν προσοχή σε τίποτα γύρω τους, ήταν τόσο ευτυχισμένοι σαν να ήταν μόνοι τους στον κόσμο. Τόσο απορροφημένοι στην αγάπη τους που δεν είδαν το φορτηγό που δεν πρόλαβε να φρενάρει. Και ακόμα και όταν χτύπησε με δύναμη τα κορμιά τους και έπεσαν νεκρά στην άσφαλτο το χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο και στων δύο τα πρόσωπα και το χέρι του ενός ήταν ενωμένο ακόμα με το χέρι του άλλου.

Ο Άκης και η Νάνσυ ήταν μαζί... μέχρι το τέλος!

------ΤΕΛΟΣ-----