every day in heaven | hyunin, omegaverse

14: Son mu bu?

Madem diğer bölümler oy 57 oldu bile o zaman yeni;

Oy sınırı; 57

Yorum sınırı; 190

Kontrol etmedim

İyi Okumalar..

***

Burada geçirdiğim ikinci günüm ve gelen giden kimse yok. Umudum yavaş yavaş tükeniyor, sona yaklaştığımı hissediyorum.. Oysa ki inanmıştım bu kötü kaderimin döndüğüne, şimdi elimden sadece ağlamak ve bağırmak geliyordu. O alfaya karşı ne kadar direnmiş olsam da bir yerde benden güçlüydü, onu alt edemedim ve sonuç; buradayım işte. Tekrar ediyordu tüm anılarım, önce kaçmayı başarıyordum ama eninde sonunda yine buradaydım. Sanırım tek farkı; bu sefer gerçekten sondu, ölüm beni bekliyordu.

Bu büyük odanın içinde bir köşeye çekilmiştim, kollarımı dizlerime sarmış ve öylece ağlıyordum. Kaç kere kaçmaya çalıştım ancak her çabam boşaydı, onun yerine ağzımı burnumu dağıtmıştı şerefsiz amcam. 

Dudağım patlamıştı ve karnım oldukça kötü durumdaydı, çünkü ufak bir hareketimde bile canım yanıyordu. Hep yaşadığım şeylerdi bunlar ancak uzun zaman sonra baya acıtmıştı. 

Tek istediğim alfaydı. Yine sarılsın bana ve kulağıma 'geçti omega, korkma' desin istiyorum. Onu öyle üzgün, perişan halde bıraktığım için çok pişmandım. Dediğini yapıp gitmek yerine özür dilemeliydim, o oda ne olduğunu anlamasam da onun için önemliydi ve ben bunu ihlal etmiştim. Onun kırıcı sözlerini duyduğumda sol yanımın paramparça olduğunu hissettim, içimde ki kurdum kırıldı, küstü alfasına..

Ben bir kenarda ağlamalarımı durdurmaya çalışırken odanın kapısı açıldı aniden sert bir şekilde. Olduğum yerde irkilip sanki yerim varmış gibi geriye kaçtım. Odaya giren alfa yüzünde ki pis gülüşüyle girdi ve ardından kapıyı kapatıp ağır adımlarla yanıma yaklaştı.

O her adım attığında daha da küçülüyordum olduğum yerde.

"Nasılsın?"

Benimle aynı hizaya gelebilmek adına eğildi ve kaşlarını kaldırıp gözlerime baktı, onunla hiç bir temasta bulunmak istemediğim için sinirle çevirdim başımı.

"Hala saygısızsın omega"

Sert bir şekilde çenemden tutup kendine çevirdi, sıktığı için dudaklarım arasından ufak bir sızlanma kaçtı. Şimdi yüzünde ki gülüşü gitmiş yerini ölümcül bakışlar almıştı. 

"Ve ben bundan hala nefret ediyorum"

"Lütfen"

Onlara ne kadar karşı gelirsem geleyim asla kurtulamazdım, belki onu istemediğimi güzel bir şekilde söylersem beni bırakırdı? 

"Ne lütfen?"

"İstemiyorum"

"Sana fikrini soran oldu mu?"

Yine oluyordu işte, yine bana sorulmadan, varlığım önemsenmeden kararlar veriliyordu. Ben onlar için bir obje gibiydim, eğer isterlerse onların olmak zorundaydım.

"Bak ben başkasını seviyorum, o benim ruh eşim-"

"Ahh demek o alfa ile ruh eşi olduğunu düşünüyorsun, yazık. Baksana iki gün çoktan oldu ama bir kere bile aramaya çalıştı mı seni?"

Eminim ben, şuan meraktan, korkudan deliye dönmüştür. Her yerde arıyordur beni..Eminim. O beni hissediyor, ne kadar acı çektiğimi, sadece onu istediğimi hissediyor ve uğraşıyordur beni bulmak için.