A Memory to Remember (On Hold)

8

Napatingin ako sa wall clock na nakasabit sa pinaka-likuran ng classroom na kinalalagyan ko. Ilang minuto na lang pala lunch break na.

I sighed and looked at the window for a moment.

The cold breeze from the outside blew the curtains away making it look as if it's dancing.

Ilang araw na rin pala no'ng huli kong makita si Harris. And weirdly, I have this feeling if wanting to see him.

Hindi ko kasi napigilang isipin kung naging masyado ba akong harsh sa kanya.

Yes, he did kiss me for no apparent reason pero tama ba na bulyawan ko siya dahil lang sa pangungulit sakin? He said he was so sorry for doing it and he wants to make amends but darn, feeling ko nilamon na ako ng galit at pride nong pagkakataon na yon.

Now he's nowhere to be found. Sa buong school, siya lang ang naging kasa-kasama mo and I feel a bit off without him by my side.

Tinotoo niya nga 'yong utos ko na layuan na niya ako dahil galit na galit ako sa kaniya.

Nang matapos na ang subject namin iniligpit ko na ang gamit ko saka umalis ng room.

Hindi ko kasi alam kung kanino kukunin ang susi ng C.R. sa room namin kaya nagpasya akong sa labas nalang tutal may C.R. pa din naman doon, naiihi na kasi ako kaya kailangan ko nang ilabas yung toxic sa katawan ko.

Naglakad ako papuntang C.R. asan na kaya yung gagong yon? Hindi na nagparamdam.

And yes I admit, I miss him. Miss ko na pangungulit niya, pang aasarniya,pagtawa niya.

Also, those words he said na kukunin niya ang tiwala ko, so he deserves to be my friend.

Sobrang nagsisisi ako sa ginawa ko. Napakatanga.

Pagkapasok ko sa CR ay agad akong pumasok sa isang cubicle, isinara ang pinto nito saka umihi.

I sighed in relief. Buti nalang din at malinis itong C.R. na to at may label sign sa labas kung saan ang lalaki at kung saan ang babae.

I mean yeah, syempre private school to, malamang malinis.

Paglabas ko sa cubicle, bigla na lamang nawalan ng ilaw sa loob. This can't be happening.

Agad akong binalot ng takot kaya napasigaw ako ng malakas. Pakiramdam ko bumabalik nanaman yung dati.

Pakiramdam ko papasok sila sa pinto na yan at pagtutulungan nila ako.

Ang dilim ng C.R. hindi ako makakilos ng maayos dahil alam kong may mangyayari nanamang masama.

llang beses akong sumigaw habang pinilit na binubuksanang pinto. Nababalot na ako ng takot at kaba.

"Tulong! Palabasin niyo ako dito!" Sigaw ko.

Halu-halo ang emosyon na nararamdaman ko, takot, galit, kaba. Napaiyak nalang ako dahil hindi ko talaga mabuksan ang pinto.

"Tulong! Parang awa niyo na buksan niyo to!" Saad ko ngunit puro tawa lamang ang naririnig ko sa labas.

"Please help me please I'm scared" pumalahaw na ako ng iyak.

"Somebody please help! I'm trapped!" Sigaw ako ng sigaw ngunit wala man lang tumulong sa akin.

Bagkus, mga halakhak ng mga nagbabalak na saktan ako ang naririnig ko.

Hindi na ito bago sa akin. Ilang beses na nila ako sinaktan at pinahiya ngunit hindi pa din ako nadala.

Natatakot ako na once pumunta ako sa lugar na to, alam kong may mangyayaring masama, Papahiyain nanaman nila ako, paparusahan nanaman nila ako kahit wala akong nagagawang kasalanan sa kanila.

"Tulong! Parang awa niyo na!" Sigaw ko ngunit wala pa din.

Nawalan na ako ng pag-asa ngunit biglang bumukas ang pinto kaya naman nabuhayan ako ngunit nabawi din iyon nang makita kong may hawak sila Dan na pamalo habang nakangisi sa akin. Naglalakad sila papunta sa akin habang ako paatras ng paatras hanggang sa masandal na ako sa pader.

There's no way to escape.

Kasama din ni Dan sila Wendy pati ang alipores niya pati na din si Philie.

Akala ko kaibigan ko si Philie.

"Takot ka?" Tanong ni Philie habang nakangisi sa akin.

"I thought you're my friend -. "

"Of course you thought! But I am not!" Saad niya

"I'm so stupid naman If I patol to someone like you" maarte niyang tugon.

Agad niya akong sinabunutan at sinakal. Pakiramdam ko ay kakapusin ako ng hininga dahil sa ginawa niya at maaalis ang mga buhok ko dahil sa higpit ng kapit niya sa buhok ko.

