NOBLE SERIES#3: RULING THAT VISCOUNT

CHAPTER 42

I am trying to fit my updates to my hectic schedule, do understand thank you.

_________

Habang nakasampa ako sa motor at malakas ang pagpapatakbo ko ng motor, walang masyadong motor sa daan maski sasakyan, libreng libre kong nasakop ang espasyo.

Saglit akong napatingin sa langit ng bigla na namang bumuhos ang malakas na ulan, kasabay ng pag ihip ng hangin na sinlamig ng yelo, napapikit ako ng ilang segundo habang nag dire diretso sa daan.

Nang makarating ako sa isang liblib na lugar ay tinignan ko kung tama ba ang card na binasa ko o mali, puro damo at halos kagubatan na ito, liblib, wala kahit isang matatanaw na nga mamayan dito, parang abandunado ang lugar.

Malakas na kulog kasabay ng kidlat ang bumuhos mula sa langit, sumasabay sa ihip ng hangin ang mga puno at halaman sa paligid, kakaibang tunog ang nililikha nito, tila nakakatakot. Bumaba ako ng motor at saka tinangal ang helmet na suot ko bago luminga linga sa paligid.

Nag dire diretso ako sa isang daan, hangang sa nakarating ako sa pinaka dulo, isang maliit na pavilion ang nasa loob, close ito at isang pinto lamang ang nasa gitna, Kumunot ang noo ko saka nag umpisang maglakad papasok roon.

Fear is meaningless when you've already encountered death hundred times, A human who fears death is not afraid of dying, he's afraid of being forgotten. That's what i understand.

Hindi pa ako nakakarating sa loob ay bumukas na ang pinto likha ng malakas ng hangin kaya pumasok na ako sa loob ng walang alinlangan, Royal Palace crown princess is indeed something interesting, she's beyond: Fearless and ruthless.

I was stunned six feet underground when I saw what's inside, Memorial tablets of different people.

"What..." I say, but my mouth feels suddenly numb. My whole face feels numb.

Mohan Makara.

Telschmiraeth Atalia Svetha.

Dassah Svetha Makara.

Napaluhod ako sa sahig ng makita ang mga memorial tablets na nakapaligid sa'kin, sa bawat shelves ay Iba't ibang pangalan ang nakaukit, sa pinaka gitna na nasa itaas ko ay ang pangalan ng mga magulang ko.

Nanghihina akong lumapit sa table, sumasabay sa nararamdaman ko ang lakas ng ulan, ang sunod sunod na pagkidlat, parang nililipad na rin ang mga ginamit na kahoy sa pavilion, madilim at tila sumasabay sa lungkot na nararamdaman ko ang langit.

"M-mom..." Nabasag ang boses ko bago ko pa makumpleto ang sasabihin ko.

Napapikit ako habang nakaluhod sa harap ng kanilang mga memorial tablets,

"I'm back." I whisper, hardly recognizing the sound of my own voice. "Your unruly daughter is back." My voice was a gunshot, tearing through my core.

Hindi ko na nabilang kung ilang minuto o halos oras akong nakatingin sa mga memorial tablets na nasa harapan ko, sa dami nila ay nagawa ko pang mabilang, mula sa mga pinsan, hangang sa mga kamag anak ko nandoon ay nandito, kumpleto at walang naiwan.

This is the first time I've felt so helpless and tired, I was tired for the first time not because I have so many cases in my plate, not because I have a hard case and it's making my head ache, but solely because I have gotten tired of this feeling that I am always pushing out, I'm casting it out.

I've tried hiding it for the past twenty years, this is the first time I've felt so helpless again, Iniangat ko ang kamay ko at saka hinaplos ang memorial tablet na may pangalan ng nanay ko, Oh to feel my mother's warmth again.