every day in heaven | hyunin, omegaverse

28: İstiyoru(M)

Ehehehe herkesin beklediği bölüm sonunda geldi çattı. Tek başıma değilim, bir arkadaşım yazacak o kısımları.

Yetişkin içerik uyarısı!!  Uyarı yazısından sonrası Smut kısmıdır!!

110 oy ve 550 yoruma yeni bölüm!!

İyi Okumalar..

***

Hyunjin Pov.

Odanın içinde dolanıp durmak artık başımı döndürüyordu. İki gün olmuştu Jeongin gideli, bugün ikinci gündü ve ben onun ne kadar zor durumda olduğunu hissedebiliyordum. Kurdu bir eşi varken kızgınlığını böyle tek geçirmek, bastırıcılarla geçirmek istemiyordu.

Benim omega kurdum ise alfasının yanına gitmek ve artık onunla bir olmak istiyordu. Ben bunları fazlasıyla hissederken Chan hyung ve Minho hyung sırf Jeongin sıkı sıkı tembihlediği için gitmeme izin vermiyordu. Minho hyung biraz merhamet edip yumuşasa bile Chan hyung kardeşine verdiği sözü tutmaya özen gösteriyordu.

Tabi bir de başıma Changbin çıkmıştı. Birkaç gündür işinin yoğunluğu sebebiyle ortada pek görünmüyordu ama bugün sözde beni ziyarete gelmişti. Tabi ben daha çok kim için geldiğini bilsem de sesimi çıkarmadım. Hem benim bundan daha önemli bir sorunum vardı.

Yatağın üzerinde oturan bedene ilerledim hırsla. Odada ki koltukta da Felix oturuyordu.

"Bana bak Changbin.."

Yakasından tuttum, gözüm dönmüştü artık.

"Siz buluşun diye neler yaptım ben, şimdi siz de bana yardım etmek zorundasınız."

Felix sıkıntılı çıkan sesiyle konuştuğunda odağımı ona verdim.

"Denemedim mi sanıyorsun? Chan hyung bir söz verdiğinde caymak bilmiyor işte. Hayır ben Jeongin'in aklından şüpheliyim. Aptal mısın? Şurada eşin varken ne diye acı çekiyorsun?"

Felix'de benim gibi sinirlenmiş olmalı ki tüm öfkesini ardı ardına kusarken başımı eğdim. Benim yüzümdendi, eğer ben bu kadar geç kalmasaydım, kendimi böyle geriye çekmeseydim böyle olmazdı.

"Benim-"

"Hayır Hyunjin, senin yüzünden falan değil! Daha kaç kere söyleyeceğim bunu sana?.."

Changbin sözümü hiddetle kesip kolumu tuttu ve yatağa oturmamı sağladı. Başımı yerden kaldırmak istemiyordum. Lanet gözlerim şimdiden dolmaya başlamıştı bile.

"Sen neler yaşadın? Travma olmuştu artık ve kendini geriye çekmen gayet doğal, istemsizce oluyordu zaten. Bunu benden çok Jeongin biliyor, seni hiç zorlamadı"

Doğru. Amcam yüzünden yaşadıklarım o kadar ağırdı ki, bırakın birisinin dokunmasını, konuşmalarından bile korkar hale gelmiştim. Çünkü amcam ne zaman ağzını açsa bana aciz bir pislik olduğumu söylerdi. Sırf alfa olarak doğmadığım içindi tüm bu eziyetler. Kendi kardeşini gözünü kırpmadan yok eden birinden merhamet beklemiştim ben de bunca yıl.

Ama kendine bile saygısı olmayan birinden fazla şey istemişim.

"Biliyorum, ama bensiz acı çekiyor. Hissediyorum Changbin. Yanına gitmeliyim"

"Sen gerçekten emin misin? Tekrar kötü olmayacağını nereden bilebiliriz ki?"

"Bilemeyiz belki ama böylece duramam"