every day in heaven | hyunin, omegaverse

33: Umudunu Kaybetme

Yorum yapmayı unutmayın :)

Kontrol etmedim

İyi Okumalar..

***

Yazar Pov.

Hyunjin elinde ki testi sıkıntıyla nefes verip banyoda ki çöp kutusuna gelişi güzel savurdu. Yanaklarını havayla doldurup önüne düşen saçlarını arkasına ittirdi, elini yüzünü bir kez daha yıkayıp kapalı gözlerini aynadan kendisine bakarken açtı.

Kaçıncı denemesiydi bu?

3? 4? Belki de 5..?

Bir ayı geçkindir Jeongin'in ısrarları üzerine test yapıyordu ancak henüz onları memnun edecek sonucu elde edememişlerdi. Dün kızgınlığı bitmişti ve az önce eve gelmişlerdi. Eşi şuan acil bir işi çıktığı için evde değildi ancak geldiğinde yine sevinçle sonucu soracaktı ve aldığı cevap sanki onu hiç üzmüyormuş gibi gülümseyerek sorun olmadığını söyleyecekti.

Bir sorun olduğunu düşünüyordu Hyunjin, sorunun kendisinde olduğunu düşünüyordu belki de..

Banyodan elini yüzünü yıkayıp çıktığında biraz olsun kafasını dağıtmak için etrafı toparlamaya karar verdi. Anlamıyordu Hyunjin, oysa ki bir kaç belirtisini yaşamıştı. Bunun üzerine doktora gitmişlerdi bile ancak hiç bir şey yoktu ortada. Ultrasonda gözüken hiç bir şey yoktu.

Eline aldığı Jeongin'in çıkmadan aceleyle ortaya saçtığı kıyafetleri katlarken gözü dalmıştı bir noktaya ve olanları sorguluyordu. Hyunjin o kadar dalgındı ki, ne zamandır kendisine seslenen Seungmin'den haberi yoktu. Gerçi onun ne zaman odaya girdiğinden bile bir haberdi.

"Hyunjin, sana sesleniyorum"

"Ha?"

Hafif bir irkilme yaşasa da çabucak olanları kavrayıp, kucağında ki Yuna ile içeri giren Seungmin'i sonunda fark etmişti. Yuna bir buçuk aylıktı ve her zaman ki gibi yüzünde ki güzelliği ve kendi kendine çıkardığı mırıltılar ile evdekileri kendinden geçiriyordu.

"Yuna'ya biraz mama yapabilir misin diye soracaktım. Ben hala mutfağa giremiyorum"

Seungmin hamileliği boyunca mutfak kapısının önünden geçerken bile midesi bulana bulana geçiyordu ve bu doğumdan sonra da devam ediyordu. Doktor bunun normal olduğunu bir kaç aya geçeceğini belirtmişti.

"Tabii, yaparım"

Elindekileri yatağın üzerine bırakıp hafif bir gülümsemeyle odadan çıkacakken Seungmin onu kolundan tutup durdurmuştu. Yüzünde ki gülümsemeden bile anlayabiliyordu iyi olmadığını.

"Sen iyi misin?"

"İyiyim"

"Neden gözlerin tam tersini söylüyor o zaman?"

Yuna yine ufak ufak sesler çıkarmaya başlamışken Hyunjin dolu gözlerini saklamak adına başını başka yöne çevirdi. Seungmin onun bu haline üzülüyordu, yardım etmek istiyordu.

"Olmuyor Seungmin. Jeongin o kadar çok istiyor ki, onu hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum artık"

"Kendini bu kadar üzme tamam mı? Bir arkadaşım var, yarın beraber kontrole gidelim. Bu testlere güven olmayacağını bilmiyor musun? Hem olmasa bile bu sorun değil, herkes ister ama bazen olmaz. Sadece kendini üzme ve benimle kontrole gel olur mu?"