AKSİLİK

1

Hiç anlatamadı,hiç anlamadılar...

Merhabalarrr

Başrollerimiz çok bilindik iki insan arkadaşlar,ınstagram hesaplarını kolayca bulabilirsiniz.Siz ikisini de tanıyorsunuz :))

Bu kitap; 

Hayatının en güzel yıllarında kötü şeyler yaşamışlara,sürekli dışlananlara,her zaman hayalet olanlara,sevilmeyenlere,ruhunu kurtarmaya çalışanlara ve ağlamamak için direnenlere yazılmıştır.

Tıpkı hikayemizin başrolü olan o kız gibi.

Onun yaşadıklarını okumaya ve hissetmeye hazır mısın?

Başlama tarihi atınızzz=

-----------------------

Kimseyle konuşmadan sınıftan çıktığımda koridorun her zaman olduğu gibi kalabalıklaştığını gördüm.Her okul çıkışı sürü gibi merdivenlerden iniliyordu,ben de biraz bekliyordum sonra sessizce evime gidiyordum.Mutsuzluğumun başladığı yere yani.

-"Hey ezik!"

Arkamdan onun sesi gelmişti.Kalbimin olduğunu hatırlatan kişi..

Her zaman yaptığım gibi tekrar onun için heyecanlandım.Yavaşça arkamı ona döndüğümde bir elinde defter ve kitap olduğunu gördüm.Tepki vermeden tebessüm ettiğimde ise gözlerini devirip birkaç adım attı ve kokusunu alabileceğim kadar yakınlaştı.Sanırım okul kalabalık olduğu için onu duyamam diye yakınlaşmıştı.

-"Şunları halletmelisin,yarına teslim etmem gerekiyor."

Elime kitabını ve defterini tutuştururken temas eden soğuk eli bir kez daha mutlu olmama neden olmuştu.Okulun en bilindik çocuğunu seviyordum,evet.

-"Mal mal bakmaya devam edecek misin?"

-"Yarın sırana bırakırım ben,merak etme."

-"Merak etmiyorum zaten yapmak zorundasın."

Arkasından ona seslenen sevgilisini görmemle tebessüm eden yüzüm yavaşça solmuştu.İkisi karşımda küçük bir öpüşme sahnesi çektikten sonra kız beni yeni görmüş gibi baktı ve iğnelercesine konuştu.

-"Ödevler dışında bir boku beceremediğini biliyorum da hiç mi zoruna gitmiyor kızım?"

Yutkunup elimde ki defteri arkama sakladığımda kızın yüzü iyice gülmeye başlamıştı.Hoşlarına gidiyordu bu cevap vermeyişlerim.

-"Hadi biz filme geç kalıyoruz."

Sevgilisi onun kolundan tutup merdivenlere doğru çekiştirmeye başladığında gözlerim her zaman olduğu gibi dolmuştu.

Normalde eve on beş dakika içinde giderdim ama bugün yarım saat olmuştu ve annem çok kızacaktı.Biliyordum ama bugün o sürenin dışına çıkmak istemiştim.

En sevdiğim şarkıyı durdurup kulaklığımı çıkardım ve derin bir nefes alıp kapıyı tıklattım.Sadece on saniye içinde açılan kapıya baktığımda babamı gördüm.Genelde bu saatte evde olmazdı.

-"Neredesin lan sen?!"

Ayakkabılarımı yavaşça çıkardığım sırada kolumdan hızla tutup içeri çekti ve kapıyı hemen arkamdan kapattı.Yine olacaktı.

-"Cevap versene babana!"

-"Bir arkadaşımı gördüm de-"

Yüzüme yediğim tokatla susmak zorunda kaldım.Çantam omuzlarımdan kayıp yere düştüğünde kafamı kaldırmak istemedim.

-"Arkadaşmış! Arkadaşın mı var senin?! Ne biçim evlatsın sen be!"

Çenemden tutup kendi yüz hizasına getirdiğinde bir tokat daha atmıştı.Bu daha sertti ama alışmıştım.

Acıyla sendelediğimi gördüğü an öfkeden delirmiş duruma geldi her zaman olduğu gibi yine üzerime yürüyüp dövmeye başladı.

