Eddie Munson 🤍 Lillian Argent

#7

Başımdaki keskin ağrının gözlerime verdiği ağırlıkla, zorlanarak göz kapaklarımı araladım.
Tüm eklemlerimde feci bir uyuşukluk vardı,bunu azaltmak için kollarımı iki yana araladığımda yanımdaki çıplak bedene elimin değmesiyle gözlerimi kocaman açıp kendi vücuduma da göz gezdirmiştim.

Lillian:Siktir..bu gerçek olamaz..hayır Lillian her şey birer yalan.

Gözlerimi kapayıp bunun bir yalan olması için dua ediyordum.

Lillian: 3 dediğimde her şey normale dönecek 1...2...3...

Çıplak bedenimle karşılaştığımda yutkunamadan
dudaklarım arasından siktiri çekmek hariç bir şey gelmemişti elimden,haa tabi onun dışında örtüyü tamamen kendime çekmiş olmamı saymazsak. Birkaç saniye içerisinde Eddie'nin gözlerini aralayıp olayı kavraması benim kavramamdan daha çabuk olmuştu.

Eddie:Biri bana neden yatağımda Lillian'ın olduğunu açıklayabilir mi?

Lillian: Asıl sen niye benimle aynı yerde yatıyorsun?

Eddie'nin hızlıca örtüyü üstüne çekmiş olması çabası. Boğazımdaki kuruluğun verdiği susuzluk hissiyle örtü çekme savaşına girmem ne kadar mantıklı olurdu bilmiyorum ama yinede bir ucundan tutup örtüyü tekrar kendi üzerime almamla Eddie'nin çıplak bedeninini görmemle çığlık atmam bir olmuştu.

Lillian: Yuh Gerçekten, biz ne halt yedik böyle!?

Eddie'nin verdiği cevap beni hiç tatmin etmemişti

Eddie: İnan hatırlamıyorum , şimdi şu örtüyü bana verir misin Lillian?

Başka bir çarem yoktu altını kapatacağı  kadarını ona verdim ve başımı yatak başlığına yaslayıp tavana bakıp gözlerimi gezdirmeye başladım çok tuhaf hissediyordum tek hatırladığım sıkıca Eddie'yle olan sarılmamızdı..Utançtan ölecekmiş gibi hissediyordum.
Eddie hiçbir şey demeden üstünü değiştirip odadan ayrılmıştı

Eddie:Üstünü giyinmeni bekliyorum seni eve bırakıcam

Lillian: Tamam..

Gözüm Eddie'nin boynundaki morluklara kaymıştı bunları gerçekten ben mi yapmıştım aynı şekilde kendi bedenime bakmıştım her tarafım morluklar içindeydi.

Lillian: Kahretsin! Ben ne yaptım böyle?

Fazla uzatmadan yataktan ayrıldım yatağın etrafındaki kıyafetlerimi alıp hızlıca giyinip odadan çıkıp Eddie'ye seslenmiştim

Lillian: Ben hazırım gidelim Eddie.

Eddie kapıyı açıp önce benim çıkmamı sağlamıştı. Ben Eddie'nin arabasına doğru ilerlerken Eddie'de karavanın kapısını kilitleyip yanıma gelmişti.
Arabanın kapısını açıp arabaya girmemi sağlamıştı.Kendimi çok halsiz ve bitkin hissettiğim için başımı cama dayayıp gözlerimi kapattım.
Eddie'nin arabayı çalıştırmasıyla evime doğru ilerliyorduk.

Eddie: Lillian tüm bu olanları unutalım

Lillian: Derken? Zaten ne halt yediğimizi hatırlamıyoruz Eddie.

Eddie: Onu kastetmemiştim. Seni yeni bulmuşken bir daha kaybetmek istemiyorum Lillian.

Lillian: Bende seni kaybetmek istemiyorum..Şu an ikimizinde zamana ihtiyacı var

Eddie: Tamam nasıl istersen

Lillian: Olanlar için üzgünüm Eddie

Eddie: Üzgün olmanı gerektirecek bir şey yok Lillian ne yaşandıysa ikimizin arasında oldu.

Lillian: İçim hiç rahat değil ama Eddie..

Lillian'ın endişeli halleri hiç hoşuma gitmiyordu onu rahatlatmak için elini tutup baş parmağımla okşamaya başladım