every day in heaven | hyunin, omegaverse

2: Korkma

İyi Okumalar..

***

"Hayır henüz uyanmamış"

Duyduğum sözler kafamda net bile değildi, kulaklarımda ki o ince tiz ses başımın ağrımasına sebep oluyordu. Bilincim yerindeydi ancak sanki bedenim tüm işlevini kaybetmiş gibiydi, kolumu kaldıracak mecalim yoktu. Ancak denemeliydim, ya hiç kurtulamadıysam..Ya hala o adamın yanındaysam..

Birilerinin sesini duymuştum az önce ancak şimdi de bir kapının kapanma sesini işittim. Sanırım oda da ki her kimse gitmişti.

Göz kapaklarım beni zorlasa da sonunda başarmıştım, gözüme gelen güneş ile ellerimi yüzüme tuttum. Sanırım çoktan sabah olmuştu, hissettiğim yumuşak yatakta o alfanın iğrenç kokusunun aksine gayet hoş kokan bir omega kokusu sinmişti. 

Tanrım! Yoksa başardım mı? Kurtuldum mu ondan? Hatırladıklarım bir hayal değil miydi?

En son hatırladığım şey; birisi alfa diğeri omega olmak üzere iki kişiyle karşılaşmıştım büyük ormanın sonunda ki deniz kenarında ve yardım istemiştim ancak sonrası yoktu, sadece burnumda hala o alfanın sert ama bir o kadar da yumuşak etkili kokusu vardı. Feromonlarını tekrar hissettiğimde titrediğime yemin bile edebilirim. 

Üzerimde ki beyaz örtüyü yavaşça bir kenara çekip yatakta oturur vaziyete geldim, hala aydınlığa alışamamış kısık gözlerimi odada gezdirdim. Burası çoğunluğu beyazdan oluşan ama arada ki sarı ve mavi renklerinin de eşlik ettiği büyük bir odaydı. Odanın her yerindeydi omega kokusu, bu koku tanıdıktı aslında.

Hafiften de olsa acıyan bacağıma bir göz gezdirdiğimde, yaralanmış kısmın sargı bezi ile kaplı olduğunu gördüm, hastaneye falan da mı götürmüşlerdi yani? Üzerimde ki beyaz kıyafetin bacak kısmı kan olmuştu ve bu haldeyken her kimin yatağındaysam izin mi vermişti?

Ayağa kalkıp içeri güneşin ışınlarının girmesine izin veren pencerenin önüne geldim ve korkarak aşağı baktım. Hiç kimse yoktu ve etraf oldukça hoştu. Çok sık olmasa da müstakil evler her yerdeydi ve güneşli hava da kuşların sesi gayet iyi gidiyordu. En önemlisi kapının önünde bir yığın koruma yoktu. Sanırım gerçekten kurtulmuştum ondan ha?

Dolan gözlerim görüş alanımı etkilerken ellerim hızla dudaklarıma gitti. Şuan nerede, kimlerle olduğum gram umurumda değildi. Burada beni sebepsizce öldürseler dahi sesimi çıkarmazdım çünkü kurtulmuştum, uzaktım o pislikten, amcam olacak o adamdan. Daha fazla dizlerim beni taşıyamazken kendimi yere bıraktım ve orada göz yaşlarımı dökmeye devam ettim.

Küçük yaşta ailemi kaybetmiştim ve sözde amcam beni başkalarına satmak istemişti fakat ben ancak reşit olana dek ona engel olabilmiştim. Ondan sonra da bir alfayla evleneceğimi söylediği gün evden kaçmıştım ama yine de bulmuştu beni. Tam 3 yıldır amcamdan kaçıyordum ama sonunda beni buluyor ve bir başka alfaya pazarlıyordu. Bundan da kaçmıştım umarım tekrar bulmaz beni, çünkü bu sefer eminim ki yaşatmazdı beni. 

Ona göre bu 'evlilik' olarak adlandırdığı, benimse 'pazarlama' dediğim bir oyundu bu, yenilmek asla istemiyordum. 

Ancak şuan hiç bir şey umurumda değildi, o alfadan kaçamasaydım hayatım mahvolacaktı ve ben başarmıştım tek umurumda olan buydu. En azından hala kendime olan saygım yerli yerindeydi.

Ben sesimin çıkmaması için ellerim ile dudaklarıma bastırıp ağlamaya devam ediyordum ki odanın kapısı çalındı. Bu ses ile korkuyla geriye çekildim, ya bulduysa beni? Ya öldürürse? Sonra düşündüm ki; seni öldürecek biri neden önce kapıyı çalsın ki? Aptal Hyunjin, o kadar aptallaştın ki doğru düzgün düşünemiyorsun bile.