Hindi ako nanlaban, but I felt like I was traitored by my own bestfriend.

"Laging ikaw yung bida." Malamig na saad ni Dan.

"Laging ikaw ang matalino" dagdag ni Wendy.

Mas hinigpitan pa ni Philie ang pagkakasabunot at pagkakasakal sakin

"T-tama na p-please. P-parang a-awa niyo na" saad ko.

Tumawa silang lahat. Napaluha nalang ako dahil wala akong kalaban laban. Anim sila, mag isa lang ako.

"Maaawa kami sayo? You already stole our spotlights! You don't even share those spotlights to us. Gusto mo, you're always shinning!" Galit na galit na sabi sakin ni Philie saka niya ako binitawan at tinulak sa pader.

Ramdam ako ang sakit ng likod ko sa lakas ng pagkakahampas ko dito.

Napangisi ako sakanila na siyang dahilan para magbago ang awra ng mga mukha nila.

"I can't blame those teachers who wants me. Sino ba naman kasi ang pipili sa mga taong walang ginawa kundi magcheat, manira, at mansabotahe? Of course they'll pick the best" saad ko. Natigilan din ako sa sinabi ko dahil parang nagyabang ako sakanila.

"Ah ganun" patango tangong saad ni Dan saka walang pahintulot na inihampas sa ulo ko ang pamalong hawak niya.

Napadaing ako sa sakit. Tang ina, sana di ko na sinabi yon, ngunit makakawawa ako kung hindi ko sila lalabanan.

"Bigyan ko niyo ng leksyon yan" matigas na saad ni Philie.

Iba't ibang sipa at bugbog ang nakamit ko sa limang yon. Kung saan saang parte ng katawan ko dumadampi ang suntok, sipa at palo.

Halos magkaroon ako ng pantal sa mukha, sa braso, sa paa dahil sa masasakit na banat nila saakin.

Umiiyak ako sakanila habang nagmamakaawang itigil na dahil masakit na ngunit hindi pa din sila tumig bagkus halatang nasisiyahan sila sa ginagawa nila.

Halos mawalan ako ng lakas, parang hinihigop. Nangangatog at nanghihina angmga tuhod ko dahil sa walang habas na pambubugbog at paninipa nila.

Hindi pa sila nakuntento ay pinagpapalo nila ako ng pamalong hawak ni Dan.

I thought they we're my friends but they are not.

Umilyak at sumisigaw ako sa sakit ngunit mas lumalakas ang tawa nila na para bang pumapatay lamang sila ng hayop.

Nang magsawa sila kakapalo, kakabugbog at kakasipa, tinitigan nila ako ng mabuti saka sila nagsitawanan.

"Napakasama niyo" saad ko habang lumuluha at nakasalampak sa sahig.

Lumebel si Philie sa harap ko at hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko gamit ang iisang kamay.

"You deserve it. Minsan kasi, maggive way ka naman, para di ka nasasaktan" saad niya.

Sinampal niya pa ako ng pagkalakas lakas kaya nalasahan ko ang dugo ko sa labi.

Umalingawngaw ang tunog na yon sa buong lugar ngunit parang wala lang sakanila.

Sinipa din ako ni Philie sa tyan kaya halos mamilipit din ako sa sakit

"Let's go" saad ni Philie saka sila tuluyang umalis.

I clenched my fists, looking at them like I want to kill them, but the strong side of me soften until I burst into tears.

lyak. lyak na may halong galit, poot, sakit, at pagdadalamhati.

Hindi lang ako nasasaktan dahil sa ginawa nila sa akin nang pisikal, ngunit nasasaktan ako dahil ginawa kong kaibigan sila Philie at Dan pero hindi pala ganun ang tingin nila sakin.

Trinaydor nila ako.

Umalingawngaw sa buong C.R. ang paghagulgol ko dahil sa sakit na nararamdaman ko. Wala akong ginawang masama sa kanila.

Humawak ako sa ulo ko dahil sa sobrang sakit.

Sumigaw akodahil sa kaba at takot.

Sa sobrang hina ko, napaupo ako sa isang gilid at umiyak ng ng tahimik.

Ramdam kong may lumalapit sa akin at rinig na rinig ko ang yapak papunta sa direksyon ko ngunit hindi ako tumingin.

Masyado akong nanghihina dahil sa naalala ko. Trinaydor ako ng mga inakala kong mga kaibigan ko.

"I'm here" I heard a familiar voice.

Napaangat ako ng tingin. Hindi ko na inabala pang punasan ang mga luha ako, hindi ko na inabala pang ayusin ang mukha ko dahil gulong gulo ang utak ko.

