Popioły Armagedonu-SNARRY (BCP)

Chwile miłosierdzia

Obudził go dźwięk dobijania się do drzwi. Severus westchnął. Nie miał ochoty ruszyć się ani nawet otworzyć oczu.
Moment później usłyszał głos dziecka, wykrzykującego „Alohomora!. Hugon. Zamek ustąpił z ostrym szczęknięciem.
— Hugo! — Z oddali dobiegł wściekły głos Hermiony. Brzmiała, jak gdyby biegła. — Przestań! Natychmiast oddaj swoją różdżkę! Jak mogłeś? — Coś upadło na podłogę. Drzwi otwarły się ze skrzypieniem, ktoś wpadł do środka. — Hugo, wracaj tu natychmiast! — odezwała się ponownie Hermiona.
— Ojej! — krzyknął dziecięcy głosik. — Muchy! — Głosik wyraźnie zadrżał. — Myślisz, że on nie żyje?
— Nie, ale ty zaraz zginiesz, jeśli do mnie nie wrócisz — powiedziała Hermiona surowym tonem. — Przysięgam, oddam cię Malfoyom do adopcji.
— I będę mieszkał we dworze? Super!
Mimo woli i nie otwierając oczu, Severus roześmiał się głośno. Wydobywający się z jego ust dźwięk był ochrypły i przerodził się w kaszel.
— Profesorze? — zawołała Hermiona. — Dobrze się czujesz?
Severus w końcu uniósł powieki, usiadł na kanapie i niemal natychmiast poczuł zawroty głowy. Właśnie miał powiedzieć coś naprawdę złośliwego i kazać jej odejść, ale Hugo podbiegł do niego i zarzucił mu ręce na szyję.
— Nie przyszedłeś do parku zagrać ze mną dzisiaj w szachy! — krzyknął. — Więc powiedziałem, że to my musimy przyjść tu i sprawdzić, co się z tobą dzieje.
Szachy? Dzisiaj? W ciągu ostatniej doby całkowicie stracił rachubę czasu.
— Ja... zapomniałem... praca — wymamrotał Snape, kompletnie upokorzony, patrząc na ciągle stojącą w drzwiach Hermionę.
— Mogę wejść? — zapytała.
Przytaknął, zaciskając wargi w cienkim, pogardliwym uśmiechu. Hermiona stąpała ostrożnie, przekraczając leżące na podłodze kupki ubrań i śmieci. Jej ciemne oczy wbijały się w Hugona bez odrobiny łagodności. Jej syn zadrżał, wspiął się na kanapę i schował za Severusa.
— Hugo — zaczęła bardzo spokojnie — teraz pójdziesz do kuchni i zrobisz tam nieskazitelny porządek.
Chłopiec wstał i skinął matce głową.
— Mogę dostać moją różdżkę?
— Trochę czasu upłynie, zanim ją znowu weźmiesz do ręki. Pod zlewem jest szmata i mydło.
Hugo wybiegł z salonu i już po chwili rozległ się dźwięk czegoś rozbijanego. Hermiona drgnęła przepraszająco.
— Co się z tobą dzieje? — spytała łagodnie, siadając obok Severusa.
— Po prostu cudownie! — zajęczał z kuchni Hugo. — Tu jest jeden wielki chlew!
— Chcę słyszeć, jak szorujesz! — odkrzyknęła Hermiona bez śladu wesołości. Ponownie skupiła uwagę na Severusie, lustrując go z niepokojem ciemnymi oczami. — Używasz eliksiru bezsennego snu — domyśliła się. Przytaknął, niechętny przyznać się na głos. — Przez cały czas?
Ponownie przytaknął.
— Z małymi przerwami... ale tak.
Hermiona wyciągnęła różdżkę i rzuciła na nich oboje zaklęcie wyciszające, aby Hugo nie mógł niczego podsłuchać.
— Eliksiru nie można stosować zbyt długo. Kilka tygodni, w najlepszym razie kilka miesięcy.
— Nie musisz się przejmować — powiedział spokojnie. — Kilka dni i wrócę do normalności. Daj mi tylko trochę czasu.
Pokręciła ze smutkiem głową, przyglądając się podłodze.
— To nie w twoim stylu — powiedziała w końcu. — Masz objawy dekompensacji.
Severus parsknął drwiąco, ale Hermiona pociągnęła nosem w sposób, który wydawał się niemal dziecinny i oparła się o niego, kładąc mu głowę na ramieniu. Przez jakiś czas nic nie mówili, jedynie obserwowali, jak Hugo w kuchni namydla szmatę i przeciąga nią po blatach.
— Powiedz mi, dlaczego? Co on ci zrobił? — zapytała wreszcie.
— Nic — szepnął Severus, wpatrując się we własne dłonie. Bez zaklęć maskujących blizny odznaczały się wręcz nieprzyzwoicie, niosąc ze sobą oznaki radosnego, młodzieńczego okrucieństwa. Hermiona zerknęła na niego z zaciekawieniem. — Jak dużo wiesz o niewolniczej więzi? — spytał.