Biri kapıyı tıklatıyordu.Burnumdan akan kanı okul formamla sildikten sonra yerde biraz daha kıvrandım ve birinin sarılıp teselli ettiğini hissediyormuşçasına ellerimle kendimi sardım.Canım çok yanıyordu,bağırmak istiyordum ama boşunaydı.Ben her zaman hayalettim.

-"Kalk şuradan.Abin geldi,çabuk git banyoya gir ve o kanlardan kurtul!"

Hızla yerden kalkıp banyoya gideceğim sırada kendi ayağıma takılıp yere düşmüştüm.Bağırma sesleri yüzünden başım dönüyordu,zorlanıyordum algılamakta.

Ölüm kalım savaşı veriyormuş gibi kendimi banyoya atıp kapıyı kapattıktan sonra içeriden abimin sesi gelmişti.Her zaman hem yakınımda hem de bir o kadar uzağımda olan abim...

-"Aç mısın oğlum? Annen dün yaptığı pilavı ve köfteyi yemeni söylemişti."

-"Yok ben aç değilim Ceylin yesin benim payımı da."

Her zaman yaptığı gibi beni düşünüyordu.Gözlerim dolduğunda başımı kapının arkasına yasladım ve babamın nefret ettiğim sesini duydum.

-"O yemek istemedi,sen ye hepsini."

-"Yok olmaz öyle,beraber yeriz onunla sonra."

-"Peki oğlum sen bilirsin."

-"Benim şimdi ödevlerimi yapmam lazım Ceylin odada mı?"

-"Hayır banyoya girdi,sen geç odanıza.Ben onu sokmam yanına."

-"Saçmalama baba,yanımda dursun diyecektim ben.Ne zararı dokunacak kızın?"

Daha fazla dinlemek istemiyordum.Gözlerim aynada duran yansımama kaydığında elim ağzıma gitti,bu kadarını ben bile beklemiyordum.

Yıkılmıştım hem de çok kötü bir şekilde yıkılmıştım.Boğazımda duran parmak izleri,kolumda oluşan morarmalar ve dönen başım işleri iyice zorlaştırıyordu.

Suyu ayarlayıp soyunduğumda bir kez daha aynaya baktım ve biraz yaklaşıp yansımama dokundum.Solmuştum,bu çok kötüydü çünkü aklımdan çok aptal şeyler geçiyordu.

-"Neden bizi duyan yok?" 

Derin bir nefes alıp birkaç dakikadır dolu olan küvete girdim ve yavaşça gözlerimi kapatıp biraz sessizliği dinlemek istedim.

On yedi yıl boyunca sadece iki kişiye değer vermiştim.Biri abimdi diğeri ise bugün ödevlerini bana veren ve herkesin beni eziklemesini sağlayan popüler çocuk Barış'tı.

Güzelce saçlarımı yıkadıktan sonra lifi elime aldım ve duş jelini biraz sıkıp vücudumda ağrıyan yerleri ovaladım.Canımı çok yakıyordu ama bağıramazdım.

Baş dönmem iyice artmıştı ve gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu.Zorlukla suyu kapatıp bornozumu giyindikten sonra önümü iyice kapatıp kemerini sıkıca bağladım ve sakince yere oturup bacaklarımı uzattım.

Dayanamıyordum,uykum geliyor gibiydi.Biraz dinlensem yine beni döver miydi? 

Hayır,dövmezdi çünkü abimin haberi olursa kendisi mezarda olurdu.Bunu çok iyi biliyordu o yüzden her kusurumu abimden saklıyordu.Yalan üstüne yalan atıyordu ve bana bu zamana kadar göstermediği ilgiyi ona gösteriyordu ama abim aptal değildi.Onun ilgisini istemediğini biliyordum çünkü bana yapılan yanlış ona yapılmış sayılıyordu.Her zaman bunu derdi Ceylin'e yapılan kötülük bana yapılmıştır,üzeni üzerim. 

Bu evde durmam için tek sebebim abimdi.Bir şeyimi anlatamadığım ama yine de beni anlamasını istediğim abimdi.