"H-Harris" nanghihinang tawag ko.

Agad akong yumakap sakanya at iniyak lahat ng sakit na nararamdaman ko.

Natigilan siya ng bahagya ngunit niyakap niya din ako pabalik at hinayaan akong umiyak ng umiyak habang nakasandal ako sa dibdib niya.

"Icecream" abot niya sakin,kaya naman inabot ko ito agad.

Nahimasmasan na ako sa nangyari. Magkatabi na din kami sa upuan at hinayaan ko nalang yon.

"Grabe, hindi ko akalain na ganun ka pala sumpungin ng anxiety mo" pailing iling na saad niya saka kumain ng ice cream niya.

Napalingon ako sakanya, saka ngumiti ng bahagya.

"And I'm sorry for pushing you away. Madami ka pang bagay na dapat malaman pero saka ko nalang sasabihin" saad ko.

"Alam mo hanga ako sayo" puno ng sinseridad ang kanyang mgamata habang nakatingin sakin at sinasambit ang mga katagang iyon.

"Kahit na ang sakit na ng naranasan mo, natututo ka pa din lumaban kahit na hirap na hirap ka na" saad niya.

"Ewan ko ba kung bakit kinakaya ko e pwede naman akong magsuicide--

"Damn!" Sigaw niya. Natigilan ako. Lumapit siya ng bahagya sakin saka hinawakan ang magkabilang pisngi ko gamit ang dalawa niyang kamay.

"Wag na wag mong gagawin yon." Nalulungkot na saad niya.

"Nandito na ako. Tutulungan kita lampasan yang lungkot na dinadalamo"dagdag niya.

"Hindi man ako magiging perpektong kaibigan, pero pinapangako ko sayo na papasiyahin kita sa abot ng makakaya ko"

Napangiti ako sakanya, at the same time napaiyak.

Bigla siyang nagpanic dahil lumuha ako.

"Okay ka lang?" Saad niya saka pinunasan ang mga luha ko. Tumango ako at ngumiti.

"I'm just glad." Panimula ko.

"Glad for what?" He asked. Inalis niya na din ang mga kamay niyang nakahawak sa mga pisngi ko at tumingin sa akin ng deretso. Para bang nakikinig ng kwento dahil nakatuon sa akin ang buong atensyon niya.

"Glad because you didn't give up on me even if I'm so scared to all people"

"Atleast may isang taong nagpakita na mahalaga ako. Hindi si Mama, hindi si Papa, hindi si Nanay Imelda. Hindi yung mga taong nakasanayan ko na. Kundi yung taong hindi ko kilala pero ginawa ang lahat para mapalapit sakin" saad ko.

Para akong lumulutang sa saya, may isang taong hindi ko ka ano-ano ang naniniwala saking malalampasan ko ang sakit na dinadala ko.

"Atleast I have you" saad ko.

Hindi ko alam kung bakit biglang namula ang magkabilang tenga niya at inalis niya ang tingin sa akin.

"Atleast meron ka na naniniwalang kaya ko" saad ko.

"Dahil simula pagkabata hindi na nila ako gusto" mapait na ngiti ko.

Napalingon ulit siya sakin at puno ng awa ang kanyang mga mata.

"Kinamumuhian nila ako. Ginawa ko ang best ko ngunit hindi pa din nila ako binigyan ng prebihiliyo para maipakita kung ano ba ang makakaya kong gawin" saad ko.

"Nandito naman na ako, hindi ka na matatakot. I'll be you crying shoulder, your protector, your bestfriend and the one who'll take care of you. I will understand you no matter what happens. Sobrang special mo na sa akin" saad niya.

Nag init agad ang mga pisngi ko sa sinabi niya at parang may kumakalikot sa tyan ko.

Strange feeling but I feel like I'm floating.

Ang sarap sa pakiramdam pero kakaibang pakiramdam. Hindi ko pa ito nararamdaman.

"Nandito lang akopalagi. Sabay nating labanan yang depression na meron sayo. Ganun ka kahalaga sakin, Faith" saad niya.

"Simula nung kwinento ni Nanay Imelda,na ang may-ari ng kwartong yon ay may galit sa mundo at mahirap amuhin, gusto na agad kitang tulungan" pagkukwento niya.

"Kaya naggrab na din ako ng opportunity kahit na hindi maganda yung unang pagkakakilala natin" tumawa siya.

"Atleast we're friends" ngiti niya.

Inabot niya sa akin ang kamay niya kaya inabot ko din yon para sa shake hands.

Bagong simula ko na din ito.

"Friends"