— Podstawowe rzeczy, jednak...
— Wiesz, że wieki temu, kiedy niewolnictwo było w czarodziejskim świecie czymś normalnym, do tradycji należało umieszczanie na biczach i innych narzędziach do karania specjalnych zabezpieczeń, które gwarantowały, że tylko sam właściciel był w stanie uzdrowić zadane przez siebie rany?
Hermiona zbladła lekko.
— Czytałam o tym, ale...
— Domyślasz się, dlaczego?
Przez moment patrzyła na niego bez zrozumienia.
— Żeby wymusić coś w rodzaju pojednania? — domyśliła się w końcu. — Aby nakłonić niewolnika do przyjścia do swojego pana w pokorze i proszenia o uleczenie?
— Dokładnie — potwierdził Severus.
— To samo odnosi się do... ran na duszy?
— Oczywiście, że tak — odparł szyderczo. — W każdej więzi. I na tym właśnie polega niewolnictwo.
Hermiona ujęła jego pokrytą bliznami dłoń i ścisnęła ją delikatnie.
— O czym śnisz? — zapytała.
Severus zmarszczył brwi, ale nie zabrał ręki.
— Masz świadomość, że jeśli powtórzysz coś komukolwiek, to cię uduszę?
Przytaknęła zdecydowanie.
— Niczego innego nie oczekuję.
— Chwile — powiedział ze znużeniem. — W Dolinie Godryka były chwile... miłosierdzia. Czasami w środku absolutnej deprawacji... nieprześcignionego okrucieństwa... ręka na moim ramieniu, sporadyczne zaklęcie uzdrawiające, uprzejme, zupełnie nie na miejscu słowo. I... — Jego głos ucichł i Severus z zakłopotaniem spuścił wzrok.
— Czyli to właśnie ci się śni — szepnęła Hermiona. — Chwile miłosierdzia. I budzisz się, czując za to do siebie nienawiść.
— A kto by nie czuł? — warknął z goryczą. — Jakby nie wystarczyło, że zostałem zredukowany do ludzkiego wraku, pragnącego pieszczot i litości, więź skazuje mnie, abym szukał tej litości u człowieka, który zdzierał ze mnie skórę. — Wbił w nią twarde spojrzenie. — To się nie wydarzy.
Hermiona nie zaprotestowała. Wstała z kanapy, jednak nie puściła jego dłoni.
— Pójdziesz z nami? — spytała.
Severus popatrzył na nią ze złością.
— Nie widzę sensu...
— W porządku — zgodziła się. — Ale naprawdę musimy zacząć odzwyczajać cię od eliksiru. To prawdopodobnie nie będzie przyjemne. Po trzech latach do wszystkiego dojdzie jeszcze uzależnienie fizjologiczne. Sądziłam, że lepiej zrobić to w zaciszu mojego domu niż w Świętym Mungu.
— Po prostu daj mi spokój — mruknął. — Wiem. Masz rację. Ale poradzę sobie sam.
— Dlaczego? — zapytała gorzko. — Czy sam nie zrobiłeś już wystarczająco dużo, podczas gdy nikt na tym świecie niczym ci się nie odwzajemnił?
— Jestem do tego przyzwyczajony — odparł z prostotą.
— Wiem — zgodziła się. — Ale proszę... — Jej spojrzenie skierowało się na syna, który stał przed lodówką i z przerażeniem na twarzy szturchał palcami bryłę pleśni. — Za włamanie się do twojego domu zarobił miesiąc szlabanu — powiedziała z psotnym uśmiechem. — Pozwól mu przejść karę ze świadomością, że było warto.
Severus skrzywił szyderczo usta.
— To szantaż emocjonalny.
— Oczywiście — zgodziła się zuchwale. — Działa?
— Tak — przyznał niechętnie.
Kilka minut później razem opuścili Spinners End. Sierpniowe słońce zbliżało się do horyzontu, jego ostatnie promienie odbijały się w ciemnej wodzie. Szli ulicą do stojącego nieopodal, obrzydliwego latającego samochodu Weasleyów. Obserwowali, jak Hugo beztrosko podskakuje, kopiąc śmieci zaścielające brzeg rzeki.
— Wiesz — szepnęła Hermiona — gdy tak na niego patrzę, przychodzi mi do głowy, że to naprawdę się skończyło.
— Co? — spytał Severus z roztargnieniem.
— Wojna — odparła. — Skończyła się. Zatrzymałeś pazur i uratowałeś królestwo. — Severus mruknął coś niewyraźnie. Hermiona pogłaskała go po rękawie i po raz drugi tego dnia ujęła jego dłoń i ścisnęła ją mocno. — Dziękuję.
— Dziękowano mi już wystarczająco — powiedział oschle, nagle czując się o wiele starzej niż na swoje czterdzieści sześć lat. — Dostałem cholerny Order Melina Pierwszej Klasy.
— Nie, nie za to. Dziękuję, że zgodziłeś się pójść z nami. Tęskniliśmy za tobą.