Eddie Munson 🤍 Lillian Argent

#4

Okuldan ayrılıp eve doğru ilerliyordum okuldan çıktığımda dışarıda büyük bir kalabalık vardı neden olduğunu merak edip kalabalığa doğru ilerledim duyduğuma göre 22 yıl sonra Hawkins Lisesi basketbol şampiyonluğunu kazanmıştı yedek takımdaki Lucas Sinclair sayesinde kupayı kazanmışlardı bu Lucas Max'in eski sevgilisiydi evet oydu hatırladım kendi kendime konuşurken kalabalıktan ayrılıp evime doğru yol alıyordum deli gibi uykum vardı kendimi yatağımın içindeyken hayal edip duruyordum biraz daha yürüdükten sonra sonunda eve varmıştım ama bi terslik vardı evimin önünde farları açık bi araba vardı farın ışıkları iyice gözümü alıyordu arabanın olduğu yere doğru gittim
gitmez olaydım..

Lillian: Kim var orada??Neden benim evimin önündesin?

Arabanın camı açılmıştı içinde Steve vardı onu görür görmez geriye doğru yürümeye başladım geriye doğru giderken ayağım yere takılıp düşmüştü
Steve hemen arabadan inip yanıma gelmeye çalıştı

Steve: Lillian iyi misin?! (Endişeli bir şekilde Lillian'a bakıyordu)

Lillian: Benden uzak durursan daha iyi olabilirim belki steve

Steve: Ben bugün olanlar için üzgünüm...Gerçekten çok üzgünüm kendimi nasıl affettirebilirim?

Lillian: Benden uzak durarak Steve anlamanda kıtlık mı var

Steve: Lillian kendini benden uzakta tutma gerçekten çok kötü hissediyorum

Lillian: Hissetmelisin zaten

Steve: Sen hiç iyi gözükmüyorsun ama bırak sana yardım ediyim

Yere düştüğüm için elim ve dizim kanıyordu Steve yanımda olduğu için çok gergindim..Bir anda kendimi Steve'in kucağında buldum.

Steve: Merak etme sana hiçbir şey yapmayacağım korkma ama dizin kan içinde bırak sana yardım edeyim

Steve çantamdan evimin anahtarını çıkarttı ve evin kapısını açıp içeriye girdi beni yavaşça koltuğa bırakmıştı

Lillian: Tamam iyiyim şimdi gider misin lütfen başımın çaresine bakabilirim Steve

Steve: Lillian o öpücük için özür dilerim yapmamalıydım bi anda kendime hakim olamayıp öptüm seni sadece bi öpücüktü Lillian bir daha olmayacak yemin ederim ki

Lillian: Normal bir şekilde öpseydin sesimi çıkartmazdım seni anlamaya çalışırdım ama kapıyı üstüme kitlemeni hala anlayamıyorum Steve gerçekten senden beklemezdim..

Steve: Bir daha asla olmayacak hem bu son kez seni görüşüm olsun okulda bile yaklaşmayacağım sana sadece bu konu hakkında üzgün olduğumu bilmeni istiyordum Lillian..

Lillian: Peki..seni affetmiyorum ama samimiyetine inanıyorum bir daha asla böyle bir şey olmasın Steve ama asla duydun mu beni

Steve bana bir anda sıkıca sarılmıştı ona karşılık vermedim içimden gelmedi ama bir daha böyle bir şey olmayacağındanda emindim

Lillian: Şimdi rica ediyorum gidebilir misin Steve

Steve: Nasıl istersen Lillian iyi geceler.

Steve evinin önünden ayrılmıştı tuhaf hissediyordum ama hala içimde bir yerlerde o korku vardı evdeki tüm perdeleri kapatıp yukarıya çıkmıştım odama doğru ilerlerken başım dönmeye başlamıştı niye böyle oluyordu anlam veremiyordum zorlukla odama doğru geçtim üstümdeki tüm kıyafetlerden kurtulmuştum üstüme bir şey giymemiştim iç çamaşırlarımla yatıyordum çünkü başıma giren ağrı elimi hareket ettirmeme bile izin vermiyordu.

Bugünü düşündüm Steve'le olan o kötü an sonra güzel geçen D&D gecesi Eddie'nin kaybederkenki hali çok komikti artık beni aptal yerine koymayacaktı yani umarım öyle olur.Sanki Eddie'yi tanıyordum bana bir yerden tanıdık geliyordu saçları özellikle elleri o güzel yüzüklerle dolu olan el..Ne hayır saçmalama Lillian o olamaz..sadece saçmalıyorum şu an. Buraya geldiğim ilk gece kavgadaki çocuğu andırıyordu yoksa o olabilir miydi..diye düşünürken uyuya kaldığımı farketmemiştim bile.